Natuurlijk wil ze met me mee naar buiten... Net zoals het vroeger altijd al was... En is geweest... Vroeger in rimpelloze, onbezorgde tijden. De stad in en dan ergens in een hoekje van een terras het boek naar boven halen dat je voor je vertrek met zorg achter de rits had weggestopt. Ook de map met de aantekeningen zal zich daar laten opdiepen… Samen met de kranten, de agenda en de smartphone, de ongeschreven briefkaarten en nog een paar andere onmisbare dingen meer. Jazeker komt het allemaal terug, sus ik. Zeker wel.
Maar nu nog niet. Er is nog tijd genoeg, zeg ik, nu ze nog op tafel ligt en lijkt te willen wachten tot ik haar over mijn schouder gooi. We kunnen het nog wel een tijdje rekken, wij twee, zeg ik. Dagen, ja zelfs weken indien dat nodig zou zijn. Wacht nog maar even af tot al die ongeduldige, schijnbaar erg hongerige en dorstige mensen zonder dat ze écht honger of dorst hebben, weer wat anders gaan doen. Dan kom jij wel weer.
Gewapend, uitgerust met een tas vol dingen waarvan je denkt dat je ze niet kunt missen.. Dan ga jij ook weer zitten, jezelf ongegeneerd en volop welkom hetend op de overvolle terrassen van de wereld.
#dedingenvandedag #deman met de leesbril
(Zaterdag 8 mei 2021, de dag dat de terrassen na zeven maanden eindelijk weer mogen opengaan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten