Tochtjes en tochten. Inlandse reizen, uitstapjes en omwegen... De verplaatsing doet ons bewegen tussen dingen die
je alsmaar intenser bij wil houden… Gisteren bijvoorbeeld een mooie kleine tocht met lichte hindernissen gemaakt. Een streep trekkend op een kaart tussen twee dorpen, plaatsen waar je – voor zover je je dat herinnert – nooit eerder bent geweest. Meigem en Wieze, verbonden door één tentoonstelling:
La joie de se perdre. Els Wuyts, expomaker met dienst, toont ons mooie dingen. Wat een plek met ons kan doen... Met ons doet! Twee locaties, twee Stemmingen. In
Villa de Olmen geurt het naar het fruit van voorbije dagen. De transportband in de kelder rakelt een motto op van vroeger:
On n’est un grand peintre qu’à la condition d’être un grand ouvrier. Van Alfred Stevens... Is het waar? Ja, natuurlijk is het dat. Maar veel is waar. Hier en elders.
In Meigem rij je door een opgebroken straat tot bij jouw bestemming.
D’Apostrof of wat het licht van een hoogdag kan doen met een Galerij! En ook hier weer werk van bijzonder niveau. Net als in Wieze een greep uit het uiteenlopend oeuvre van kunstenaars als Anne Wenzel, Dirk Braeckman, Griet Teck, Jasper Rigole, en Peter De Koninck. Ook hier Piki en Liesbeth Verschueren, Reniere En Depla, Renato Nicolodi, Vaast Colson en Yves Velter…
Meigem en Wieze. De kauw, nestelend in de tulpenboom. Het ezelsbrugje van de regenboog. Kolenwoud en
Hidden Selfportrait… De vaststelling dat foto’s als bladwijzers kunnen dienen… Mijn verchroomde hart…
Van elke goeie tentoonstelling neem je een kompleet heelal aan indrukken mee naar huis. En wat een vreugde blijft het om jezelf daarin te verliezen!
Extern:
La joie de se perdre – nog tot 2/6 e.k.
Villa de Olmen
Galerij d'Apostrof
