Ha dag vrienden,
Ik ben hier wat afwezig geweest. Dat had zo zijn redenen. Nadat ik eerder dat hoopvolle bericht in verband met mijn ‘gesloten vriendschapspact met twee krukken’ plaatste, (Straks weer heupwiegen), liep het even hélemaal anders. Vanwege een onverwachte bloeding van de wonde (vanwege jarenlang verplicht gebruik van bloedverdunners) en het daarmee gepaard gaand infectiegevaar werd ik nog diezelfde zondagavond van mijn bericht (van 29 mei ll.) via de klapdeuren van de Spoed opnieuw opgenomen in het Brugse AZ Sint-Lucas.
En kijk, voor je het weet ben je meer dan negen dagen verder, en een pak notities over “een kamer met uitzicht” rijker! Sinds eergisteren ben ik – het is een fijn gevoel – opnieuw thuis en kan ik zachtjesaan, krukken binnen handbereik, opnieuw aanknopen met wat ik bij gebrek aan laptop even noodgedwongen aan de kant heb moeten schuiven. Op zich bleek dat - zoals ik dat gisteren ook al aan iemand mailde - voor een ‘schrijvend gewoontedier’ als ik een véél indringender ervaring dan dat ik mij dat ooit vooraf kon voorstellen. Laptoploos: “Alsof ik naast mijn heup ook mijn handen was afgesneden” (smiley!).
En toch zijn die negen voorbije dagen in het AZ Sint-Lucas niet echt ‘verloren’ dagen geweest. Wat blijkt is dat het nooit slecht is (of dat nu van moeten is of niet) om ’s buiten jouw eigen wil ‘verplaatst’ te worden in een totaal andere wereld. "Displaced person meets displaced person". Ik denk daarbij onmiddellijk aan de kamergenoten die in de voorbije periode in het AZ de kamer met me deelden. Ik denk aan E. waarmee het aangenaam kennismaken was, en die naar wat ik van hem hoorde, wat fortuinlijker dan ik, alweer met één kruk door het leven kan. Ik denk aan I., die vriendelijke zwarte jongen die in Blankenberge met zijn linkerhand in een graafmachine terechtkwam en enkel Frans sprak en mij constant ‘chef’ noemde. Ook aan B., hoogstudent informatica en servertechneut, denk ik die skeelerend bij nacht en ontij ergens in Sint-Michiels zijn been brak.
Voorwaar een ‘grijze ziekenhuiskamer vol kleur’ was het terwijl de baxters liepen! Uiteraard wil ik hierbij niet nalaten om een warme hulde te brengen aan het personeel en de dokters van de dienst Orthopedie. Ze zijn zeer wel bedankt voor de goeie zorgen. Ook jullie zijn overigens bedankt voor de vele reacties bij mijn vorige post die ik niet eens een voor een kon ‘liken’.
En dan was er het uitzicht vanuit de kamer die ik verlaten heb... Ho dat uitzicht op de zonnepanelen en de rookpluimen van het AZ en vooral en verderop de Assebroekse meersen, dat Uitzicht heb ik intussen printvast met me meegenomen. Voor later. Ik neem mij voor om, wanneer die pittige revalidatie die mij te wachten staat, eenmaal helemaal achter de rug is, om te gaan… fietsen.
In mijn eentje, met een vlot scharnierende en gloednieuwe linkerheup als getuige. Fietsend en vrijwielend. Dwars doorheen de Assebroekse Meersen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten