als het snikheet is
ga je van mayonaise dood
dat zei mijn tante
ze zei ook
dat ik nooit de deur uit moest gaan
zonder mijn portefeuille
want als ik verongelukte
moesten ze het lijk kunnen identificeren
26/4/1981
Homestead Valley, Californië
Sam Shepard – Motel Californië, Pagina 65
Motel Californië / Sam Shepard ; [ill.] Johnny Dark ; [vert.] Peter van Oers. - Amsterdam : Bakker, 1986. - 150 p., ill. - ISBN-10 90-351-0370-X
SBA: 701505
Zie ook mijn bericht 'Havik' uit het archief "Dingen van vroeger":
http://www.paulrigolle.be/arcadim/2007/02/havik.html
Daterend alweer van 16/2/2007.
maandag 21 oktober 2019
donderdag 17 oktober 2019
Jaarwerk MMXIX - Jaarboek van de VWS
Op zondagmorgen 27/10/2019 wordt om 10:30 u in Waregem “Jaarwerk MMXIX”, (West-Vlaamse auteurs 2018-2019), het nieuwste jaarboek van de VWS (Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers) voorgesteld.
We zijn inmiddels aan een klein lustrum toe want de huidige uitgave is alweer goed voor de vijfde editie. Het schitterende kaftontwerp is opnieuw van de hand van ons aller Renaat Ramon.
De voorstelling van het ‘Jaarwerk MMXIX’ gaat door in de Bibliotheek van Waregem, Boekenplein 1, 8790 Waregem.
Op het zelfde ogenblik wordt, zoals ook de voorbije jaren het geval, de VWS-prijs uitgereikt. Eerdere laureaten waren Walter Haesaert, Willy Spillebeen, Luuk Gruwez en Kristien Dieltiens. Dit keer gaat de VWS-prijs naar niemand minder dan Patrick Lateur! Onze gelukwensen!
Het programma:
- verwelkoming door Pietro Iacopucci, schepen van cultuur van Waregem
- toelichting bij het VWS- jaarboek door Koen D'haene, eindredacteur VWS
- gelegenheidstoespraak door Jooris van Hulle, voorzitter VWS
- uitreiking VWS-prijs aan Patrick Lateur door Jooris van Hulle, voorzitter VWS
- Patrick Lateur neemt het woord
- Algemene leiding: Jet Marchau
- receptie, aangeboden door het Stadsbestuur van Waregem
De toegang is gratis. Wel vooraf inschrijven via Jan Bonneure (VWS-secretaris) via 0473 57 30 31 of janbonneure@skynet.be.
De volledige inhoudstafel van ‘Jaarwerk MMXIX’ ziet er als volgt uit:
- De Bourgondiërs’ van Bart Van Loo (Hilarisch eerbetoon aan een onvolprezen meester-werk) - Wouter Deprez
- Behoedzaam bewegend tussen toen en nu (Patrick Lateur ontvangt de VWS-prijs 2019) - Jooris van Hulle
- Ik ben klaar voor spraak en dan komt alleen maar ah. (Over de poëzie van Sylvie Marie) - Alain Delmotte
- Het Sonneville-archief als schatkamer (Over het ongepubliceerde werk van Johan Sonneville) - Andreas Van Rompaey
- Bij Streuvels aan het raam (Het Lijsternest als schrijversresidentie) - Koen D’haene
- Verspreid in witte wind (Dood en gedichten van Luc R.C. Deleu) - Renaat Ramon
- Romancier van de zee (In het zog van Gaston Duribreux) - Stefaan Pennynck
- Het polsstarrig tikken van een tijd (Over het recente werk van Joris Denoo) - Paul Rigolle
“Jaarwerk MMXIX” kan besteld worden via het secretariaat van de VWS t.a.v. janbonneure@skynet.be. Graag wijzen we er op dat het lidgeld van de VWS (zonder enige provinciale beperking) ‘amper’ dertig euro bedraagt. En daarvoor krijg je jaarlijks ook het Jaarwerk gratis! Lidmaatschap helpt ons zeer om de uitgave van het jaarboek te financieren en via het lidmaatschap, de nieuwsbrieven en de blog houden wij u op de hoogte over wat reilt en zeilt in de literaire kustprovincie.
“Jaarwerk MMXIX”
Sinds kort is de VWS, zoals eerder meegedeeld, ook begonnen met een nieuwsblog. Die is voortaan te vinden via het internetadres: https://blogvandevws.blogspot.com
Extern:
Bericht van de Stad Waregem
Thuissite Patrick Lateur
Dun lied donkere draad - blog VWS
Uitgeverij Scriptomanen
VWS op Facebook
We zijn inmiddels aan een klein lustrum toe want de huidige uitgave is alweer goed voor de vijfde editie. Het schitterende kaftontwerp is opnieuw van de hand van ons aller Renaat Ramon.
De voorstelling van het ‘Jaarwerk MMXIX’ gaat door in de Bibliotheek van Waregem, Boekenplein 1, 8790 Waregem.
Op het zelfde ogenblik wordt, zoals ook de voorbije jaren het geval, de VWS-prijs uitgereikt. Eerdere laureaten waren Walter Haesaert, Willy Spillebeen, Luuk Gruwez en Kristien Dieltiens. Dit keer gaat de VWS-prijs naar niemand minder dan Patrick Lateur! Onze gelukwensen!
- verwelkoming door Pietro Iacopucci, schepen van cultuur van Waregem
- toelichting bij het VWS- jaarboek door Koen D'haene, eindredacteur VWS
- gelegenheidstoespraak door Jooris van Hulle, voorzitter VWS
- uitreiking VWS-prijs aan Patrick Lateur door Jooris van Hulle, voorzitter VWS
- Patrick Lateur neemt het woord
- Algemene leiding: Jet Marchau
- receptie, aangeboden door het Stadsbestuur van Waregem
De toegang is gratis. Wel vooraf inschrijven via Jan Bonneure (VWS-secretaris) via 0473 57 30 31 of janbonneure@skynet.be.
De volledige inhoudstafel van ‘Jaarwerk MMXIX’ ziet er als volgt uit:
- De Bourgondiërs’ van Bart Van Loo (Hilarisch eerbetoon aan een onvolprezen meester-werk) - Wouter Deprez
- Behoedzaam bewegend tussen toen en nu (Patrick Lateur ontvangt de VWS-prijs 2019) - Jooris van Hulle
- Ik ben klaar voor spraak en dan komt alleen maar ah. (Over de poëzie van Sylvie Marie) - Alain Delmotte
- Het Sonneville-archief als schatkamer (Over het ongepubliceerde werk van Johan Sonneville) - Andreas Van Rompaey
- Bij Streuvels aan het raam (Het Lijsternest als schrijversresidentie) - Koen D’haene
- Verspreid in witte wind (Dood en gedichten van Luc R.C. Deleu) - Renaat Ramon
- Romancier van de zee (In het zog van Gaston Duribreux) - Stefaan Pennynck
- Het polsstarrig tikken van een tijd (Over het recente werk van Joris Denoo) - Paul Rigolle
“Jaarwerk MMXIX” kan besteld worden via het secretariaat van de VWS t.a.v. janbonneure@skynet.be. Graag wijzen we er op dat het lidgeld van de VWS (zonder enige provinciale beperking) ‘amper’ dertig euro bedraagt. En daarvoor krijg je jaarlijks ook het Jaarwerk gratis! Lidmaatschap helpt ons zeer om de uitgave van het jaarboek te financieren en via het lidmaatschap, de nieuwsbrieven en de blog houden wij u op de hoogte over wat reilt en zeilt in de literaire kustprovincie.
“Jaarwerk MMXIX”
- ISBN-nummer: 9789462663893
- Verschijningsdatum: 15/10/2019
- Aantal bladzijden: 174
- Uitgeverij: Scriptomanen
- Afmetingen: 148 mm x 210 mm
- Gewicht: 260
- Type: Boek
- Prijs: 24,95 Euro
Sinds kort is de VWS, zoals eerder meegedeeld, ook begonnen met een nieuwsblog. Die is voortaan te vinden via het internetadres: https://blogvandevws.blogspot.com
Extern:
Bericht van de Stad Waregem
Thuissite Patrick Lateur
Dun lied donkere draad - blog VWS
Uitgeverij Scriptomanen
VWS op Facebook
dinsdag 15 oktober 2019
Voorstelling 'HiEr' van Hugo Verstraeten
Op zaterdagavond 9/11/2019 mag ik wat inleidende woorden zeggen bij de voorstelling van 'HiEr' de nieuwe dichtbundel van De Schaal van Digther-kompaan Hugo Verstraeten.
Het was lang uitkijken naar nieuw gebundeld poëtisch werk van plastisch kunstenaar, dichter, mede-oprichter van het Digther-collectief en redacteur bij 'De Schaal van Digther' Hugo Verstraeten.
De voorstelling gaat door in 't Land van Vlierbos, de IJzerboomgaard om 19:30u. Gratis inschrijven voor 4/11/2019 via www.cckruispunt.be. Er is muziek van Brecht Verstraeten die variaties brengt uit Latijns-Amerikaanse gitaartradities. Hugo Verstraeten leest voor en jouw dienaar mag zoals gezegd de bundel inleiden!
Iedereen welkom!
Het was lang uitkijken naar nieuw gebundeld poëtisch werk van plastisch kunstenaar, dichter, mede-oprichter van het Digther-collectief en redacteur bij 'De Schaal van Digther' Hugo Verstraeten.
De voorstelling gaat door in 't Land van Vlierbos, de IJzerboomgaard om 19:30u. Gratis inschrijven voor 4/11/2019 via www.cckruispunt.be. Er is muziek van Brecht Verstraeten die variaties brengt uit Latijns-Amerikaanse gitaartradities. Hugo Verstraeten leest voor en jouw dienaar mag zoals gezegd de bundel inleiden!
Iedereen welkom!
zaterdag 12 oktober 2019
Alle dichters (m) en (v)
Dichter of dichteres? Ik heb de vele (facebook)reacties op mijn vraag van gisteren hoe men een dichter (v) nu het best omschrijft met
graagte gelezen. Dank aan iedereen die reageerde! Ik merk dat veel van mijn vrouwelijke (facebook-)vrienden er zelf niet helemaal uit zijn. Gebruik ik nu dichter of gebruik ik dichteres? Het blijft boeiend, meer, het is nodig, vind ik, om de vraag te blijven stellen.
Ik las onlangs dat België opnieuw gezakt is op de jaarlijkse Global Gender Gap Index, of de index die gendergelijkheid meet. Ons land staat nu op de 32ste plaats, op een totaal van 149 landen. Het doet daarmee slechter dan Rwanda en de Filipijnen… Gendergelijkheid… Misschien is het beter om het over gendergelijkwaardigheid te hebben. En die begint ook mét en in de taal…
De taal, ook de literaire, is én blijft een levendig ding dat gulzig de invloed van de straat en het taalgebruik van de man of vrouw in die straat weet op te slorpen. En zo hoort het ook. De geladen- en de gelaagdheid van de woorden is op elk ogenblik aan evolutie en herdenking toe. Dichters (m ) en (v), die bij uitstek al aanleg hebben om onderhuidse dingen te registreren ontkomen daar niet aan. Willen daar, dat weet ik wel zeker, ook helemaal niet aan ontkomen.
Dichter of dichteres? Ach, helemaal heikel is het nu ook weer niet. Zelf hou ik het graag bij het algemene gender-gelijke ‘dichter’. Maar als iemand het prettig vindt om ‘dichteres’ te gebruiken, geen probleem. We moeten het woord 'dichteres' nu ook weer niet meteen gaan bannen. Soms is het gebruik ervan ook gewoon een zaak van context. Het dichterschap (ik heb nog nooit over het ‘dichteressenschap’ gehoord) is al altijd een edele zaak “der beider kunne” geweest… Wat niet belet dat er veel aardige dingen zijn geschreven door vrouwen onder mannelijk en door mannen onder vrouwelijk pseudoniem. Dichters horen gewoon te doen waar ze goed in zijn. Of... menen goed in te zijn. Dingen, notities, verzen, gedichten schrijven waarin de tijd waarin ze schrijven in alle hevigheid blijft meetrillen.
Of zoals ik zelf ooit al ’s schreef:
“Hem of haar te worden in de jij
van het gedicht”
 |
| Foto Thinkstock |
De taal, ook de literaire, is én blijft een levendig ding dat gulzig de invloed van de straat en het taalgebruik van de man of vrouw in die straat weet op te slorpen. En zo hoort het ook. De geladen- en de gelaagdheid van de woorden is op elk ogenblik aan evolutie en herdenking toe. Dichters (m ) en (v), die bij uitstek al aanleg hebben om onderhuidse dingen te registreren ontkomen daar niet aan. Willen daar, dat weet ik wel zeker, ook helemaal niet aan ontkomen.
Dichter of dichteres? Ach, helemaal heikel is het nu ook weer niet. Zelf hou ik het graag bij het algemene gender-gelijke ‘dichter’. Maar als iemand het prettig vindt om ‘dichteres’ te gebruiken, geen probleem. We moeten het woord 'dichteres' nu ook weer niet meteen gaan bannen. Soms is het gebruik ervan ook gewoon een zaak van context. Het dichterschap (ik heb nog nooit over het ‘dichteressenschap’ gehoord) is al altijd een edele zaak “der beider kunne” geweest… Wat niet belet dat er veel aardige dingen zijn geschreven door vrouwen onder mannelijk en door mannen onder vrouwelijk pseudoniem. Dichters horen gewoon te doen waar ze goed in zijn. Of... menen goed in te zijn. Dingen, notities, verzen, gedichten schrijven waarin de tijd waarin ze schrijven in alle hevigheid blijft meetrillen.
Of zoals ik zelf ooit al ’s schreef:
“Hem of haar te worden in de jij
van het gedicht”
vrijdag 11 oktober 2019
Is het nu dichter of dichteres?
Maria Barnas in Het Penhuis.
Zondag 6/10/2019 laatst had Digther- en VWS-kompaan Alain Delmotte voor ‘Het Penhuis’ in Kortrijk een erg mooi gesprek
met Maria Barnas. Zelf was ik vooraf nauwelijks vertrouwd met het werk van deze Nederlandse schrijfster van poëzie en romans die tevens
plastisch kunstenaar is. Daar bracht het verhelderende gesprek in de
Kortrijkse Orangerie van de Broeltuin meteen verandering in. Een vlotte babbel over de ‘bubbel’ van de poëzie en het schrijven was het waar we van genoten. Maria Barnas (°1973), wonend in het iconische Nederlandse Bergen - voor literaire bedevaarders zéér bekend van ondermeer A Roland Holst en Nescio - liet zelfs heel regelmatig diep in haar ziel kijken.
Nieuwsgierigheid om er achter te komen hoe dingen in elkaar zitten, is een van haar basisdrijfveren, vertelde Barnas op haar erg onderhoudende manier. De eenzame uitvaarten kwamen aan bod en de vele mogelijkheden die het weglaten van een komma kan bieden. Dit als antwoord op een vraag van Alain Delmotte over het veelal ontbreken van leestekens in haar gedichten. Tussendoor las ze vooral voor uit haar laatste dichtbundel ‘Nachtboot’ die eerder genomineerd werd voor een pak prijzen waaronder de Herman de Coninckprijs en de Grote Poëzieprijs. Mooi en licht hilarisch moment was er toen ze bij het voorlezen van haar gedicht ‘Vrijplaats’ zwaar getroffen werd door een regendruppel die uit de glazen koepel van de Orangerie – bij regenweer en ondanks naar het schijnt recente renovatie nog altijd lekkend als een zachte zeef – pal op haar tekst kwam vallen.
Voorts had ze het, hoe kan het anders, over de taal zelf. Over het jezelf verliezen in de taal. Over de tuin van de taal waarin je kunt schoffelen en wieden. Over de machine die ze ontwikkelde die woorden verspreidt in de vorm van stikstofbellen... Over het zeg- en het onzegbare. Ook over de doei- en omgangstaal en de fricties die haar tegenwoordig domineren vanwege al die ‘moeilijk’ geworden woorden met betrekking tot huidskleur, gender- en professionele gelijkheid… Over de verlegenheid om in deze tijd nog volmondig het woord ‘solidariteit’ uit te spreken. En over het spanningsveld in de woorden en de vraag of we haar en haar vrouwelijke collega’s nu dichter of dichteres mogen noemen. Het lijkt een beetje triviaal maar dat is het, zo betoogde Maria Barnas, eigenlijk veel minder dan het lijkt. De meer feministische stemmen onder ons lijken ‘dichteres’ te verkiezen. Anderen balen daar dan weer van. Ik ben zelf wel 's benieuwd wat mijn poëtische (facebook-)vriendinnen hier ten lande daar nu eigenlijk van vinden. Hoe willen zij aangesproken worden? Met dichter of met dichteres?
We hoorden heel veel dingen, zondag, die we met graagte noteerden. Het werd een bijzonder aangename kennismaking met een dichter(es) die, naar we vooraf dachten, ogenschijnlijk heel toegankelijke gedichten schrijft. Na afloop van het gesprek wisten we wel beter. Deze dichter(es) schrijft dingen die veel ingenieuzer zijn dan ze lijken. ‘Helderheid bestaat wel niet maar ik ben er wel naar op zoek', hoorden we. Zeker is dat we het werk van Maria Barnas in de toekomst van veel nabijer dan voordien zullen volgen. En laat dit nu krèk zijn waar Het Penhuis ons tijdens haar gedenkwaardige zondagvoormiddagen wil hebben!
Nieuwe taal
Ik bak een taart in een nieuwe taal.
Elke lepel moet ik wegen. Ik breek
een ei en zie mijn twijfel kleven
aan de kartels. Wanneer ik mijn oor
bij de klop op het aanrecht
houd hoor ik het deeg zuchten.
© Maria Barnas
Uit 'Nachtboot'. Van Oorschot, Amsterdam. 72 blz. €19,99
Recensie Nachtboot bij Tzum - Jan De Jong
Recensie Nachtboot bij Tzum - Remco Ekkers
Uitgeverij Van Oorschot - Nachtboot: een bevraging van authenticiteit
Volgende gasten in het Penhuis:
* 17/11/2019: Anton H.J. Dautzenberg
* 8/12/2019: Paul Demets
* 15/3/2020: Yoni Van Den Eede
* 22/3/2020: Pieter Boksma
* 19/4/2020: 'jonge gasten' Lenny Peeters & Mustafa Kör
Meer info: Het Penhuis 2019-2020
Zondag 6/10/2019 laatst had Digther- en VWS-kompaan Alain Delmotte voor ‘Het Penhuis’ in Kortrijk een erg mooi gesprek
Nieuwsgierigheid om er achter te komen hoe dingen in elkaar zitten, is een van haar basisdrijfveren, vertelde Barnas op haar erg onderhoudende manier. De eenzame uitvaarten kwamen aan bod en de vele mogelijkheden die het weglaten van een komma kan bieden. Dit als antwoord op een vraag van Alain Delmotte over het veelal ontbreken van leestekens in haar gedichten. Tussendoor las ze vooral voor uit haar laatste dichtbundel ‘Nachtboot’ die eerder genomineerd werd voor een pak prijzen waaronder de Herman de Coninckprijs en de Grote Poëzieprijs. Mooi en licht hilarisch moment was er toen ze bij het voorlezen van haar gedicht ‘Vrijplaats’ zwaar getroffen werd door een regendruppel die uit de glazen koepel van de Orangerie – bij regenweer en ondanks naar het schijnt recente renovatie nog altijd lekkend als een zachte zeef – pal op haar tekst kwam vallen.
Voorts had ze het, hoe kan het anders, over de taal zelf. Over het jezelf verliezen in de taal. Over de tuin van de taal waarin je kunt schoffelen en wieden. Over de machine die ze ontwikkelde die woorden verspreidt in de vorm van stikstofbellen... Over het zeg- en het onzegbare. Ook over de doei- en omgangstaal en de fricties die haar tegenwoordig domineren vanwege al die ‘moeilijk’ geworden woorden met betrekking tot huidskleur, gender- en professionele gelijkheid… Over de verlegenheid om in deze tijd nog volmondig het woord ‘solidariteit’ uit te spreken. En over het spanningsveld in de woorden en de vraag of we haar en haar vrouwelijke collega’s nu dichter of dichteres mogen noemen. Het lijkt een beetje triviaal maar dat is het, zo betoogde Maria Barnas, eigenlijk veel minder dan het lijkt. De meer feministische stemmen onder ons lijken ‘dichteres’ te verkiezen. Anderen balen daar dan weer van. Ik ben zelf wel 's benieuwd wat mijn poëtische (facebook-)vriendinnen hier ten lande daar nu eigenlijk van vinden. Hoe willen zij aangesproken worden? Met dichter of met dichteres?
We hoorden heel veel dingen, zondag, die we met graagte noteerden. Het werd een bijzonder aangename kennismaking met een dichter(es) die, naar we vooraf dachten, ogenschijnlijk heel toegankelijke gedichten schrijft. Na afloop van het gesprek wisten we wel beter. Deze dichter(es) schrijft dingen die veel ingenieuzer zijn dan ze lijken. ‘Helderheid bestaat wel niet maar ik ben er wel naar op zoek', hoorden we. Zeker is dat we het werk van Maria Barnas in de toekomst van veel nabijer dan voordien zullen volgen. En laat dit nu krèk zijn waar Het Penhuis ons tijdens haar gedenkwaardige zondagvoormiddagen wil hebben!
Nieuwe taal
Ik bak een taart in een nieuwe taal.
Elke lepel moet ik wegen. Ik breek
een ei en zie mijn twijfel kleven
aan de kartels. Wanneer ik mijn oor
bij de klop op het aanrecht
houd hoor ik het deeg zuchten.
© Maria Barnas
Uit 'Nachtboot'. Van Oorschot, Amsterdam. 72 blz. €19,99
Recensie Nachtboot bij Tzum - Jan De Jong
Recensie Nachtboot bij Tzum - Remco Ekkers
Uitgeverij Van Oorschot - Nachtboot: een bevraging van authenticiteit
Volgende gasten in het Penhuis:
* 17/11/2019: Anton H.J. Dautzenberg
* 8/12/2019: Paul Demets
* 15/3/2020: Yoni Van Den Eede
* 22/3/2020: Pieter Boksma
* 19/4/2020: 'jonge gasten' Lenny Peeters & Mustafa Kör
Meer info: Het Penhuis 2019-2020
 |
zaterdag 5 oktober 2019
De sluipende staatsgreep - Paul Bekaert
Zaterdag 5 Oktober 2019
In een erg boeiend interview met Joël De Ceulaer slaat Meester Paul Bekaert er in de Zeno-bijlage van de Morgen niet naast vandaag. Fatsoenlijke nagels met koppen zijn het, waarvan het gehamer na lezing nog lang blijft nazinderen. Voor wie daar open voor staat natuurlijk. (En, da's maar de hele vraag... Komt het aan bij wie het zou moeten aankomen?)
Jammer dat het interview on-line (behalve voor twitter-volgers en tabletlezers) niet bereikbaar is voor niet-abonnees. Overigens sluit het interview mooi aan bij “De sluipende staatsgreep". "Pleidooi van een romantisch advocaat”, een boek van Bekaert dat pas bij Lannoo verschenen is.
Enkele losse flarden uit het interview:
…/…
‘Achteraf bekeken denk ik dat men dat proces tegen het Vlaams Blok misschien beter niet had gevoerd. Welk effect heeft dat proces gehad?’
“Is het niet tragisch dat je vandaag zomaar dingen kunt zeggen waarvoor je in 2004 veroordeeld werd?” (over het Vlaams Blok proces)
…/…
“Ik ben een democraat, maar geen nationalist” (over het verdedigen van volksminderheden)
…/…
“Neem nu wat men die zogenaamde Joodse nederzettingen noemt: dat zijn geen nederzettingen met tenten en een wachttoren, hoor. Dat zijn hele steden, ter grootte van Tielt of Kortrijk.” (Over Israel)
…/…
“Cesare Beccaria, een groot criminoloog uit de achttiende eeuw, had het altijd over de bloeddorst van het plebs. Daar moet je tegenin gaan.
…/…
En als antwoord op de vraag “ Hoe robuust is onze rechtsstaat?”: “Dat weten we eigenlijk niet. Het is afwachten wat het resultaat zal zijn van de aanvallen op onze rechtsstaat. Men is die namelijk aan het afbouwen door de rechterlijke macht te onteigenen. Dat is de sluipende staatsgreep in de titel van mijn boek. Men ontneemt de rechterlijke macht bevoegdheden en voert een hetze tegen magistratuur en advocaten.”
…/…
Hebt u het nu over Theo Francken (N-VA) en zijn kritiek op ‘wereldvreemde rechters’? “In elk geval is dat altijd de manier waarop de afbraak van de rechtsstaat begint: met aanvallen op de pers en de onafhankelijke magistratuur. Dat is in de geschiedenis een verhaal dat immer terugkomt. De onafhankelijke magistraat moet de burger beschermen tegen de staat. Politici met dictatoriale neigingen hebben niet graag dat rechters hen terechtwijzen. Ze willen gedweeë marionetten maken van rechters.”
Wat ons betreft: een interview met een must-teken achter!
Bericht & Interview in De Morgen - 5/10/2019
Het boek bij Uitgeverij Lannoo
In een erg boeiend interview met Joël De Ceulaer slaat Meester Paul Bekaert er in de Zeno-bijlage van de Morgen niet naast vandaag. Fatsoenlijke nagels met koppen zijn het, waarvan het gehamer na lezing nog lang blijft nazinderen. Voor wie daar open voor staat natuurlijk. (En, da's maar de hele vraag... Komt het aan bij wie het zou moeten aankomen?)
Jammer dat het interview on-line (behalve voor twitter-volgers en tabletlezers) niet bereikbaar is voor niet-abonnees. Overigens sluit het interview mooi aan bij “De sluipende staatsgreep". "Pleidooi van een romantisch advocaat”, een boek van Bekaert dat pas bij Lannoo verschenen is.
Enkele losse flarden uit het interview:
…/…
‘Achteraf bekeken denk ik dat men dat proces tegen het Vlaams Blok misschien beter niet had gevoerd. Welk effect heeft dat proces gehad?’
“Is het niet tragisch dat je vandaag zomaar dingen kunt zeggen waarvoor je in 2004 veroordeeld werd?” (over het Vlaams Blok proces)
…/…
“Ik ben een democraat, maar geen nationalist” (over het verdedigen van volksminderheden)
…/…
“Neem nu wat men die zogenaamde Joodse nederzettingen noemt: dat zijn geen nederzettingen met tenten en een wachttoren, hoor. Dat zijn hele steden, ter grootte van Tielt of Kortrijk.” (Over Israel)
…/…
“Cesare Beccaria, een groot criminoloog uit de achttiende eeuw, had het altijd over de bloeddorst van het plebs. Daar moet je tegenin gaan.
…/…
En als antwoord op de vraag “ Hoe robuust is onze rechtsstaat?”: “Dat weten we eigenlijk niet. Het is afwachten wat het resultaat zal zijn van de aanvallen op onze rechtsstaat. Men is die namelijk aan het afbouwen door de rechterlijke macht te onteigenen. Dat is de sluipende staatsgreep in de titel van mijn boek. Men ontneemt de rechterlijke macht bevoegdheden en voert een hetze tegen magistratuur en advocaten.”
…/…
Hebt u het nu over Theo Francken (N-VA) en zijn kritiek op ‘wereldvreemde rechters’? “In elk geval is dat altijd de manier waarop de afbraak van de rechtsstaat begint: met aanvallen op de pers en de onafhankelijke magistratuur. Dat is in de geschiedenis een verhaal dat immer terugkomt. De onafhankelijke magistraat moet de burger beschermen tegen de staat. Politici met dictatoriale neigingen hebben niet graag dat rechters hen terechtwijzen. Ze willen gedweeë marionetten maken van rechters.”
Wat ons betreft: een interview met een must-teken achter!
Bericht & Interview in De Morgen - 5/10/2019
Het boek bij Uitgeverij Lannoo
woensdag 2 oktober 2019
dinsdag 1 oktober 2019
Het boek der gebeurtenissen
Teruggevonden tussen de oude kranten. Uitstekend geschikt als motto om de nieuwe week mee te beginnen!
"Het boek der gebeurtenissen ligt altijd open in het midden"...
Getekend: Wislawa Szymborska...
"Het boek der gebeurtenissen ligt altijd open in het midden"...
Getekend: Wislawa Szymborska...
maandag 30 september 2019
(Vrij)Plaats#2019
Dat was, we kunnen het alleen maar beämen, een hele mooie tentoonstelling laatst in 'La Roseraie' in Wevelgem. Zeven oud-leraars van de Acadamie van Tielt maar nog steeds 'artists forever'! (Vrij)Plaats#2019.
woensdag 25 september 2019
Roes#3 @K-Trolle
Komende vrijdag 27/9/2019 ben en sta ik in een organisatie van het Obsidiaan Collectief op Roes#3. In het mooie bruine cultuurhuis dat in Roeselare de 'K-Trolle' heet! Met ondermeer ook Joris Denoo, Astrid Arns en Lindah Nyirenda, en muziek van Bardthesque en Toon Vlerick (blues uit Gent). Iedereen welkom!
maandag 23 september 2019
Somewhere between
Mag een man... Mag een man met zware wenkbrauwen en een gevoel van maandag om de nog ongeschreven week mee te beginnen af en toe 's wegsmelten bij een song die uiterlijk heel erg hard op een smartlap lijkt? Ja dat mag hij!
De song ‘Somewhere between’ is oorspronkelijk van country-icoon Merle Haggard, waarvan Wikipedia zegt dat hij "in de jaren zestig de belangrijkste vertolker van de Bakersfield-countrysound was". Co-auteur was Bonnie Owens, de ex van Buck. Het nummer verscheen volgens Arnold Rypens van The Originals op de Lp ‘Branded Man’ uit 1967. Later stond het ook nog op de Lp van Haggard ‘I threw away the rose’ (kan men zich een hartverscheurender titel indenken voor een Lp?).
De Nederlandse Tumbleweeds hadden met ‘Somewhere between’ een hit in het gezegende jaar 1975 om even later zo goed als van het podium te verdwijnen. Helemaal de annalen van de muziekgeschiedenis in… Somewhere between…
How I love Monday’s!
Aanvulling:
Voor alle duidelijkheid moet, naar iemand opmerkt, aan de voorgaande notitie worden toegevoegd dat een van de leadzangers van de Tumbleweeds, Ruud Hermans, later wel degelijk een carrière in de muziek kon uitbouwen. Bovendien, won hij vrijdag laatst - wat een toeval eigenlijk - in Nederland de 2° editie van The Voice Senior!
De song ‘Somewhere between’ is oorspronkelijk van country-icoon Merle Haggard, waarvan Wikipedia zegt dat hij "in de jaren zestig de belangrijkste vertolker van de Bakersfield-countrysound was". Co-auteur was Bonnie Owens, de ex van Buck. Het nummer verscheen volgens Arnold Rypens van The Originals op de Lp ‘Branded Man’ uit 1967. Later stond het ook nog op de Lp van Haggard ‘I threw away the rose’ (kan men zich een hartverscheurender titel indenken voor een Lp?).
De Nederlandse Tumbleweeds hadden met ‘Somewhere between’ een hit in het gezegende jaar 1975 om even later zo goed als van het podium te verdwijnen. Helemaal de annalen van de muziekgeschiedenis in… Somewhere between…
How I love Monday’s!
Aanvulling:
Voor alle duidelijkheid moet, naar iemand opmerkt, aan de voorgaande notitie worden toegevoegd dat een van de leadzangers van de Tumbleweeds, Ruud Hermans, later wel degelijk een carrière in de muziek kon uitbouwen. Bovendien, won hij vrijdag laatst - wat een toeval eigenlijk - in Nederland de 2° editie van The Voice Senior!
zaterdag 14 september 2019
Hier laat ik je los Wim
Notities bij oude foto’s… Ze komen zo bij je op dat je ze enkel maar te noteren hebt. Wie in oude albums bladert weet wat hem of haar te wachten staat. Weemoed. Opwellende herinneringen. Tanende, vergelende dingen in de tijd. Met mensen erop die er vaak niet meer zijn. We schrijven, hier moet ik een beetje gissen, 1973 of 1974. Iemand van Focus, de jeugdclub van toen die we in mijn geboortedorp (Koolskamp), eigenhandig en vooral eigenzinnig hadden opgericht, moet mij een dezer maar ’s de exacte datum laten weten. We hielden vooral héél erg van Dylan toen. Canned Heat, Jethro Tull (‘Thick as a brick!’), Pink Floyd (‘The dark side’ was er pas)… En pakweg John Mayall…
In de plaatselijke feestzaal ’t Zonneke hadden we op een zaterdag Dimitri Van Toren, een van de grote kleinkunstkanonnen van toen, uitgenodigd. ’s Middags kwam er telefoon. Van zijn platenfirma. Dat Dimitri Van Toren ziek was, maar geen probleem, ze hadden een vervanger voor ons. Wim De Craene, toen nog niet erg bekend; zijn repertoire nog niet eens zo uitgebreid. Maar Wim De Craene slaagde er die avond moeiteloos in om Hey Komaan-Van Toren te doen vergeten. Hij zong bij voorkeur, zo herinner ik mij in de vaagheid van de vroege jaren opstandige liedjes. Van Louis Davids ondermeer over de kleine man met zo’n confectiepakje an… Wie weet, misschien bracht hij toen ook zelfs een versie van Armand’s ‘Ben ik te min?’… Jong en Aanstormend was hij, vooraan in de Seventies. Net zoals wij! Zijn bekendste nummers moest hij nog schrijven...
Straks staat ie met enkele van die evergreens ongetwijfeld in de Top 100-Lijst van de Lage Landen, de hoogmis van de Nederlandstalige muziek. Speciaal voor vandaag, de dag dat hij negenentwintig jaar geleden, verward en zonder vooruitzichten, uit het leven stapte, heeft men voor het eerst ook een single-versie van Tim (met op de achterkant Rosanne, nog zo’n De Craene-kraker) op vinyl uitgebracht. Met dank ook aan zijn zoon Ramses voor wie hij het liedje schreef. Dat ze ooit nog ’s van zijn bekendste nummers een collector’s item zouden maken, hoe graag hadden wij hier gehad dat hij het zelf nog had mogen beleven…
We zijn met velen vandaag die hem zijn plaatsje gunnen heel erg vooraan in de top100-lijst van de lage landen. Hier laat ik je los Tim, met vallen en opstaan. De naam Tim vervangen we hier al jaren door die van Wim. Hier laat ik je los Wim…
#lesjoursd'antan #oud vinyl #wimdecraene
.../...
Extern:
Tim van Wim de Craene laat Vlaanderen niet los (De Morgen)
Tim alsnog op single (Vrt-bericht)
De Lage Landen-lijst op Radio1
Wim De Craene op Wikipedia
De Top 100 Lijst van de Lage Landen - Editie 2019 - Za 14/9/2019
1 Ruimtevaarder Kommil Foo gelijk gebleven in deze editie.
2 Ploegsteert Het Zesde Metaal gelijk gebleven in deze editie.
3 Pastorale Ramses Shaffy en Liesbeth List vorige editie op positie 5.
4 Als ze lacht Yevgueni gelijk gebleven in deze editie.
5 Tim Wim De Craene vorige editie op positie 7.
6 Steentje Brihang nieuw binnengekomen in deze editie.
7 Zoutelande BLØF feat. Geike Arnaert nieuw binnengekomen in deze editie.
8 Avond Boudewijn De Groot vorige editie op positie 14.
9 Mia Gorki gelijk gebleven in deze editie.
10 Blauw The Scene vorige editie op positie 19.
.../...
vrijdag 23 augustus 2019
De zomer van ... 2019
Poëzie Centraal stelde mij in de boeiende reeks "De zomer van..." drie mooie vragen waarop ik graag een antwoord gaf!
#poëziecentraal #dezomervan #detroostvankunstentuinen
Voor vele mensen is de zomer synoniem van vakantie,
terrasjes, reizen, … Zou dat voor dichters ook zo zijn of is de zomer
voor hen net een druk seizoen met festivals en optredens? In de reeks “De zomer van …” vraagt Poëzie-Centraal tijdens de maand augustus een aantal dichters naar hun zomer-activiteiten.
Vandaag is het de beurt aan Paul Rigolle. Paul Rigolle debuteerde in 1980 in de Yang Poëziereeks met de bundel Mond- en Clownzeer. Daarna volgden nog vier andere bundels, waarvan de recentste Tot het bestaat (2013) is. Zijn werk werd herhaaldelijk bekroond, onder meer met de Basiel De Craeneprijs, de Poëzieprijs van Izegem en de Poëzieprijs van Harelbeke. Sinds 2003 is hij bestuurslid van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers en hij is ook redacteur van het literair e-zine De Schaal van Dighter
P-C: Is de zomer een drukke periode voor jou? Lees je voor op festivals of dobber je gewoon ergens rond in een roze plastic flamingo?
PR: Ha de zomer! Die staat bij mij in het teken van wat ik graag noem “De troost van kunst en tuinen”. We bezochten in juni de Biënnale van Venetië tot we zowat bekaf waren. Waarna een rondritje kunst volgde via Como, Madonna del Ghisallo, Weil am Rhein, Riehen (Foundation Beyeler!) om te eindigen in Basel (William Kentridge!). Ook zeker nog op de agenda staan: Watou (waar dit jaar ook mijn zoon Jasper vertegenwoordigd is), het Mac’s in Grand Hornu (Fiona Tan vs Paul Otlet), Wiels, Kunstkamers de Queeste in Abele… In deze woelige, onbarmhartige tijden zorgt schoonheid, en vaak plastische schoonheid, bij mij altijd weer voor het nodige soelaas. Wat meteen garant staat voor een krachtige basis aan indrukken waar je veel lange en harde winters zoet mee bent. En de zomer, ja da’s – niks triviaals is mij vreemd - voor mij ook altijd weer het weerkerend ijkpunt van de ‘Tour de France’. De raakpunten tussen ‘de poëzie’ en ‘de koers’ houden mij al een heel leven in de ban. De sport is soms dramatischer dan menig hedendaags theaterstuk. Hardvochtig. Oneerlijk ook. Zo leef en rouw ik hier dezer dagen intens mee met de familie, vrienden en supporters van Bjorg Lambrecht, een talentvolle jongen die ik ook persoonlijk kende en die laatst totaal kansloos verongelukte op een ordinaire weg in Polen. Zonde!
P-C: Heb je in de zomer ook nog tijd om te schrijven of gaat je poëtische brein even op slot?
PR: Ja, dat poëtische brein. Ik maak graag een onderscheid tussen noteren en schrijven. Het noteren is veruit het prettigst. Dat doe je elke dag. De plotse inval… De glinstering van een woord, een stuk van een vers dat je mag optekenen, het is een geschenk. Ik doe het met intens genoegen, dat noteren. In boekjes en reepjes en flarden. Het schrijven komt altijd achteraf en da’s wel wat anders. Dat is iets waarvoor je discipline nodig hebt. Ik werk al jaren aan een nieuwe bundel met als werktitel ‘Het tomeloze totaal van de dag’. Die arbeid gaat evenwel meer en meer lijken op wat good old Oscar Wilde ons voor ogen hield, namelijk dat je de hele ochtend werkt aan het weghalen van een komma om hem ’s middags dan gewoon weer terug te plaatsen. We haasten ons langzaam en we schieten op als trage dieren op een Steenweg. Maar ik noteer, schrijf, en bewaar de hoop! Zonder onderscheid der seizoenen!
P-C: Welke dichtbundel mag er mee in de reiskoffer?
PR: Poëzie lezen in de zomer? Net als in de loop van het jaar probeer ik (als ik niet uithuizig ben) elke dag te beginnen met een willekeurig gedicht. Uit een willekeurige bundel. Oud en nieuw door elkaar… Da’s het leuke aan een poëzieverzameling. Die blijft net als een muziekverzameling altijd actueel. Dus lees ik alles door elkaar. Zowel de nieuwste Norbert de Beule (Vigor Anorexia) als het volledige poëtische oeuvre van een man als Joris Denoo, over wiens recente werk ik onlangs voor het komende nieuwe VWS-jaarboek een uitvoerige bijdrage schreef. Ook Ton van ’t Hof passeerde hier recent de revue. Net als Leen Pil, Hester Knibbe, Paul Valéry, Wallace Stevens en Herwig Hensen. Ik kan er bij mezelf geen peil op trekken en dat wil ik eigenlijk nog het liefst zo houden.
Poëzie Centraal - De zomer van Paul Rigolle
#poëziecentraal #dezomervan #detroostvankunstentuinen
20.08.2019
De zomer van ... Paul Rigolle
Vandaag is het de beurt aan Paul Rigolle. Paul Rigolle debuteerde in 1980 in de Yang Poëziereeks met de bundel Mond- en Clownzeer. Daarna volgden nog vier andere bundels, waarvan de recentste Tot het bestaat (2013) is. Zijn werk werd herhaaldelijk bekroond, onder meer met de Basiel De Craeneprijs, de Poëzieprijs van Izegem en de Poëzieprijs van Harelbeke. Sinds 2003 is hij bestuurslid van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers en hij is ook redacteur van het literair e-zine De Schaal van Dighter
P-C: Is de zomer een drukke periode voor jou? Lees je voor op festivals of dobber je gewoon ergens rond in een roze plastic flamingo?
PR: Ha de zomer! Die staat bij mij in het teken van wat ik graag noem “De troost van kunst en tuinen”. We bezochten in juni de Biënnale van Venetië tot we zowat bekaf waren. Waarna een rondritje kunst volgde via Como, Madonna del Ghisallo, Weil am Rhein, Riehen (Foundation Beyeler!) om te eindigen in Basel (William Kentridge!). Ook zeker nog op de agenda staan: Watou (waar dit jaar ook mijn zoon Jasper vertegenwoordigd is), het Mac’s in Grand Hornu (Fiona Tan vs Paul Otlet), Wiels, Kunstkamers de Queeste in Abele… In deze woelige, onbarmhartige tijden zorgt schoonheid, en vaak plastische schoonheid, bij mij altijd weer voor het nodige soelaas. Wat meteen garant staat voor een krachtige basis aan indrukken waar je veel lange en harde winters zoet mee bent. En de zomer, ja da’s – niks triviaals is mij vreemd - voor mij ook altijd weer het weerkerend ijkpunt van de ‘Tour de France’. De raakpunten tussen ‘de poëzie’ en ‘de koers’ houden mij al een heel leven in de ban. De sport is soms dramatischer dan menig hedendaags theaterstuk. Hardvochtig. Oneerlijk ook. Zo leef en rouw ik hier dezer dagen intens mee met de familie, vrienden en supporters van Bjorg Lambrecht, een talentvolle jongen die ik ook persoonlijk kende en die laatst totaal kansloos verongelukte op een ordinaire weg in Polen. Zonde!
P-C: Heb je in de zomer ook nog tijd om te schrijven of gaat je poëtische brein even op slot?
PR: Ja, dat poëtische brein. Ik maak graag een onderscheid tussen noteren en schrijven. Het noteren is veruit het prettigst. Dat doe je elke dag. De plotse inval… De glinstering van een woord, een stuk van een vers dat je mag optekenen, het is een geschenk. Ik doe het met intens genoegen, dat noteren. In boekjes en reepjes en flarden. Het schrijven komt altijd achteraf en da’s wel wat anders. Dat is iets waarvoor je discipline nodig hebt. Ik werk al jaren aan een nieuwe bundel met als werktitel ‘Het tomeloze totaal van de dag’. Die arbeid gaat evenwel meer en meer lijken op wat good old Oscar Wilde ons voor ogen hield, namelijk dat je de hele ochtend werkt aan het weghalen van een komma om hem ’s middags dan gewoon weer terug te plaatsen. We haasten ons langzaam en we schieten op als trage dieren op een Steenweg. Maar ik noteer, schrijf, en bewaar de hoop! Zonder onderscheid der seizoenen!
P-C: Welke dichtbundel mag er mee in de reiskoffer?
PR: Poëzie lezen in de zomer? Net als in de loop van het jaar probeer ik (als ik niet uithuizig ben) elke dag te beginnen met een willekeurig gedicht. Uit een willekeurige bundel. Oud en nieuw door elkaar… Da’s het leuke aan een poëzieverzameling. Die blijft net als een muziekverzameling altijd actueel. Dus lees ik alles door elkaar. Zowel de nieuwste Norbert de Beule (Vigor Anorexia) als het volledige poëtische oeuvre van een man als Joris Denoo, over wiens recente werk ik onlangs voor het komende nieuwe VWS-jaarboek een uitvoerige bijdrage schreef. Ook Ton van ’t Hof passeerde hier recent de revue. Net als Leen Pil, Hester Knibbe, Paul Valéry, Wallace Stevens en Herwig Hensen. Ik kan er bij mezelf geen peil op trekken en dat wil ik eigenlijk nog het liefst zo houden.
Poëzie Centraal - De zomer van Paul Rigolle
zaterdag 17 augustus 2019
zondag 11 augustus 2019
Nummer 143
Het overlijden van Bjorg Lambrecht blijft er diep inhakken. Gisteren gingen supporters en vrienden hem al massaal een laatste groet brengen in Knesselare. Ook vandaag kan dat nog even. Dinsdag 13/8/2019 wordt dan weer een erg emotionele dag. Om 11 uur vindt in zijn rouwende geboortedorp dat momenteel vol RIP-troetelbeertjes hangt en staat, de begrafenis plaats. Op woensdag volgt er nog een intens herinneringsmoment tijdens de doordocht van de derde rit van de BinckBank-Tour. Want ja, het zal wennen worden zonder Bjorg, maar ook na zijn dood gaat het leven gewoon door. Zelf schreef ik gisteren in het rouwregister van KOERS, het museum van de wielersport in Roeselare, onderstaande herinneringstekst die ik op FB ook nog 's als afzonderlijke notitie heb gepubliceerd.
#bjorglambrecht #RIPBjorgLambrecht #Koers #writeforBjorg
Nummer 143
I.M. Bjorg Lambrecht
Hier staan we dan, Bjorg. Zoekend naar woorden
van troost. Naar een gedicht misschien dat poogt
en tracht en hijgt en zoekt naar een verklaring,
een uitleg voor het waarom van een dood die
geen enkele goeie reden heeft om waar te zijn.
Een ordinaire weg in een land dat Polen heet
op een striemende blauwe maandag in augustus.
Het bericht dat ons met verstomming slaat.
Waarom het lot zijn oog liet vallen op jou
die enkel puurheid was op een fiets, niemand
die het weet. Niet te geloven, niet te harden is het.
Voor altijd zal 143 jouw nummer zijn. Net als Jempie
forever 22. We tekenen, schrijven onze naam in
een register dat vol rouwende mensen staat.
We klappen met jou tegen een koud obstakel aan,
vallen met jou stil. Het ga je goed Bjorg, wie je was
en wat je beloofde blijft ons voor altijd bij.
Paul Rigolle
vrijdag 26 juli 2019
Het beeld van sneeuw in een hittegolf
Al ettelijke keren gedeeld dit gedicht van de Meester! Op Facebook en elders. En je komt het ook heel vaak tegen. Ik weet het hangen in een kleine zijstraat van de Gentse Vrijdagmarkt. Het zit vooraan in mijn verzamelde poëtische mappen. En vaak al is het mijn "gedicht van de dag" geweest. Dus wil ik ook vandaag niet achterblijven. Het is meer dan veertig graden buiten maar het beeld, en de gedachte aan 'Sneeuw in mijn schedel' beroert mij, is én blijft voor deze jongen op dagen als vandaag onweerstaanbaar... "Het weer" van Hugo Claus!
donderdag 25 juli 2019
Met Claudio Magris
"Je moet altijd naar de wereld blijven kijken: verliefd word je op een ander, niet op jezelf".
Met Claudio Magris op een terras mét Moleskine in Knokke-Heist!
Bron: Humo, nr (Interview Mark Schaevers met Claudio Magris.
Bron: Humo, nr (Interview Mark Schaevers met Claudio Magris.
maandag 17 juni 2019
Van Venetië tot in Basel
Terug van weggeweest! Altijd goed om 's grondig van lucht en omgeving te veranderen. Van land, én van streek. Altijd goed ook om je onder het 'eigengereide' motto "De troost van kunst en tuinen" onder te dompelen in beelden en impressies waarvoor je achteraf dagen nodig hebt om ze helemaal tot je te laten doordringen. Te registreren. En een aardig aantal daarvan te gaan koesteren, mee te nemen naar later. In de weldaad van de reisherinnering!
Van Lomazzo,Treviso en Venetië (dé biënnale, Tuymans in het Palazzo Grassi) ging het naar Como en Albavilla. Volgden: Magreglio (dé Madonna del Ghisallo), Bellagio, Milaan. Om te eindigen in Weil am Rhein (Vitra Design Museum!), Riehen (Picasso, Bourgeois, Rudolf Stingel!) en Basel (A poem that is not our own, William Kentridge! Rinus Van de Velde op Art Basel).
Veel dingen gezien. Heel veel dingen. Sommige om te vergeten maar ook, én daarvoor doen we het, tal van dingen waarachter je moeiteloos en zonder aarzelen uitroeptekens plaatst.
Terug van weggeweest dus én, zo merk ik, niet minder dan 1820 foto's later. Vandaag alvast - op mijn Facebook-account - daaruit een kleine en érg subjectieve selectie maar misschien, wie weet, plaats ik er de komende weken (en maanden) nog wel meer.
May we live in interesting times? Sure we do!
Van Lomazzo,Treviso en Venetië (dé biënnale, Tuymans in het Palazzo Grassi) ging het naar Como en Albavilla. Volgden: Magreglio (dé Madonna del Ghisallo), Bellagio, Milaan. Om te eindigen in Weil am Rhein (Vitra Design Museum!), Riehen (Picasso, Bourgeois, Rudolf Stingel!) en Basel (A poem that is not our own, William Kentridge! Rinus Van de Velde op Art Basel).
Veel dingen gezien. Heel veel dingen. Sommige om te vergeten maar ook, én daarvoor doen we het, tal van dingen waarachter je moeiteloos en zonder aarzelen uitroeptekens plaatst.
Terug van weggeweest dus én, zo merk ik, niet minder dan 1820 foto's later. Vandaag alvast - op mijn Facebook-account - daaruit een kleine en érg subjectieve selectie maar misschien, wie weet, plaats ik er de komende weken (en maanden) nog wel meer.
May we live in interesting times? Sure we do!
vrijdag 31 mei 2019
Lamento - Drie gedichten in De Vallei nr 40
In het nieuwste nummer van 'De Vallei', literair e-zine,
staat mijn gedichtencyclus 'Lamento' (I.M. Dirk Pollet) die ik enkele maanden
geleden schreef voor "Als de draad van zijde is", de gelijknamige tentoonstelling in mijn geboortestad Roeselare.
De redactie van De Schaal van Digther is overigens goed vertegenwoordigd in dit nummer. Er zijn immers naast die van mij ook nog gedichten van de andere Digther-redactieleden Alain Delmotte en Herlinda Vekemans terwijl Hugo Verstraeten met 'Dead Poets Society' in de rubriek 'De afsluiter' voor een treffende column zorgt.
Voorts zijn er in dit nummer bijdragen van Jana Arns, Bert Bevers, Frank Pollet, René Hooyberghs, Mark Van Tongele (Poëzie) en
Mikael Josephsen (in een vertaling van Romain John van de Maele), Niels Hav (vertaling Jan Baptist), Maria Rousseau, Annette*Akkerman, LeenRaats en Mike Jansen. De cover was, en is, van de zeer recent overleden Ben Klein.
De samenstelling van het nummer was voor wat betreft het proza in handen van hoofdredacteur François Vermeulen en Philippe Cailliau tekende verantwoordelijk voor de selectie van de dichters.
Het nummer is in pdf-vorm integraal na te lezen via de navolgende link:
De Vallei, nr 40, jrg 9, mei 2019
De Vallei, literair e-zine
De redactie van De Schaal van Digther is overigens goed vertegenwoordigd in dit nummer. Er zijn immers naast die van mij ook nog gedichten van de andere Digther-redactieleden Alain Delmotte en Herlinda Vekemans terwijl Hugo Verstraeten met 'Dead Poets Society' in de rubriek 'De afsluiter' voor een treffende column zorgt.
Voorts zijn er in dit nummer bijdragen van Jana Arns, Bert Bevers, Frank Pollet, René Hooyberghs, Mark Van Tongele (Poëzie) en
Mikael Josephsen (in een vertaling van Romain John van de Maele), Niels Hav (vertaling Jan Baptist), Maria Rousseau, Annette*Akkerman, LeenRaats en Mike Jansen. De cover was, en is, van de zeer recent overleden Ben Klein.
De samenstelling van het nummer was voor wat betreft het proza in handen van hoofdredacteur François Vermeulen en Philippe Cailliau tekende verantwoordelijk voor de selectie van de dichters.
Het nummer is in pdf-vorm integraal na te lezen via de navolgende link:
De Vallei, nr 40, jrg 9, mei 2019
De Vallei, literair e-zine
maandag 27 mei 2019
Soms lijkt het
Soms lijkt het alsof je wakker wordt
in een ander land, knipperend met de ogen
tegen het zonlicht van de dagen in.
Maar niet het land is veranderd, het zijn
de mensen die je niet herkent. Wat in hen
rondwaart, hun spoken, hun besognes,
het zijn niet die van jou. Is het moedeloosheid
die hen beweegt? Of angst die diep bij hen
van binnen leeft. En die je niet begrijpt.
(Ma 27/5/2019 – 'The morning after' Verkiezingszondag)
in een ander land, knipperend met de ogen
tegen het zonlicht van de dagen in.
Maar niet het land is veranderd, het zijn
de mensen die je niet herkent. Wat in hen
rondwaart, hun spoken, hun besognes,
het zijn niet die van jou. Is het moedeloosheid
die hen beweegt? Of angst die diep bij hen
van binnen leeft. En die je niet begrijpt.
(Ma 27/5/2019 – 'The morning after' Verkiezingszondag)
Abonneren op:
Posts (Atom)