Want niet één is ons gevoel

Dag 4/10-"Art for lovers in 10 days"

Een "Arcadim in Arcadië"- notitie bij het ruimtelijk werk van Wouter Pype

Wouter Pype - in Kunstkamers De Queeste ©foto: Paul Rigolle 

Het gevoel… Ik heb het gevoel, zegt iemand, en daar stokt het al. Misschien bij gebrek aan woorden, misschien om de gêne die ons plotseling overvalt nog voor we uitgesproken zijn. Maar zelfs al scharrelen we alles samen en gaan we verder, we spreken ons niet uit. Eerder houden we ons in.

Zo hoor ik het. Zo zegt men dat, meer dan honderd keren op een dag: Ik heb het gevoel dat. Of het gevoel zus. Of mij lijkt het eerder zo. Terwijl, wat jij, het toch ook anders is…

Wat is het wat men bedoelt. Heeft men wel echt een gevoel als men zegt dat men het heeft. En kan het één uit de duizend zijn. Want niet één is ons gevoel. Het bestaat uit meer. Uit veel meer bestaat het. Het versplintert en het komt opnieuw bij elkaar. Op één en hetzelfde ogenblik komt het opnieuw bij elkaar.

Iemand zou ‘ns een spartelende poging moeten doen. Amechtig. Telkens weer iemand zegt “ik heb het gevoel dat” daarvan een foto te nemen! Het vastleggen van sporen op een gezicht. Het afdrukken van de dingen die wij gevoelens noemen en wat wij er ieder afzonderlijk onder verstaan. Iemand zou dat ‘ns moeten doen. Het vastleggen voor het weer verdwijnt. Teder tentakel, gevoelige plaat. De kaart van de wereld getekend door de uiterst vage contouren van alleen maar het gevoel.

Niet één is het gevoel. En daarom kan het gebeuren dat men dagenlang rond kan lopen met het gevoel dat alles een loopje neemt. Dat de feiten een loopje nemen met. Aan de haal gaan. Met jou. Met iedereen. En dat jij ergens in de niets ontziende stoet achterop loopt te hinken hoewel men jou ontziet en er nooit iemand te vinden is die bereid is om voluit en hardop “mankepoot” naar jou te roepen.

Het gevoel te hebben niet vooruit te gaan. Ken je dat? Het is de stilte voor de stormen van april. Het is het geluid van de aarde, de schitterend opengehaalde aarde van april. Het is de voorbode van wat nog moet komen. Het is de glimlach om het onbestemd gevoel dat zich aandient en waarover niettemin niemand spreken kan.

Soms is het goed om te vergeten hoe hard dit leven gaat terwijl we het gevoel hebben niet eens in staat te zijn de hand te kennen waaraan we lopen.

© tekst en foto: Paul Rigolle - "Want niet één is ons gevoel" - Vrijdag 14 april 2006

De foto werd genomen tijdens een tentoonstelling in het jaar 2005 in Kunstkamers de Queeste

“Day 4/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Hugo Verstraeten to continue the art game if he likes to play it too.”