De wereld een vouwzetel die zalig zit!

Literaire Living-Editie 2018, het verslag.

Zaterdag laatst hebben we in Ardooie in het Theater De Schaduw opnieuw een excellente editie van

"Literaire Living" meegemaakt. Mogen meemaken! Tsead Bruinja, de Friese en even klankrijke nazaat van Tsjêbbe Hettinga, beet de spits af. Hij deed dat afwisselend in het Fries en in het Nederlands. Het Fries klinkt zowaar een beetje als het West-Vlaams, zei dichter en geestelijke vader van "de Living" Reinout Verbeke in zijn inleiding. En ja hoor voor de gelegenheid ruilde Tsead een konijnenren in een van zijn gedichten meteen in voor het West-Vlaamse "keunekot". (konijnenhok). Als je't ons vraagt na zijn mooie lezing: straf dichter, die Tsead Bruinja!

Na hem kwam Christophe Vekeman, nog steeds één van dé woelwaters van de Vlaamse literatuur. Hij was in Ardooie

alweer zijn bovenstebeste eigenste zelf. Zoals we hem al jaren leerden kennen: Rozengooier, kapitein, teksttornado... Vekeman zorgde wel bij sommige aanwezigen, zoals ook deze jongen er een was, voor een lichte vloek in de Wezekapel toen ie in de hiërarchie van de Kunsten de roman helemaal bovenaan plaatste. Nog boven de poëzie! En boven de muziek en het plastische... Ach, ook een Man van het Woord heeft volmondig recht op minstens één dwaling per dag. Of per nacht. Zeker als ie Christophe Vekeman heet!

Na Christophe Vekeman werd de poëzieprijs "Dichter uit de Schaduw" uitgereikt. Die bij elke editie gepaard gaat met deze poëtische hoogmis. Twee van de vier laureaten waren aanwezig. Hein Van der Schoot die helemaal vanuit het Noorden was gekomen werd tweede. Bert Deben (uit te spreken als 'deeben') was de laureaat. Beiden lazen een aantal van hun geprimeerde gedichten. Een aantal van die gedichten (o.a. "Na het vrijen steek ik een gedicht op" van Bert Deben) kenden we al omdat ze al eerder waren gepubliceerd maar eerdere publicatie was vooraf in het reglement ook niet als bezwaar aangestipt. De jury bestond net als vorig jaar uit Reinout Verbeke, Rino Feys, Benedikte Crombez, Liselotte Vercaigne, Paul Rigolle en Edward Hoornaert.

Na de pauze kwam Carmien Michels de Wezekapel zowat - Klop Klop Knip Knip - in lichterlaaie zetten.

Tot onze scha en schande, moeten we toegeven, dat dit het eerste optreden was dat we van haar zagen. En wat voor een! Spontaan én geëngageerd! Intens en vibrerend! Poëzie van en voor de hele wereld! We kunnen het statement van Stefan Hertmans alleen maar bijtreden waar ie ergens over deze dichter schreef: "Een vrouwelijke Johnny Cash, krachtig, diep persoonlijk en met een politiek engagement dat je niet vaak hoort." 

Het poëtisch slotakkoord was weggelegd voor de taal-rijke en bruisende dichter die Mark van Tongele is. Het werden een héle reeks slotakkoorden! Ooit gold van Tongele als een geheimtip voor de Nederlandstalige poëzie. Die tijd is met de ruime publicatie van zijn veelvuldig en meerstemmig oeuvre allang voorbij. Ook zijn laatste bundel 'De loeiende tier' werd verleden jaar met warmte én veel égards ontvangen. Helemaal terecht. "De wereld een vouwzetel die zalig zit", staat er in een van zijn teksten. Van Tongele las op deze editie van Literaire Living, zoekend en scharrelend tussen zijn vele gedichten, met overtuiging en kracht. Poëzie met uitroeptekens die tekeer gaat als een storm voor de kust van Oostende! Jaja... Het plaatje klopt volledig.

Oostende is ook de plaats waar van Tongele regelmatig resideert. Maar ook Bretagne trekt aan hem. Zijn reizen en verblijf aldaar , zo vertrouwde hij ons achteraf toe, vormt de materie voor een nieuw poëtisch proza-boek dat op komst zou moeten zijn. Na het hele mooie "Op hoop van zonnezegen" uit 2010 is dit alvast alweer iets om als van Tongele-adept en lezer zéér naar uit te kijken.

De Indie-dreampopband Portland zette in afgeslankte versie, tussen de lezingen door, de Wezekapel in een Hemelse rode gloed. Portland bestond voor de gelegenheid uit Jente Pironet (stem en gitaar) en Sarah Pepels (stem entoetsen).  Een band waarvan we in geen geval al het laatste hebben gehoord. 


De avond werd keurig in goeie banen geleid door dichter mét nevenwerking Reinout Verbeke en Benedikte Crombez die om beurten de inleiding van de dichters en achteraf de interviews in "de livingzetel" voor hun rekening namen. Zo heel veel revelerends kwam er niet echt aan het licht. Een warme gemoedelijke babbel met de dichters was meer dan voldoende. Hét revelerende op deze poëzieavond was de poëzie zelf. En zo hoort het ook! Literaire Living Editie 2018 bood ons vier, wat zeg ik, zes interessante stemmen die zaterdag bleven naklinken tot laat in de Ardooise nacht.

Op naar Editie 10 !!!

Extern:
Thuissite Tsead Bruinja
Christophe Vekeman bij Cobra
Bert Deben-blogspot
Blogbericht Literaire Living Bert Deben
Thuissite Carmien Michels
Mark Van Tongele
Theater De Schaduw
Literaire Living bij De Schaal van Digther
Portland

Dit verslag staat ook na te lezen op 'De Schaal van Digther'

Lang leve het beletselteken...

Op dat (on)zalige ding dat Facebook heet ben ik door mede-Digther-kompaan en 'well respected man' Alain Delmotte uitgedaagd om iets meer te zeggen over "de tien boeken van invloed" op mijn leven... Tsja, niet simpel die uitdaging, maar ik neem ze wel aan... Onder het mom en het motto "Lang leve het beletselteken..." In de komende weken zal ik de neerslag van deze wel hoogstpersoonlijke queeste ook hier nog 's op deze bladzijden publiceren. En illustreren...


Update:
Uiteindelijk gaat deze boeken-challenge voorlopig niet door, het is triviaal maar het is niet anders, wegens gebrek aan tijd.

Wat eerst nog duister was

Wat eerst nog duister was wordt door
de ochtend blootgelegd. Een kwast
met scheerschuim in de hand die
over het gezicht beweegt. Mes met
scherpe kant, van de durf gaat alles uit
voor wie zichzelf in de ogen kijkt.

Wat je van de dag verwacht raakt al vroeg,
glad en helder uitgeklaard. Is het zilver of
is het zink? Folie van tin die weerkaatst wat in
het hoofd bestaat? Migraties en bedragen,
agenda's en vertier, slotsommen
wachten jouw mensen op. Eén van hen

te zijn! In maat- of narrenpak. Identikit!
Er is geen soelaas, geen lievemoederen aan.
Je rijdt de wereld in, brengt dingen thuis
en wie men - oog van haarwild - in jou herkent
lijkt maar zelden op hij die elke morgen verknipt
en gladgeschoren in een spiegel staat.


© Paul Rigolle


(Uit ‘Het tomeloze totaal van de dag’, typoscript in wording.)
Dit gedicht werd op 12/11/2018 gepubliceerd op 'De Schaal van Digther'

#InhetWest-Vlaams noemen we dit een 'Vorte Schande'

Wat eerst nog duister was

Een recent gedicht "Wat eerst nog duister was" is gepubliceerd op 'De Schaal van Digther'. Uit mijn typoscript in wording 'Het tomeloze totaal van de dag'.

De eenzaamheid weerkaatst het verlangen

"De aandacht van de aangespoorde ‘je’ gevestigd op wat ‘daar’ klinkt: de ‘eenzaamheid’ die ‘op de tong van de man’ ligt. Door de aanduiding ‘schor’ krijgt de eenzaamheid zelf een stem, hoewel die stem al bijna kwijt is. Of de heesheid het resultaat is van schreeuwen of van teveel praten is niet duidelijk, maar het lijkt erop dat de eenzaamheid niet is opgemerkt, of althans niet is beantwoord. Door de heesheid is de stem in ieder geval steeds moeilijker te horen. De stem van de eenzaamheid weerkaatst echter in het berglandschap waarover het gedicht spreekt. Weerkaatsing wordt in verband gebracht met verheviging, wat doet denken aan amplificatie. De weerkaatsing benadrukt dan ook de eenzaamheid: het enige antwoord is een echo van de eigen stem. In de woorden van het gedicht: de eenzaamheid weerkaatst het verlangen.

Siebe Bluijs in 'Een gedicht belicht'. Over Bert Schierbeek, (Je oren te luisteren leggen)"
DBNl - digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren
Via de Facebook-bladzijden van het Poëziecentrum

Literaire Living, editie 2018 op zaterdag 24/11/2018

Op zaterdag 24 november 2018 gaat de nieuwste editie van Literaire Living door. Ook dit jaar wordt in de Ardooise Wezekapel van Theater De Schaduw een mooie toeloop verwacht voor wat we hier graag omschrijven als de "Hoogmis van de poëzie". Ondertussen is dit fijne literaire festivalletje alweer aan zijn negende editie toe. Ook dit jaar is er weer bijzonder mooi dichterlijk volk op komst. Nemen immers dit jaar met veel literaire overtuiging plaats in de zetel: Mark van Tongele, Christophe Vekeman, Carmien Michels, Tsead Bruinja en de winnaar van de poëziewedstrijd "Dichter uit de Schaduw". Misschien bent u dat wel! Voor een knus en knapperend dekentje van muziek zorgt dit jaar de dreampopband Portland. Wat ons betreft: zeer aanbevolen, dit poëtisch avondje!

Literaire Living, Zaterdag 24/11/2018 - 20:00 u. - Cultuurkapel De Schaduw - Wezestraat 32, 8850 Ardooie
Tickets kosten add. 12 € en vvk. 10 €


Literaire Living - alle edities op een rijtje:

Editie 1 – zondag 20 mei 2007
Editie 2 - zaterdag 3 mei 2008
Editie 3 – zaterdag 14 november 2009
Editie 4 – zaterdag 20 november 2010
Editie 5 – zaterdag 19 november 2011
Editie 6 - zaterdag 24 november 2012
Editie 7 - zaterdag 7 december 2013
Editie 8 - zaterdag 25 november 2017
Editie 9 - zaterdag 24 november 2018

Dit bericht wordt ook overgenomen op 'De Schaal van Digther'.

Vers Roeselare

Bericht overgenomen van De Schaal van Digther

Op zondag 9/9/2018 ging in Roeselare de eerste editie van “Vers Roeselare’ door. Op vier

prachtlocaties in de binnenstad lazen achttien dichters voor uit eigen werk. Op vraag van de initiatiefnemers Tom Veys en Daniel Billiet schreven deze dichters telkens ook een nieuw gedicht dat hun locatie poëtisch in beeld bracht. Zo onstonden er 18 gloednieuwe “Roeselaarse” gedichten.

Bij Galerij Ne9enpuntne9en schreven Daniel Billiet, Hilde Pinnoo, Christina Vanderhaeghe en Philip Volckaert elk een nieuw gedicht. De Klokkentoren Sint-Michiel was dé bron van inspiratie voor Erica De Stercke, Edward Hoornaert, Philip Meersman en Christophe Vansteelant. De oude Begraafplaats was dan weer een locatie op maat van Patrick Cornillie, Gust Peeters, Lise Surmont, Joost Vanbrussel en Reinout Verbeke. En de bijzondere stilteplek die in Roeselare De Bremstruik heet leverde nieuwe gedichten op van Anne Cockaerts, Gilbert Coghe, Astrid Dewancker, Paul Rigolle en Tom Veys.

De gloednieuwe gedichten werden in een mooi slotmoment nog ’s keurig één voor één door de dichters voorgelezen op de onvolprezen en altijd wel poëtische K-Trolle-site.

De locatiegedichten kunnen, samen met van elke dichter nog een ander gedicht, nagelezen worden in een mooi bloemlezend boekje “Vers Roeselare” dat werd uitgegeven door de Uitgeverij Bibliodroom.

36 gedichten voor tien euro. Géén geld!

Meer info en bestellingen: Uitgeverij Bibliodroom

#vanrsl #versRoeselare

(P.R.)

Als een nevel - Zeven vormen van onvoltooidheid

Nu we de warmte van de Hondsdagen van die verhitte zomer van laatst alweer even achter de rug hebben, mag het wat ons betreft “flink wat koeler”. En... mogen de teksten die ons - ietwat highbrow of niet - dagelijks bereiken best weer wat zwaarder op de hand gaan liggen. Het recentste zomernummer van de Witte Raaf (nr 194) staat op allerlei manieren stil bij het ogenblik wanneer een kunstwerk zijn eindpunt bereikt. Of geacht wordt dat te bereiken. En dan is er de logische vraag of een plastisch werk hoedanook ooit wel 's als "af" kan worden beschouwd. Christophe Van Gerrewey van wie we op essayistisch vlak al een en ander aan origineel werk gewoon zijn geworden ('50 essays over alles en voor iedereen') onderzoekt in zijn mooie inleiding "Zeven soorten onvoltooidheid" de mogelijkheden waarin kunst onaf kan zijn. Het is een zeer lezenswaardig stuk geworden waarin de ene passage na de andere zich laat aanstrepen. Zo noteren we al in het begin:

"Elk kunstwerk of cultuurproduct is als een nevel met onduidelijke contouren en eigenschappen, die als waterdruppels condenseren tegen de brilglazen waardoor iemand naar de wereld kijkt. Het gaat om een fundamentele vorm van artistieke onvoltooidheid, die overeenstemt met een modern mensbeeld, dat ondenkbaar is zonder individualisme (we kunnen nooit zeker zijn dat twee mensen iets op dezelfde manier ervaren of begrijpen); dat drijft op verschil en op afwisselend frustrerende en bevrijdende onzekerheid (geen enkele interpretatie is objectief gezien juister dan de andere); en dat nooit tot voorspelbare en constante actie kan leiden (want wat vandaag waarachtige betekenis lijkt, kan morgen in het tegendeel omslaan)."

Mooi om dat en ondermeer de snuifjes Paul Valéry (‘L’esquisse valut le tableau’) die mee de inleiding kruiden, doorheen de rest van het zomernummer mee te nemen. Daarin  hebben, zoals het ook te lezen staat in het colofon, Laurie Cluitmans, Moosje M. Goosen, Kim Gorus, Roel Griffioen, Daniël Rovers en Koen Sels het daarna elk op zijn eigen manier over  een onafgewerkt gebleven kunstwerk of project. Sven Lütticken schrijft over de Duitse kunstenaar Günther Förg en over diens band met het Stedelijk Museum Amsterdam. Bram Ieven heeft het over de blijvende uitdaging van kunstbeweging De Stijl. Het nummer besluit met nooit eerder vertaalde fragmenten uit het (onvoltooide) boek van Jean-Paul Sartre over enkele doodgeboren projecten van Gustave Flaubert: L’Idiot de la famille.

Mooi nummer! En het aardige is daarbij dat een groot aantal teksten waaronder ook de inleiding van Christophe Van Gerrewey rechtstreeks on-line te lezen zijn.

De Witte Raaf is een gratis meeneemkrant. Wil je De Witte Raaf in je bus of wil je het tijdschrift financieel ondersteunen, dan kan je een (steun)abonnement nemen. Een abonnement kost 30 euro. Een steunabonnement kost 60 euro.

Het volgende nummer (nr. 195, September-Oktober 2018) gaat over 'Conservatisme(n)'.

Drietal (44)

Cliché
Muur
Publieksmoment

Marx. 'Het egocentrische ik' versus 'het onmisbare wij'

Terwijl in Trier de tweehonderdste geboortedag van Karl Marx wordt herdacht was hij – Marx - gisterennamiddag ook helemaal terug in ... Oostende. Daar zorgde auteur-filosoof-singer-songwriter Stefaan Van Brabandt met "Marx" voor, zijn meer dan prikkelende toneelversie over een leven vol Misverstanden. Sterk en af en toe aandoenlijk werk! Na afloop van zijn solovoorstelling viel acteur Johan Heldenbergh geheel en al terecht een staande ovatie te beurt. Een glansprestatie die voor nog veel meer extra-voorstellingen als die van gisterennamiddag op #TAZ2018-Theater aan Zee zou moeten zorgen! Voor sommige - arglistige cultuurcritici onder ons - was het stuk wat te essayistisch van aard.

Voor ons was dit een brok acteurstheater dat ons actuele politieke en culturele klimaat, waarin zoveel dingen zomaar klakkeloos zonder boe of ba geslikt worden, best kan gebruiken. Naar inhoud en naar thema! Heldenbergh kroop perfect in de huid van een man wiens ideeën in de loop van de geschiedenis bijna permanent verkracht en gemolesteerd werden in naam van een macht en een isme dat daar helemaal niet aan beantwoordde.

Een zéér eigentijdse oefening ook over de spanning tussen "het egocentrische ik" en "het onmisbare wij". Een fijn eerherstel, dat was "Marx" gisteren! Ter lering voor wie daar maar oren naar heeft. Oren én vooral ook hart!

#Marx #TAZ2018

Extern:
Thuissite Stefaan Van Brabandt
Marx was ook maar een mens - Recensie De Tijd
De zelfspot is nooit ver weg - Recensie De Morgen
Free your mind. The rest will follow. Brief aan Johan Heldenbergh

Extra-voorstelling op 16/8/2018 - OLT Rivierenhof-Deurne

Het juk van de dichter?

Liquid city

Vers Roeselare (1)

Op zondag 9 september 2018 gaat in mijn geboortestad Roeselare de eerste editie van "Vers Roeselare" door. Nu al iedereen welkom!

Ruimte

Het nieuwe AZ Zeno-ziekenhuis in Knokke-Heist is een heel mooie oefening in het omgaan met de Ruimte geworden... Nu al weet ik: dit is een (nieuwe) plaats waar ik af en toe heel graag terug wil komen...

Een Ice Queen in Ruiselede

Gisteren een heel mooi concertje gezien in dat eeuwige Huis van Vertrouwen dat Banana Peel Blues&Jazz heet! Sue Foley... Vingervlugheid meets integriteit!!! Een "Ice Queen" in Ruiselede... Het kan warempel!
https://t.co/EYNYs5hNfo

— Paul Rigolle (@paulrigolle) 5 juni 2018

Ongeluk ligt nog lang niet aan een paal gebonden

Iets ademloos. Af en toe mag het iets ademloos zijn! In het laatste weekend van de tentoonstelling 'Haute Lecture by Colard Mansion' in het Brugse Groeningemuseum zéér ingetogen (en zelfs een beetje van slag), voor de 9 gravures staan die deel uitmaken van ‘de Boccaccio’ van Mansion!

We schrijven 1476! “De la ruyne (ruïne) des nobles hommes et femmes” heet het boek dat de

dichter Giovanni Boccacio een eeuw eerder schreef in Florence. Mansion gaf het in 1476 in Brugge uit als eerste boek ooit dat voorzien was van gravures. Voor ademloosheid zorgt bij mij vooral de prent die rechtstreeks voor deze expo vanuit het Louvre naar Brugge werd gehaald en waarop Armoede het gevecht aangaat met Fortuna. Volgens de overlevering kijkt Vrouwe Fortuna neer op Armoede en beledigt haar veelvuldig. Armoede laat zich evenwel niet doen en rost Fortuna af met een tak. Uiteindelijk komt Armoede als winnares uit de strijd en eist dat Fortuna niet langer rampspoed brengt en Ongeluk aan een paal bindt. Flink allegorisch toch. De prent is een van de negen die ook afzonderlijk in de tentoonstelling aanwezig zijn…

Maar “de Boccaccio” is niet het enige hoogtepunt is in deze uitzonderlijke “tour de force” tentoonstelling. Aan het eind van onze Mansion-queeste wacht ons immers nog de verbluffende aanblik van de houtgravures die horen bij Mansion’s editie van de Métamorphosen van Ovidius. Na deze uitgave verdween Mansion zonder veel sporen na te laten uit Brugge en als van de aardbol… Als gevlucht. Bevreemdend einde van een leven?

De Metamorfosen van Ovidius kwamen we overigens laatst ook nog tegen in het mooie “Voor het vergeten” van Peter Verhelst. Het maakt in Brugge zowaar een cirkel rond… We nemen ze mee naar buiten, die ademloosheid, vergeten dat buiten in de Grote wereld mensen op hun belastingsaangiftes aangeven absoluut geen prioriteit te willen geven aan cultuur en ‘Grote leiders’ onbeschaamd uitpakken met ‘Victim Blaming’… Dat “Ongeluk nog lang niet aan een paal gebonden ligt”, ach we weten het wel. Maar even kunnen we er wel weer tegen, tegen de wereld. Het is ‘de Troost van kunst en schoonheid’ die ons gaande houdt. Blijft houden. Mag houden. Buiten zorgen de zomerregens van 1 juni voor afkoeling in de late namiddag. Ademen, herademen… Haute Lecture by Colard Mansion? Een expo net zo bedwelmend als ozon heet te zijn na een onweer.

Expo: Haute Lecture by Colard Mansion – Brugge Groeninge Museum – nog t.e.m. zondag 3/6/2018

Extern
Bruges printer conquers the world
Haute lecture”: een schat aan vroege boeken te zien in Brugge

Allo met Gilbert - Hommage aan Gilbert Degryse

"Het is maar wat het is en ik ben maar wie ik ben"

 

















Van sommige kunstenaars, of zeggen we beter, van sommige mensen, mannen en vrouwen, die zich zowat hun hele leven passioneel laten leiden door de wankele wegen van hun eigen creativiteit zegt men, nogal vlug én altijd zeer achteraf, dat ze als artiest ‘erg verdienstelijk’ waren. Dat ze werk maakten en afleverden dat zéér gezien mocht zijn… Het zijn het soort mensen, de mannen en de vrouwen, die zelden een definitieve plaats verkrijgen in “de Galerijen van De Grote Wereld van de Kunst” waarin, dat weten we, maar al te vaak nog een pak andere normen gelden dan die van de passie van de artiest zelf. De Grote Kunstwereld heeft immers maar zelden een boodschap aan zij die het “net niet” haalden… Aan hen die net tussen de mazen van de (w)aandacht wisten te glippen en de Eeuwigheid aan hun naam voorbij zagen gaan. Het zij zo, en het is niet één van de dingen om écht wakker van te liggen in dit leven.

Gilbert Degryse (°17/3/1946 - +5/4/2017) die verleden jaar heel onverwacht overleed, was geen man om zich veel aan de canons van de moderne kunst gelegen te laten. Eigengereid en bewust van zijn eigen artisticiteit ging hij vrank zijn eigen weg. Zijn vrienden uit zijn Homeland in het Westen, de driehoek Menen-Diksmuide-Ieper, hadden en hebben dat goed begrepen. Een goed jaar na Gilbert’s dood zorgen ze dit voorjaar met “Allo met Gilbert” voor een mooie en drieledige hommage waarin ze hem blijvend gedenken als een man, een reus, die hoewel niet altijd het meest gelukkige leven kennend, wel altijd – lassend, timmerend en jonglerend - eigengereid zijn eigen kunstzinnige weg is blijven gaan.

De tentoonstelling “Wonderkamer” die dit voorjaar als eerste luik van de hommage doorging in CC De Steiger in Menen, gaf een inkijk in het atelier en de denkprocessen van de kunstenaar en een overzicht van de vele vormen, materialen en objecten waarmee hij experimenteerde.

Nog tot en met komende maandag 21/5/2018 - men moet stilaan haast beginnen maken - kan men terecht in dat andere huis van vertrouwen dat in Diksmuide Galerie Montanus.5 heet. RoBie Van Outryve en Noëlla Hommez, het aimabele gastcomité van de Galerie herinneren zich Gilbert Degryse en ook Noël Drieghe, een andere vriend des huizes die al in 2016 overleed, en die mee in de hommage aan Gilbert betrokken wordt, als twee innemende persoonlijkheden die een eerlijk en gevarieerd oeuvre nalieten. Opvallend in Diksmuide is dat er heel veel werk van Gilbert Degryse tentoongesteld wordt dat speciaal voor deze expo en met graagte in bruikleen werd gegeven.

Na het Diksmuide-luik van “Allo met Gilbert” gaat van 24/5/2018 t.e.m. 30/6/2018 in CC Het Perron in Ieper “Ontrafelen” door. In deze tentoonstelling belooft men ons een eerbetoon aan iemand die steeds bescheiden maar overal sterk en ‘groots’ aanwezig was. Hier twijfelen we er geen ogenblik aan dat dat ook daar het geval zal zijn.

De drieledige hommage die door zijn vrienden werd opgezet geeft een warm en levendig beeld hoe waardevol Gilbert Degryse, als mens en als kunstenaar is geweest. Als niet een wist Gilbert schoonheid te puren uit dingen en vormen die meestal als overbodig en als banaliteit of schroot aan de kant werden geschoven. Sommige mensen zijn minder dood dan de andere. Gilbert Degryse is een van hen!

Extern:
* 29/4/2018 t/m - "Allo, met Gilbert" – Montanus Diksmuide - Hommage tentoonstelling aan 2 overleden vrienden-kunstenaars – Gilbert Degryse en Noël Drieghe - Vr-Zo van 10:00 tot 18:00 u.

* 24/5/2018 t.e.m. 30/6/2018 – “Ontrafelen” - CC het Perron – Ieper - Vr-Zo van 10:00 tot 17:00 u.

Bij de tentoonstelling hoort ook een verzorgde monografie “Een hommage aan kunstenaar Gilbert Degryse (1946-2017) die men voor het schamele bedrag van 8 euro mee naar huis mag nemen. Tom Van Ryckeghem die een aantal “waarlijk onsterfelijke” portretten van Gilbert maakte, stond in voor de vormgeving. Een boek om als herinnering aan Gilbert binnen handbereik te weten en te houden!

Website CC De Steiger Menen
Website Montanus.5 Diksmuide
Website CC Het Perron Ieper 
Website Tom Van Ryckeghem  
Instagram Tom Van Ryckeghem  
Website Noël Drieghe
Openbaar Facebook-profiel Gilbert Degryse
  
Twitterdingen: #allometgilbert #desteiger #montanus.5 #perronieper #gilbertdegryse

C. Foto - Paul Rigolle & Montanus.5

C. Foto - Paul Rigolle & Montanus.5

C. Foto - Paul Rigolle & Montanus.5

C. Foto - Paul Rigolle & Montanus.5

C. Foto - Paul Rigolle & Montanus.5

Dichters in Puivelde

Dichters en de koers... Sinds Geelzucht- en andere literaire wielerexperimenten weten we dat het een wel vaker voorkomende combinatie is. Alsof de berelastige slome activiteit van het schrijven aspecten vertoont die ze verwant maakt aan wat de coureurs dagdagelijks moeten opbrengen om “ergens heelhuids aan te komen”. “De dichter als coureur”, quoi?

Gisteren was het onooglijke maar ferm kermisvierende Puivelde, de woonplaats van dichter en auteur Frank Pollet, opnieuw de jaarlijkse afspraak om enkele soortgenoten en Geelzucht-igen van het eerste uur samen te brengen. Een aantal ouwe getrouwen als Bert Bevers, Norbert De Beule en Fleur De Meyer diende dit jaar om uiteenlopende redenen forfait te geven. Frank Pollet, Patrick Cornillie, Karel De Clercq, jawel vader van, en ikzelf waren wél in live-versie op de afspraak.

Vlnr Frank Pollet, Patrick Cornillie, Karel Declercq en Paul Rigolle

Het tienjarig dichterlijke lustrum komt zo in Puivelde met de editie van 2020  langzamerhand in het vizier. Gisteren stonden niet minder dan 160 renners aan de start. De wedstrijd was aan haar 53° aflevering toe al wordt het wel ’s tijd dat de Albertvrienden hun website wat gaan bijwerken. Traditioneel stonden er tussen de deelnemers heel wat cyclo-crossers die in Puivelde -Koerse heraanknoopten met de competitie. Voor de start werd Sep Vanmarcke bij vriend en bookmaker naar voor geschoven als de grote kandidaat-winnaar. Puivelde Koerse editie 53 werd  een geanimeerde wedstrijd waarin Sep, zoals we dat van hem gewoon zijn, zijn verantwoordelijkheid als groot klassiek coureur niet uit de weg ging. Nadat renners en volgers een paar zachte plensbuien te verwerken hadden gekregen - sein om ons even in de luwte te gaan ophouden - schoven uiteindelijk drie man weg uit een omvangrijke kopgroep. Het scheelde in de sprint maar een haar of smaakmaker en rugnummer …160, Matthias De Witte kon zijn eerste overwinning bij de profs wegkapen. Dat was evenwel zonder Dennis Coenen gerekend die met de bloemen naar huis ging. Jonas Rickaert stond mee op het podium terwijl Sep Vanmarcke de spurt won van wat overbleef.
Volgend jaar opnieuw! Voor renners; en voor... dichters.

Live-verslag bij TV-Oost

Inktspat punt com

Omwille van 'het onverdrotene' nomineer ik vandaag "voor eeuwige aandacht" de literaire site "Inktspat punt com". Sinds jaar en dag, en dat "onverdroten" sedert maart 2005, noteert Peter Bormans met zichtbaar en ingetogen plezier datgene wat moet worden genoteerd!

"Onverdroten"... Er zijn van die stille en onverdroten werkende literaire sites die je zou moeten uitvinden indien ze niet reeds bestonden... https://t.co/1bTB25fNN8 van Peter Bormans is er zo eentje! Je vindt er wel vaker wat je niet hebt gezocht! Een oud gegeven waarmee je enkel blij kan zijn!https://t.co/26CMMUn5uF

— Paul Rigolle (@paulrigolle) 13 mei 2018

Meester Claus

Wat hebben mensen met dode dichters? Wat hebben mensen met dode schrijvers als Hugo Claus? Veel meer dan we vermoeden! Ook tien jaar na zijn vrijwillige uittocht blijven we ‘de Man van vele

kunsten en kunstjes’ herdenken, en dat is, tot spijt van wie het benijdt, helemaal zoals het hoort. Overal, het is geen toeval, kun je dezer dagen naar expo’s met of zonder oesters maar altijd wel met veel ‘con amore’. Klassiekers worden herlezen. Nieuwe bloemlezingen zien het licht. Televisiedocumentaires zoomen in op leven en werk. Er zijn voorstellingen en er zijn literaire avonden alom. Clausminnaars halen de harten op, anderen bij zoveel Clausgeroezemoes de neus. Zo gaat dat bij herdenkingen. Voor- en tegens halen de tijdlijnen. Gisteren was ik in Kortrijk voor een Penhuis-programma rond het parcours in de stad dat aan de hand van die grote Claus-roman ‘Het verdriet van België” nu ook in een audiowandeling perfect kan worden nagelopen. Cees Nooteboom en Jan Vanriet diepten herinneringen van het eerste en het laatste uur op aan de man, de literaire reus, die minder sterfelijk blijkt dan de meeste andere stervelingen. Ze werden daarbij zeer vakkundig en lenig begeleid door Kevin Absillis van het Claus- studie- en documentatiecentrum die zich tevens een meester toonde in het hanteren van spoken in de vorm van weerbarstige powerpoint-voorstellingen. Het werd een heel mooie voormiddag gelardeerd met sneeuwvlokken in maart die voor de ramen van de Budafabriek een lichte toets van hemelse vergankelijkheid toevoegden aan de vele warme woorden.

Claus zelf zou, dat weten en vermoeden we, met zijn meesterlijk Ironisch Vermogen al die herdenkingsmomenten maar niks gevonden hebben. Ballast en Tierlantijnen. Franje. Maar wij, als Clausfans én believers van het eerste uur, hebben daar veel minder moeite mee. Er gaat nauwelijks een week voorbij of we zien onze eigen hand de gedichtenkast ingaan 

om er met iets van Claus weer uit te komen. Mijn eigen herinneringen zijn geen herinneringen aan de man maar aan het werk. Ik las ‘Het Verdriet’, halve jongeling nog, gaf mij over aan ‘de Verwondering’, liep onrustig in mijn eigen Hondsdagen te konkelfoezen, leerde Oostakkerse en andere gedichten van buiten. Hield van het Claus-universum en van het weidse Registreren. Want het was toch vooral de poëzie die mij vroeg in de jaren zeventig een opdonder gaf waarvan ik niet eens meer zou en wou herstellen. Wat de taal vermocht is waar Claus voor stond! Niet gering was het. Het proza van Claus mag dan intussen voor sommigen hopeloos ‘gedateerd’ zijn geraakt, en nauwelijks te onderwijzen, zijn poëzie is wat mij betreft niet te dateren. Vaak komen op bewaakte en onbewaakte ogenblikken verzen en flarden Claus opnieuw spoken in mijn hoofd… Is het de ontvankelijkheid van de jeugd die ik mij van toen herinner en die niet overgaat? Het kan. In elk geval hoort Hugo Claus al jaren, nu al tien zijn het er, bij het kransje van mijn meest geliefde doden. Het kan raar klinken voor iemand die je nooit persoonlijk hebt gekend, maar ik mis de man, de schrijver en de kunstenaar, om zijn werk en om zijn blik, om zijn lucide kijk en commentaar op de wereld, zijn ironisch en meesterlijk hanteren van de media in plaats van wat we vandaag de dag zo vaak zien gebeuren zich te lenen tot de plat-op-de-buik-gang voor een morzeltje mediaaandacht. Claus is nog lang niet dood. Dood is alleen wie is vergeten. En wie als dode schrijver niet meer wordt gelezen.

Extern
Tentoonstelling LetterenhuisAchter vele maskers – Letterenhuis
Bozar – Con Amore 
Audiowandeling in Kortrijk - Het Verdriet van België

#heimweenaarClaus

Kleine dienstmededeling

Vanaf vandaag ben ik mailsgewijs niet meer, of toch nog slechts een tijdje, te bereiken op mijn ouwe skynet-emailadressen.
Mijn nieuwe adres: paul.m.rigolle AT gmail.com

Dank om dat te noteren!

Drietal (43)

Wisselbeker
Gemeentekrak
Stofwisseling

Goudlicht en avondschijn

De ouwe Gorter achterna... "Goudlicht en avondschijn". Of alle gedichten in de bloemlezing ook Goudlicht in zich dragen, moet nog worden uitgemaakt. Zelf prijs ik mij alvast gelukkig om (opnieuw) één van de honderd te zijn. "Pentagram" is de titel... Benieuwd of dit Turing-gedicht van mij op 31/1 ek. ook de tocht naar "de Rode Hoed" in Amsterdam doorstaat... Mijn gedicht en de andere 99 kun je alvast hier nalezen! Er blijken overigens nogal wat bekende (en mij zeer bekende en vertrouwde) namen bij de  laatste 100 te zitten... Succes aan iedereen! @dichtwedstrijd @turinggedichtenwedstrijd

Extern:
Goudlicht en avondschijn (bloemlezing Poëziecentrum)
Turing-Top 100 - Editie 2017
Turing-Gedichtenwedstrijd

In oude kranten zocht ik naar de wereld (2)

"Dingen die men bijvoorbeeld vindt bij het opruimen van archieven"...

De Streuvels-krant is van zaterdag 16/8/1969 en die ouwe Humo - mét hét levensverhaal van Rik Van Looy - dateert van ... 3 oktober 1963. Net geen tien jaar was ik! Rik Van Looy net geen dertig... Eén van de 'statements' in dat Van Looy-interview: "Een kampioen is geen hersenloze krachtmens". Dat we dat maar weten!

In oude kranten zocht ik naar de wereld (1)

Het jaar 1992... "Jeroen Brouwers (schrijft een boek)". En 'De Mens' wist toen al dat het goed was...

Op naar de Rode Hoed

Turinggedichtenwedstrijd
Turing Hall of Fame
Turing Hall of Fame (2)
Hashtag Turing (Blog)

Goudmijn en instrument

Elke keer dat ik nog ‘s op zo'n lome uitwaaitocht doorheen “de Oosthoek die de mijne is” in Sluis terechtkom, ga ik hem groeten.

Onze Johan Hendrik, alias ‘de dikke’ van Dale. Naamgever van. Hij, of toch zijn borstbeeld, staat er nog steeds. Daar op het Walplein, met de rug naar het water. En begin januari uitkijkend op het plein mét een toren achtergebleven kerst- en nieuwjaarspakketten. Zijn ouders kwamen, op de vlucht voor een pokkenepidemie in het Meetjesland, omstreeks 1820 vanuit Eeklo in Sluis terecht. Volgens andere bronnen hadden echter de Belgische opstand en de afkomst van moeder van Dale daar veel meer mee te maken. Johan Hendrik, hoofdonderwijzer, taalwerker en onbezoldigd stadsarchivaris van Sluis, geboren in 1828 stierf in 1872 aan de pokken. Amper 44 jaar oud. Over zijn 'levenswerk' of toch het precisiewerk én goudmijn én instrument waaraan hij zijn naam gaf, liet hij weten:

"Het schrijven van een Woordenboek is een ondankbaar, een verdrietig werk. Is er veel, dat men heeft opgenomen of verbeterd, er is nog veel meer, dat men vergeten heeft, dat de aandacht ontsnapt is en alzoo onverbeterd is gebleven. Verzekerde mij een mijner letterkundige vrienden, dat hij, die zijn vader en moeder vermoord heeft, nog te goed was om een Woordenboek te schrijven, ik heb mijzelven vaak twijfelmoedig de vraag gedaan, of hij wel volkomen ongelijk had."

Ik heb "Een leven in woorden", de biografie over van Dale uit 2003 van de hand van Jo van Driel niet gelezen. Hoewel de tijd om te lezen met ouder te worden bij mij eerder lijkt te slinken dan omgekeerd moet ik dat misschien toch nog ’s doen. Voor ik daar aan begin is het goed om niet uit het oog te verliezen dat het standaardwerk van workaholic van Dale er wellicht niet eens zou geweest zijn zonder ene Jan Manhave die het werk van van Dale na zijn dood heeft voortgezet. Voor die Jan Manhave is evenwel voor zover ik weet nergens ter wereld een standbeeld opgetrokken. Nochtans zou mijn grote vriend “de dikke van Dale” zonder hem, en ook zonder die andere taalwerkers I.M. en N.S. Calish, niet veel meer geweest zijn dan een man die een half woordenboek samenstelde en daarmee blijvend gedoemd om tot het rijk van de grote vergetelheid te behoren. Zo zie je maar. Ook relativiteit is een woord dat in van Dale staat! (Hier volgt een smiley!)

Extern:
J.H. van Dale bij Zeeuwse Ankers
Wikipedia over J.H. van Dale
Ronny De Schepper - Dagelijks iets degelijks n.a.v. van Dale
Ewoud Sanders in NRC: Maker van een half woordenboek
Tijdschriftenbank Zeeland
Het groot woordenboek van de Nederlandse Taal - Actuele site

Noot: Wel jammer dat dat hilarische "Wat als de dikke van dale een dikke klootzak was?"-filmpje niet meer op YouTube voorhanden is!

Mag ik jou

"Alles kan"
in 2018


Mag ik jou en de jouwen voor vandaag en voor alle andere dagen
een bijzonder gezond, creatief, waakzaam, warm & kan-srijk 2018 wensen?
Jazeker mag ik dat!

Aan elk schrijven

Aan elk schrijven hoort een visioen
vooraf te gaan. Eerst komt het oerbos,
diep en stil. Bramen, struiken, lianen
slingeren zich in touw de bomen uit.
Groot en levensvatbaar schrijft de trek
zich in de vlucht van vroege vogels in.

Dieren kiezen vasteland. Wie straks
rechtop zal staan doemt kruipend op.
Figuren, personen breken uit hun lijst.
Mensen zwellen in de straten aan.
Eentweedrie een optocht. Een mars,
een stil protest. Een foto scheurt ze uit.

Nadar sluit elke omloop af. Tijd vloeit
het uurwerk uit. Het punt kruipt opnieuw
de passer in. Klank houdt woord. Of het
snelsnel of werk van lange adem wordt,
moet nog blijken. Wat onomkeerbaar is,
is nog lang niet klaar.


© Paul Rigolle


Noot: Uit de cyclus-'werk in wording'-"In het gedicht". "Aan elk schrijven" staat vandaag ook op mijn facebookbladzijde. Dit als onderdeeltje van een literaire Kerst-estafette. Zie het bericht hieronder...