Honderd en vijf

Gisteren was mijn vader plots terug. Hij was eerder dit jaar, in juni, 105 jaar geworden. Daar had ik best wel aan gedacht, zei ik, op 6 juni, de dag dat hij honderd en vijf werd. Hij kwam mijn nieuwe huis ’s inspecteren… Hij schrok dat de wereld intussen zo veranderd was. De mate waarin dat was gebeurd had niemand kunnen voorspellen, zei hij… Zo hard dat ie veranderd was, die wereld! Zelfs al was hij altijd al meer een vandaagmens geweest en niet zo iemand die vooral in het eergisteren van zijn leven was blijven steken, dit had hij helemaal niet voorzien.

Toen we later in T. iets in de Gouden Pluim zaten te drinken lieten we de voorbije decennia aan ons voorbij gaan. Ja, hij had wat gemist. De euro en de aanslagen. Trump… Een beetje schrikbarend was het allemaal wel, hoe het er was gaan uitzien, vond hij. Veel sloeg hem - eeuwige buitenstaander nu - om het hart. Bij dat onderwerp aangekomen keek hij mij strak in de ogen en zei dat hij merkte dat mijn karakter door die hartoperatie toch wel wat veranderd was. Ja zei ik, karakters veranderen naargelang je wat meemaakt in het leven, daar ben ik zelf ondertussen ook wel achter.

Later bracht ik hem naar het station. Hij beloofde zeker nog ’s een keer langs te komen.

(Rubriek: De man met de leesbril.)