Als het maar pootjes heeft

Blauwe notities (Ma 29/6/2020)

Shutter Island
Er zijn films die men na één keer van zijn leven nooit meer wil zien en er zijn films die men in zijn leven, of je dat nu wil of niet, minstens drie

keer gezien zal hebben. Laat staan dat men er op uitgekeken raakt. Van dit gehalte is zeker ook "Shutter Island" van Martin Scorsese (uit 2010). De film is een adaptatie van het gelijknamige boek van Dennis Lehane, die zijn roman zag als ‘a homage to B-movies and pulp”. Lehane leverde met zijn boeken trouwens eerder ook de fascinerende basisstof voor Mystic River (van Clint Eastwood in 2003) en Gone Baby Gone (van Ben Affleck in 2007). De auteur uit Boston schreef overigens ook enkele afleveringen van The Wire. Ga d’er maar aan staan!

Een verbluffende Leonardo Dicaprio van wie je een keertje teveel hebt gedacht dat hij alleen zijn faam had om op terug te vallen zet in "Shutter Island" een staaltje van "identiteitsverlies" en "existentiële twijfel" neer waarvan je achteraf beduusd in jouw zetel blijft zitten. Wie was hij nu echt: Andrew Laeddis of Teddy Daniels?

Gespletenheid troef. Verkeerde benen zat.

Wat zou erger zijn... “Which would be worse: to live as a monster, or to die as a good man?”…

…/…

Grote dieven kleine dieven
Te-Lezen.2020 (en eindelijk kennis te maken met):
Albert Cossery: Grote dieven kleine dieven

Over Albert Cossery die bij leven te pas en te onpas "de Voltaire van de Nijl" werd genoemd zei  VTM-journalist Patrick Van Gompel een tijdje geleden: “Cossery ontdekken is een kapitale ervaring in een mensenleven”.

.../...

Maar ook de Nederlandse auteur die in Zweden woont Sander Kollaard ontdekken is een uitstekende ervaring.

Toen ik in 2018 Levensberichten van hem las en ik meteen daarna ook besloot om met ‘Onmiddellijke terugkeer van uw geliefde’ en ‘Stadium IV’ zijn eerder verschenen boeken te lezen, promoveerde hij in mijn eigen boekenkast meteen tot gouden geheimtip van de Nederlandstalige literatuur. Een plaats die hij er onder meer prominent deelt met Atte Jongstra. En nu wint Kollaard pardoes de Libris-Literatuurprijs en vindt men het jammer dat hij... géén vrouw is. Nou moe. Niet blijven zeuren, lezen die Kollaard!

.../...

Vierhonderd dagen
Vandaag, maandag 29 juni 2020, zijn we exact 400 (vierhonderd) dagen verder dan de verkiezingen van verleden jaar. De flagrante onwil van de politieke partijen, zeker ook die van de PS maar nog veel meer die van de NVA, om dit land - vanwege Corona in halve Oorlogstijden verkerend - te besturen is zonder meer stuitend. Wat mij betreft: al net zo stuitend als het onverantwoord gedrag waarmee bepaalde (al dan niet jonge) burgers (zonder enige burgerzin) met de nieuwe Corona-realiteit omgaan.

“Geef een Belg de kans om er de kantjes van af te lopen en hij grijpt ze met beide handen. Maar geef een Belgisch politicus de kans om zich te profileren en hij laat die ook niet liggen.”

Uiterst degoutant heet dit gedoe in het Frans, met een woord dat ook in het woordenboek van elke Vlaming steekt! Of nog "Het is hopeloos maar voor de rest gaat alles goed".

Ik hou mijn hart vast als er nieuwe verkiezingen komen!

.../...

Als het maar pootjes heeft
Als uitsmijter van deze blauwe notities onthou ik voor vandaag nog deze :

"Kattenmens of Hondenmens? Helemaal niet aan de orde. 
Als het maar pootjes heeft!

Drietal (46)

Homozygoot
Sterfwol
Kiembaantherapie

(drie woorden aangetroffen in ‘De drager’ van Jan Vantoortelboom, resp. op p 139, 148 en 149)

Korte krassen in een tafelblad

Blauwe notities (Do 25/6/2020)

Ergens gelezen
en meteen gepromoveerd tot motto van de dag:
Zonder hart zouden we slechts machines zijn.

.../...

Om over na te denken:
Conceptual writing didn’t kill poetry any more than postmodernism killed the author
(Uit: ‘Poetry Has Left The Poem In The Same Way That Elvis Has Left The Building')

.../...

Erfelijke belasting?
Misschien dit: Een citaat dat in onze familie wel heel erg in trek is, en geregeld voor verschillende mensen (zoon, dochter, vader...) op verschillende tijdstippen als fijne lijfspreuk pleegt te dienen.
Het is een citaat dat afkomstig is van onze gezamenlijke Grote vriend Pier Paolo Pasolini:
“Perché realizzare un’opera quando è così bello sognarla soltanto."
Waarom een werk maken als het al zo mooi is ervan te dromen?
(Pier Paolo Pasolini uit Il Decameron, 1971, l’allievo di Giotto)

“Natuurlijk hou ik (nog steeds) van Pier Paolo Pasolini. Om wat hij was. En om wat hij niet was. Om wat ik van hem zag en las."

Ik heb een foto op zijn graf in Casarsa della Delisia van vijf jaar geleden die mij dierbaar blijft:

Casarsa della Delisia - Vr 5/6/2015

("Het was overigens bloedheet die dag. En wat een poseur ging er die dag aan mij verloren! Benieuwd nu, vijf jaar later, of we ooit nog in het Covid19-tijdperk in Casarsa kunnen zijn...")

.../...

Altijd benieuwd ook
wat Facebook weet te vertellen als er plots weer 's zo'n pop-up-pende boodschap te voorschijn springt: "U hebt herinneringen om vandaag op terug te kijken." Telkens weer verwacht ik iets te zien te krijgen dat ik zelf allang vergeten was...

…/…

Zouden kunnen zijn
Opgeviste metafoor:
Er was een tijd waarin ik hoopte dat mijn gedichten zouden kunnen zijn als korte krassen in een tafelblad.

.../...
   
Memorabel, moedig en wijs:
“Kwaad mag je zijn. Maar niet haatdragend. Positief zijn is mijn manier om verder te kunnen in het leven.” Dat zegt Laurence van Bree, de moeder van de vermoorde Luna (2,5), over haar opmerkelijk positieve boodschap voor Hans Van Themsche. Na de zitting voor de strafuitvoeringsrechtbank gunde ze de moordenaar van haar kind een tweede kans. Als een soort tegengif voor de vele haatboodschappen tegenwoordig. “Hem eeuwig in de gevangenis laten, brengt ook niets op.”

(Gazet van Antwerpen, 24/6/2020)

Waarheen de droom

Blauwe notities. (Di 23/6/2020)

Een gedachte over slapen. Wie af en toe in een ander bed slaapt zal merken dat er daarmee ook iets verandert aan de structuur van zijn dromen. Alsof de vorm van de droom (en vaak ook de inhoud ervan) bepaald wordt door de locatie waar hij wordt gedroomd. Zou het kunnen dat de omgeving en de plaats waar je slaapt de richting aangeven waarheen de droom zich moet begeven? Het zou zomaar ’s kunnen zou de modale sportverslaggever zeggen.

Parmantig

Blauwe notities. (Zo 21/6/2020)

Brugge, van hieruit amper een halve boogscheut van mij vandaan, en

dus van alle steden in mijn omgeving het meest binnen handbereik, werd gisteren opgeschrikt. Een psychopaat ging er burgemeester Dirk De Fauw te lijf met een ordinair maar wél vlijmscherp aardappelmesje. De man, notabene een cliënt van De Fauw, stond de burgemeester op te wachten bij zijn advocatenkantoor en aarzelde niet om toe te steken. Een slachting én absolute gruweldaad! De burgemeester heeft enorm veel geluk gehad, heet het. Hij werd met spoed geöpereerd en kan het gelukkig nog navertellen.

Gisteren wijdden de nationale televisiezenders uiteraard nogal wat aandacht aan het steekincident. VTM ging in een achtergrondstukje over geweld van cliënten tegenover hun advocaat te rade bij ene… Bart Siffert, advokaat bij de balie van Brussel. En toch wel opvallend: de man mocht voor ie het woord nam parmantig en vol in het beeld van de VTM-camera’s wel erg lang zitten bladeren in “Aanval op de natiestaat”, het boek van de Nederlandse Rechts-Nationalistische Jongen die Thierry Baudet heet.

Ja, parmantig, zeg ik en ik had zelfs de indruk dat de man er nog van genoot ook. Het leek noch min noch meer op een persoonlijk ‘statement’. Wat gegoogel bevestigt al vlug hetgeen je dan denkt natuurlijk. Siffert heeft zich, zo blijkt, al eerder laten opmerken als advocaat van extreem-rechts. Maar dat de VTM-journalist van dienst zich leent tot zo’n hand-en spandienst mag ik dat toch even merkwaardig noemen?

Toeval bestaat niet, mijn jongen, zou mijn vader zeggen indien hij nog ’s terug mocht komen.

Sinds gisteren

Sinds gisteren ben ik de gelukkige eigenaar van een ‘stent’ die mijn rechter kransslagader openhoudt!

Een verblijf van amper anderhalve dag in het gloednieuwe AZ Delta was voldoende om bevestigd te zien wat ik al veel langer wist. Dat het zorgend personeel bij ons zowat het allerbeste van de hele wereld is!

Elke actie om onze zorgmensen meer middelen te geven zal ik – net als in het verleden - dan ook altijd met mijn hele hart en hebben en houden blijven ondersteunen. Ook de cardiologie-afdeling van het AZ Delta verdient niets dan lof. Ook daar werken een aantal halve-mirakel-mannen en vrouwen.

Een ‘coronarografie’ in het ‘corona-tijdperk’, het was ’s even iets anders. De ingreep was al een tijdje gepland nadat ik bij het fietsen op ‘de helling van de Heulstraat’ meer dan gewoonlijk naar adem diende te happen!

Zo mocht ik mij de voorbije dagen één van de eerste tijdelijke bewoners van het gloednieuwe AZ Delta noemen. De foto-impressies zeggen wel iets op dat vlak.

Ineens was de voorbije dagen ook mijn cyclus gedichten ‘Coronarografie’, geschreven n.a.v. een eerdere ingreep, wel heel dichtbij. Ik voeg hier graag een van mijn vroegere 'Van het hart een steen'-gedichten bij.

Veel dank aan het zorgend personeel van het AZ en uiteraard ook aan de cardiologen van dienst.

Op met herstelde bloedbaan naar een nieuw en liefst héél hartelijk decenniumpje!

Uit 'Van het hart een steen'

Een hart van/voor Peperkoek?

Drietal (45)

Tornadomoment
Slagkracht
Cesuur

Een dikke Juij!

Een dikke 'Juij' voor dochterlief! Toi toi Soetkin! Boekhandel Limerick is mét ons!






Het bericht op de Facebook-pagina van Puur Gent:
PUUR GENT
9 juni 2020 om 11:45

Soetkin Rigole is sinds november de nieuwe uitbaatster van boekhandel Boekhandel Limerick in Quartier Sint-Pieters, en ziet haar klanten na de verplichte time-out met de glimlach tegemoet. 📖

"De dag voor de heropening voelde zoals de schoolreis vroeger. De houten glazen kooi rondom de kassa deed mij aanvankelijk heel erg aan de ZOO van Antwerpen denken. Alsof straks onze klanten naar een met uitsterven bedreigde diersoort, de boekhandelaar, zouden kunnen komen kijken. Enfin, het tegendeel is waar, in die zin dat we dankzij diezelfde klant hebben mogen voelen hoezeer de lokale boekhandel hen na aan het hart ligt. Met de hulp van IT’er Bruno van Branden, een goede klant, hadden we in een mum van tijd een webshop online waarop mensen boeken konden bestellen. Veel mensen vonden ons zo terug, en dagenlang waren we in de weer om achter gesloten deuren boeken in te pakken. Rond een bepaald uur ergens in de late namiddag begonnen we dan te toeren met de fiets. Ja we hebben heel veel straten leren kennen, en huizen van buiten gezien. Overal werden we ongelofelijk hartelijk verwelkomd, een keer stond de champagne letterlijk klaar. Die ritten waren hartverwarmend, ondanks de fysieke afstand." 🚴‍♀️

Of Soetkin bang is voor de toekomst? "Niemand weet wat morgen brengt, maar ik voel mij geruggensteund door mijn kleine equipe en groot aantal klanten. Naast Limerick heb ik een winkel waar je koffie kan drinken maar die nu helaas gesloten is. Het is een charmant apothekerspand dat sinds 2017 door de vrouw van Gert Brouns werd uitgebaat en De Trein der Traagheid heette. Ik maak van de vreemde tijd waarin we zitten gebruik om die winkel om te vormen tot iets wat beter bij mijn karakter past. Het nieuwe project heet Limerick 2.1 en gaat over boeken en mensen, dat kan ik met een gerust hart al verklappen." Onze interesse heb je alvast gewekt, Soetkin!

Voor authentieke zaken met een persoonlijke aanpak ben je in Gent aan het juiste adres! Kom je ook langs? De lokale handelaren danken je alvast voor je steun!

🙌 #welkommetheelonshart #kooplokaal

Taferelen uit de boekenkast (1)

Alleen wie nooit iets heeft afgewerkt

Ideaal voor wie wat wil schrijven, mét of zonder ambitie, dakloos in de taal of niet, dit citaat van Kate Tempest, in een interview met Gaea Schoeters voor Poëziekrant/Toneelhuis :

"En in zekere zin zijn alle afgewerkte projecten mislukkingen, want tegen de tijd dat ik een idee heb uitgewerkt, heb ik het verknald. Dat is schrijver zijn: dat beseffen, en het toch telkens opnieuw proberen. In de hoop, zoals Beckett zei, de volgende keer ‘beter te falen’. Leven met die gedachte geeft me de nederigheid kunstenaar te zijn. Alleen wie nooit iets heeft afgewerkt, heeft de euvele moed te denken iets te zeggen te hebben dat beter is dan alles wat al bestaat. Ik ken dat, ik heb dat ook gehad! Ware moed is beseffen dat het nooit perfect zal zijn, en dat alles al gezegd is met meer elegantie, evenwicht, precisie, diepte en helderheid dan jij ooit kan hopen te bereiken. En toch verder schrijven. Dat is de uitdaging, en het wordt nooit gemakkelijker."

Lees hier het volledige interview.

De bundel 'Tiresias' van Kate Tempest (in een vertaling van Gaea Schoeters en Johanna Pas is hier verkrijgbaar:
https://www.poeziecentrum.be/tiresias-kate-tempest

Helemaal Bouche Bée

Het zijn bizarre en rare tijden… Veel verder komen we meestal niet als we het hebben over deze bevreemdende periode in onze geschiedenis. Ik hoorde het gisteren acteur Matteo Simoni - nochtans niet iemand die snel om een hartig woordje meer of minder verloren zit - zeggen: “Het zijn bizarre en rare tijden”. Hij zei het in een wervende toeristische televisieclip voor Limburg; zijn Limburg. Dé Limburg…

Je hoort het ook jezelf – meer dan je lief is - zeggen aan de telefoon tegen iemand die je vanwege de bekende omstandigheden lange tijd niet hebt gehoord of gezien. Laat staan dat je hem of haar even hebt kunnen vastpakken. “Dat het vreemde tijden zijn, ja. Dat het niet went.”. Deze tijd maakt ons woordenloos, slaat ons murw. Perplex. Zet ons op ons nummer. ‘Kaltgestellt’, dat zijn we. Helemaal ‘Bouche Bée’.

Wellicht moet er nog wat tijd overheen. We spreken wel al over iets dat we “het nieuwe normaal” noemen maar veel woorden zijn er nog niet om dat helemaal in te kleuren. We zoeken nog naar de juiste woorden. Er is nog geen taal genoeg om vorm te geven aan wat we moeten missen, wat deze zichzelf veel te langzaam prijsgevende quarantaine met ons doet. Maar het komt! Wees daar maar zeker van.

De brokstukken waarmee we het oude huis van onze vertrouwde taal weer zullen samenstellen, staan al helemaal klaar. We beseffen het nog niet zo goed. Er is nog wat afstand nodig. Het mankeert ons nog aan overzicht. Maar geduld wordt ook nu beloond. In de taal, en in het leven. Het herstelvermogen is er. Grote veerkracht dient zich aan! Wees maar zeker dat met die veerkracht straks ook de woorden komen. Woorden die vertrouwd zullen aandoen. Woorden die we de onze zullen noemen.


#coronatimes #Coronadag86 #woordenintijdenvancorona

Foto: Knesselare, Restauratie kerk, 28/11/2019

Trommelvuur in de verte

Vandaag is het alweer tien jaar geleden dat radioreporter en legende Jan Wauters overleed. En wat heb ik Jan, “onze legendarische man op de motor”, in dat voorbije decennium een flink aantal keren gemist. In een heel mooi recent interview in Humo herinnert zoon Benno – zelf journalist en in zijn jeugd een zeer getalenteerd wielrenner – zijn vader als “de man die al zijn Latijn in zijn Nederlands had gestoken”.

Ontmoeting met Jan Wauters-Tour de France-Huy-9/7/1995

In de rubriek ‘Wat is er van de sport” maakte Jan Wauters jarenlang kritische kanttekeningen bij de sport, die hij wel ‘s de belangrijkste bijzaak van het leven noemde. Maar netzogoed kon hij zich op het randje van het dweperige bewegen. Eigen aan de sportman in hart en nieren die hij altijd – ook als kritisch journalist – is gebleven. Met zijn voormalige spitsbroer Herman de Coninck maakte hij voor Humo talloze interviews die lang nadat ze geschreven waren bleven nazinderen.

Zelf mocht ik Jan Wauters een aantal keren persoonlijk ontmoeten. Het waren telkens gedenkwaardige ontmoetingen die ik mij moeiteloos en levendig herinner. Na het verschijnen van mijn dichtbundel “De Hel van het Noorden” (geen toevallige titel natuurlijk) kreeg ik een mooie brief van hem. Het A4-tje van toen is een kleinood geworden dat ik blijf koesteren zoals je enkel in het mailtijdperk een brief kunt koesteren.

Hoewel Jan Wauters een aantal boeken schreef bleef hij zichzelf ‘ten eeuwigen dage’ zien (én horen) als een man van de Radio. Het gesproken woord was hem meer dan wat anders lief. En terecht want wie luisterde hoorde in de beste momenten van zijn stem bergriviertjes in heldere stroompjes naar beneden klateren. Andere keren klonk er trommelvuur in de verte...

Ik kan het, als ik dat maar wil, elk moment opnieuw horen. Fabulerend, vloeiend, authentiek… Met al het radiofonisch talent dat hem gegeven was. Alles samenballend in, alles neerleggend, fijngeborsteld of ruw schetsend met die fabuleuze stem van hem!

Extern:

"Een  duim omhoog, een hand die in mijn hand kneep, en dan zijn allerlaatste woorden"

(Humo-Interview 26/5/2020)

Dag Jan. Cd & Boek

Peter Mangelschots in gesprek met Benno Wauters. (Sportmagazine/Knack 22/12/2010 - Bijgewerkt 10/4/2020)

Bij de foto: Ontmoeting met Jan Wauters. (Huy, 9/7/1995)

Biddend Beertje

#BeeldenvanhetRood
#CoronaTimesz
#HetlandvanZwevezele

De maskers

Wat bezielt mensen? Op zo'n klein Corona-fietstochtje naar de winkel en terug kom je er geen drie maar veel meer tegen! In de graskant. Op het trottoir. Midden het fietspad. Bij de brievenbus... Weggegooid als ballast...

De maskers vallen wel héél snel in dit land!

#categorieirritantemedemens #ergernishoudtonsinleven

Dit noem ik nog 's goed terechtkomen

Foto: Facebook: Vivo e Coscienza (2015) -by Pier Paolo Pasolini
Luca Veggetti - photo: Simona Fossi

Ik wil dat mijn schilderij als een boom is… (Nicolas de Staël)

Dit noem ik nog ‘s goed terechtkomen. Ik zoek op internet naar een afbeelding van “La Route d’Uzès”, een van mijn lievelingswerken van Nicolas de Staël die ik met sprekend gemak een van mijn all-time-lievelingsschilders noem. Al een tijdje loop ik immers met het plan rond, of is het eerder een flink aangescherpt idee, om over dat werk (omdat het me in al zijn schematische eenvoud al jaren aangrijpt) iets poëtisch te zeggen. Misschien wel met een gedicht, of met iets dat, wie weet, wat langer uitvalt. En kijk waar ik via de af en toe toch wel wondere dwaalwegen van het web vanmorgen terechtkom!

Nicolas de Staël, wiens jonge leven zo dramatisch in 1955 in Antibes tot een einde kwam – hij was pas 41 - heeft duidelijk al vaak en veel mensen, schrijvers zowel als kunstenaars en cineasten, geïnspireerd. Vroeger én nu! Van René Char over Georges Duthuit, André Breton, Romain Gary, Yves Bonnefoy tot pakweg Jean-Luc Godard. En vanmorgen kom ik via via terecht bij de Italiaanse choreograaf Luca Veggetti, iemand die ik tot mijn scha en schande tot voorheen nauwelijks kende.

Ook deze man uit Bologna en opgeleid in ‘La Scala’ weet iets af van de stilistische kracht van de Staël. En minstens evenveel van die van die andere ‘uomo per tutte le stagioni’ Pier Paolo Pasolini. Op Facebook vind ik een foto van een ‘performance painting’ van Veggetti op de Nicolas de Staël-pagina. “Vivo e Coscienza” uit 2015 by Pier Paolo Pasolini - een foto van Simona Fossi. En wat voor een!

Het is een foto om je ogen nooit meer van af te houden.

Mag ik de vondst van deze foto vanmorgen ietwat gezwollen een vorm van ‘Voorbestemde serependiteit’ noemen? Ja dat mag ik!

(De sprong uit het atelier)

#despronguithetatelier #lucaveggetti #NicolasdeStaël

Extern:

Nicolas de Staël op Wikipedia

Het graf van Nicolas de Staël

Nicolas de Staël bij Galerie Aliénor Prouvost

Nicolas de Staël - omstreeks 1954 - atelier

"Ik wil dat mijn schilderij als een boom is. Men gaat van een lijn, een fijne streek over in een punt, in een vlek, zoals een twijg overgaat in een stam. Maar alles moet verband houden, moet op zijn plaats zitten.” - Citaat Nicolas de Staël

Dag Mikis! Dag Melina!

Sommigen zullen dit 'nostalgie' noemen... Of 'melancholie', 'weemoed', 'escapisme'... Een enkeling haalt misschien wel een lichte vorm van het onvertaalbare woord 'weltschmerz' uit de emmer van zijn herinneringen op... Het maakt niet uit, het mag allemaal! (Alles mag in dit verband). Zelf betrap ik mij er vandaag - een late maandagmorgen in mei - op dat ik in de loop van de jaren naar dit soort muzikale vroege fragmenten uit mijn bestaan "steeds meer ben gaan kijken dan dat ik er naar luister".

Wat een weelde is dit kijken! Kijken naar wie hier allemaal in de buurt mag zitten van Georges Moustaki! Dag Mikis! Dag Melina! Dag Guy! Dag... En wat een voorrecht is het op maandagmorgen om intens te beseffen dat het nooit té laat is - jamais trop tard - om te kijken naar wie er ooit was. Volop en voluit te herinneren! Voor altijd in dat 'wooden' youtube-hart van ons bewaard.

Ps. Zaterdag laatst 23/5/2020 was het alweer zeven jaar geleden dat Moustaki, één van dé vroege mannen uit mijn jeugd, in Nice overleed.

#blauwenotities #georgesmoustaki  #youtubehart#neveronsunday




Georges Moustaki - Youtube-fragment "Il est trop tard" (1973)

Seventy-Nine!

Seventy-Nine! Vandaag wordt onze goeie ouwe vriend Bobby Zimmerman uit Duluth, Minnesota, negenenzeventig. Wat een getal,

79! Maar ach, veel meer dan een getal is het nu ook weer niet. Leeftijd speelt wat mij betreft nauwelijks een rol wanneer het gaat om iemand als Bob Dylan die je, al sinds ‘Blonde on Blonde’ - reken en tel, al meer dan een halve eeuw geleden -  met Ware Icoonkracht, and as a Hurricane, plaats liet nemen in jouw eigen leven.
Laatst was er nog "Murder Most Foul" dat ons hier in quarantaine-modus zéér mocht verblijden, gevolgd door "I contain multitudes'. En straks op 19 juni 2020 is er zowaar, na acht jaar,  met de 2-disc-cd "Rough And Rowdy Ways" opnieuw origineel werk van de Meester.

Ha, leve de Multitudes die we met zijn allen zijn! Dat wordt in juni uitkijken naar een Héle Grote Muzikale Einder. Bovendien, zo lees ik start er op de VPRO vanaf vandaag ook met 'BOBcast' een Dylan-podcast die zal bestaan uit 26 delen en die gaat lopen - wat had je gedacht - tot ... 24 mei 2020 wanneer Onze Man bij leven en welzijn tachtig wordt!

Maar voor het zover is wens ik Bobby vandaag, namens mezelf en namens nog veel meer fans in mijn nabije omgeving een schitterende Seventy-Nine! Voor de gelegenheid bombardeer ik zelfs ongegeneerd mijn eigen Dylan-hommage-gedicht van enkele jaren geleden tot "Gedicht van de dag". Nah!

Extern:
Thuissite Bob Dylan
Martin Pulaski: Nachtmerrie en muziek
Dansende beren - I contain multitudes
BOBcast op VPRO