Vandaag, 21 januari, is het excact 45 jaar geleden dat Jan Arends vanuit het raam op de vijfde etage van zijn flat op het Roelof Hartplein in Amsterdam uit het leven stapte. Een groot maar tragisch schrijver én dichter ging heen.
Zomaar. Schielijk. IJlings… Gisteren las ik tijdens “Aankomen in Oostende”, mijn Toast Literair-lezing op de Vuurtorenwijk in Oostende, bij wijze van kleine hommage zijn gedicht “Ik schrijf gedichten als dunne bomen”. Het dunne bomen-gedicht van Jan Arends is ondertussen welhaast klassiek te noemen. Dit gedicht illustreert en bewijst dat gedichten alle kanten uit kunnen en dat ze het niet altijd “lang en breed en horizontaal” moeten laten hangen. Een gedicht is dit; zo verticaal als wat; dun en vlijmscherp neerkomend. Als een scherf in het hart…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten