Bericht uit De Panne

De zee! Altijd de zee!

("Bericht uit Knokke-Heist")

Swingende haiku

Mooie avond gisteren in de Bib van Harelbeke! Murakami-vertaler Luk Van Haute sprak er over zijn intense maar ook erg dankbare

arbeid als vertaler uit het Japans. Velen van ons hebben zonder twijfel boeken gelezen die, zonder dat we het goed en wel beseffen, maandenlang door zijn handen zijn gegaan. Van Haute is immers niet alleen bekend als vertaler van de wereldwijde bestsellerauteur Haruki Murakami maar heeft ook vertalingen op zijn actief van tal van andere Japanse auteurs als Yoko Tawada, Soseki Natsume, Genki Kawamura, Sayaka Murata en Kenzaburo Oe. Het lijkt er soms op alsof Luk Van Haute een van die zeldzame en onbetaalbare mannen is die sneller vertaalt dan zijn eigen schaduw.

Gisteren bleek hij ook nog een bevlogen causeur. Van Haute legde onder meer zijn eigen vertaalwerk van Murakami naast dat van vertalers uit andere taalgebieden. Uit de oefening bleek dat de vertalers naar het Engels af en toe wel heel andere normen durven hanteren. Hele stukken uit Murakami's werk worden soms zomaar weggelaten en blijven onvertaald, enkel en alleen om bijvoorbeeld de Amerikaanse lezer niet te verontrusten (!). Het ontlokte Luk Van Haute gisteren de onsterfelijke quote “Ja zo kun je blijven knippen. Tot je nog enkel een swingende haiku overhoudt".

Tot slot mag hier ook zijn eigen boek  "Japan - Schetsen uit het leven" dat verleden jaar in mei bij Uitgeverij Lannoo verscheen niet onvermeld blijven. Daarin helpt Luk Van Haute - geheel in de lijn van zijn vertaalwerk - in een zeer persoonlijk portret van het land menig bestaand cliché en hardnekkig misverstand over Japan de wereld uit.


Thuissite Luk Van Haute
Recensie ‘Japan – Schetsen uit het leven’ op MappaLibri

Geheimtip voor gelukkigen

Af en toe doet een mens ontdekkingen die misschien wel een leven mee zullen gaan. In dat rijtje past vandaag wonderwel de stem en de songs van ene Joe Henry, die ik - een lichte vorm van schaamte mag mij treffen - eerlijk gezegd tot voor vandaag niet echt kende... Henry heet een lieveling te zijn van de critici die nauwelijks platen verkoopt... Is deze zanger iemand die we een 'geheimtip voor gelukkigen' mogen noemen? Zoiets moet het zijn, ja... Ik blijf dus ook vandaag tot nader order graag geloven dat het nooit te laat is om iemand beter te leren kennen. Iets wat met voorrang ook opgaat voor songwriters en muzikanten à la Joe Henry!

Thuissite Joe Henry
Joe Henry: Our song op YouTube

Wat je 's nachts zegt tussen twee steden

Boeken? En het lezen van boeken? Soms maak je vanuit het niets een inhaalbeweging. Omdat je aandacht, zoals zo vaak, diffuus was en je ze

niet eens hebt opgemerkt op het ogenblik van hun publicatie, zijn er boeken waarvan je later zeggen kunt dat je ze kompleet hebt gemist toen ze verschenen. Om de één of andere reden aan jou voorbij gegaan. Boven is het stil bijvoorbeeld. Het debuut van Gerbrand Bakker.
Of nog zoveel eerder, iets van lang, lang geleden. Iets van pakweg John Roderigo Dos Passos. Nee, niet eens de stream of consciousness van Manhattan Transfer. Maar iets stijvers, iets als The theme is freedom. Vrijheid is het thema... Zo is dat.Een andere keer moet het van "buiten" komen. Iemand tikt je jaren na datum aan met een boek dat Austerlitz van W.G. Sebald blijkt te zijn. Moet je lezen!

Maar eigenlijk doen inhaalbewegingen er maar weinig toe. Vaak is het die mooie achteloosheid van wie jong is en dat niet meer weet die je achterom doet grijpen. Met de willekeur als van het vallen van bladeren in oktober. Een cover die je aantrekt... Een boek van een dichter bovendien, Francis Dannemark. En met een titel die je ervaart als niet te evenaren. Enkel en alleen om die titel: 'Wat je 's nachts zegt tussen twee steden'.  Ja dus!

('De man met de leesbril', blauwe notitie, do 13/10/2011)

Drie bewegingen bij Constantin Brancusi

Gisteren, waar anders dan in 'de zaal van de muzen' van de Grote Constantin Brancusi-show in Bozar, heb ik (met beperkte Samsung-middelen) drie gestolde bewegingen geregistreerd. Mogen registreren!

Daar zorgde Laura Maria Poletti van het Rosas-gezelschap voor. Perfect passend bij het werk van de Roemeense en misschien wel 'meest invloedrijke beeldhouwer van de twintigste eeuw'. Het intens en verschroeiend verlangen om een beweging uit te drukken in een stilstaand beeld, het houdt ons recht doorheen al onze eeuwen!

De Brancusi-expo in Bozar Brussel is intussen verlengd tot 2/2/2020.

#Bozar #Lichtmis #ConstantinBrancusi #Sublimerenvanvorm #Rosas #AnneTeresaDeKeersmaeker

De dichter hoort op straat - Carl Norac nieuwe dichter des Vaderlands

Op Woensdag 29/1/2020 geeft Els Moors haar 'ambtsgewaad' van 'Dichter des Vaderlands' feestelijk door aan Carl Norac. Die overdracht zal evenwel niet gebeuren in Passa Porta maar op een, naar men ons belooft, niet voor de hand liggende locatie... Benieuwd waar het wél gebeurt! Maar eigenlijk ben ik nog meer benieuwd naar de twaalf gedichten die Carl Norac de komende twee jaar voor ons zal schrijven.

"‘De dichter wordt geboren op straat. Daar hoort hij ook’, vertelde Carl Norac aan De Standaard. Voor zijn aanstellingsceremonie voegt hij de daad bij het woord: samen met Els Moors trekt Norac naar een verrassende locatie om er hun poëzie ten gehore te brengen. Waar dat precies is, verneem je binnenkort op de site van Passa Porta."

"De Dichter des Vaderlands is een ambassadeur van de Belgische poëzie. Deze eerbiedwaardige functie is in het leven geroepen om onze poëzie de aandacht te geven die ze verdient, en om een brug te slaan tussen de drie taalgemeenschappen."

Inhuldigingsbericht Carl Norac bij Passa Porta

Haruki in Harelbeke

Voor wie ooit begonnen is met het lezen van Haruki Murakami en van plan is om daar (net zoals ik) nooit mee op te houden, is Harelbeke volgende week 'the place to be'. Luk Van Haute (vertaler van en Japanoloog) vertelt op donderdag 16 januari 2020 om 19:30 u in de Bib van Harelbeke over leven en werk van de Japanse Grootmeester... "

“If you remember me, then I don't care if everyone else forgets.” ― Haruki Murakami, Kafka on the Shore (Goodreads-quote)

Do 16/1/2020 - Lezing over Haruki Murakami in Harelbeke

#harukimurakami Haruki Murakami #lukvanhaute

Les abeilles de l'Invisible in het Mac's

Les abeilles de l'invisible

Altijd weer is het een feest om nog 's het Mac's in Grand Hornu te mogen bezoeken. Op deze voormalige mijn-site houdt de adem van de geschiedenis je gezelschap bij elke stap en ademtocht. Gisteren zagen we er de hele mooie expo "Les Abeilles de l'Invisible". De bijen van het onzichtbare! Of hoe een metafoor uit een brief van Rainer Maria Rilke aan Witold von Hulewics, gedateerd op 13/11/1925, de inspiratie van elf zeer actuele kunstenaars weet te vatten.

Rilke’s bijen-metafoor kom je in poëtische regionen overigens wel meer tegen. Onder meer in uiteenlopend werk als dat van Anneke Brassinga, Andreas Burnier, Robert Macfarlane, Jean-Michel Maulpoix of Marc Delrue lieten ze, de bijen, eerder al hun spirituele vleugels aanraken.

De tentoonstelling in het Mac’s toont uitstekend werk van - om ze maar ’s zonder uitzondering alle elf op te noemen - Jean-Marie Bytebier, Mario Merz, Ricardo Brey, Sarkis, José Maria Sicilia, Fabrice Samyn, Daniel Turner, Angel Vergara, Maurice Blaussyld, Jean-Pierre Bertrand en Thierry de Cordier. ‘La chambre des pensées”, het werk van een van onze absolute voorkeurartiesten, Thierry de Cordier, dat eerder al in het gezegende jaar 1997 werd getoond op de biënnale van Venetië, diende mee als dwingende inspiratiebron voor de expo. Nog tot 12 januari 2020!

Op twee andere site-locaties zijn er met ‘De l’ombre à la lumière’ en 'Nature morte/Nature Vivante’ nog twee andere tentoonstellingen te bekijken.

http://www.mac-s.be/fr/expositions/94/Les-Abeilles-de-lInvisible

We're all Frankies...

"We reiken in onze dromen naar de sterren maar rijden op de tonen van 'Frankie Teardrop' van Suicide over bitumineuze voegen in ordinaire betonwegen de ziel uit ons lijf. We're all Frankies!"...

Enkele Bitossi-notities bij de 'VDB Forever'-expo in KOERS. Museum van de Wielersport

https://hethartvanbitossi.blogspot.com/2020/01/were-all-frankies.html

Mag ik jullie

Mag ik jullie, net als bij elk begin van een Nieuw jaar weer ’s het allerbeste wensen? Ja hoor, natuurlijk mag ik dat.

2020!!! Wat een rondingen! Wat een getal!

Veel Liefde en Hoofdletters wil ik jullie wensen. En Gezond en Wel, veel Schoonheid om uit te dragen. Alles wat Licht geeft, Verlichting biedt. Veel Courage en weinig Hoogmoed. En vooral veel Zin om te Zijn!

Ja dat en dit, en nog wel meer mooie dingen, mag ik jullie wensen.

Foto: William Kentridge, ‘A poem that is not our own’, Kunstmuseum Gegenwart Basel, woe 12/6/2019.