Rand

Rand


voor Erik Heyman



Nu wij meer zwijgen dan dat we nog
iets zeggen en weer zomaar ergens neer
zijn gaan zitten. Een terras in de zomer.
Aan de rand van de velden.

Altijd aan de rand van iets, zo herinner ik mij jou,
zo herinner ik mij ons, nu jij er niet meer bent,
nu ik niet meer met je praat en enkel nog
kan denken aan iets dat knapte in jouw hoofd.

Dat gezicht! O dat gezicht dat nu nog spreekt,
blijft spreken. Overal en op alle plaatsen
waar we waren zonder er ooit te zijn.
Tijd verstrijkt. Jaren gaan voorbij.

Ook zonder jou blijft wat goed is aan
ons kleven. Zo zwaar is niemand dat hij
niet op kan veren bij elke tred die hem
een plaats wil geven in de wereld.



© Paul Rigolle