Bob Dylan Tachtig! (80!)

Vandaag 24 mei 2021 wordt onze Grote Vriend tachtig! Niet niks hé, 80. Mooi rond, en ook wel een klein beetje 'griezelig' dat getal. Maar de man - song and dance man - is onverslijtbaar, enfin dat mogen we - Medestanders van het Allereerste uur - met zijn allen hopen. Voortvluchtigen met kwaaie bedoelingen moeten worden gevat, dat staat buiten kijf, maar van en aan Bob Dylan wensen we vandaag dat hij voor eeuwig "on the run" mag blijven! Nah!


Bob Dylan, 80 jaar, een huisschilder vermomd als trapeze-artiest (Focus Knack)

Maar nu nog even niet

Natuurlijk wil ze met me mee naar buiten... Net zoals het vroeger altijd al was... En is geweest... Vroeger in rimpelloze, onbezorgde tijden. De stad in en dan ergens in een hoekje van een terras het boek naar boven halen dat je voor je vertrek met zorg achter de rits had weggestopt. Ook de map met de aantekeningen zal zich daar laten opdiepen… Samen met de kranten, de agenda en de smartphone, de ongeschreven briefkaarten en nog een paar andere onmisbare dingen meer. Jazeker komt het allemaal terug, sus ik. Zeker wel.

Maar nu nog niet. Er is nog tijd genoeg, zeg ik, nu ze nog op tafel ligt en lijkt te willen wachten tot ik haar over mijn schouder gooi. We kunnen het nog wel een tijdje rekken, wij twee, zeg ik. Dagen, ja zelfs weken indien dat nodig zou zijn. Wacht nog maar even af tot al die ongeduldige, schijnbaar erg hongerige en dorstige mensen zonder dat ze écht honger of dorst hebben, weer wat anders gaan doen. Dan kom jij wel weer. 

Gewapend, uitgerust met een tas vol dingen waarvan je denkt dat je ze niet kunt missen.. Dan ga jij ook weer zitten, jezelf ongegeneerd en volop welkom hetend op de overvolle terrassen van de wereld.

#dedingenvandedag #deman met de leesbril

(Zaterdag 8 mei 2021, de dag dat de terrassen na zeven maanden eindelijk weer mogen opengaan)

En dan ben je geheel en al op de afspraak. Exact om 16:46 u. Het uur dat op jouw uitnodiging stond. Je bent nog iets te vroeg maar je mag de zaal al binnen. Keurig volg je de Rode Lijn. Overal vriendelijkheid! Al merk je dat enkel en alleen aan de ogen en aan de stemmen die jou begeleiden. En kijk, precies op het opgegeven moment is jouw eerste Covid-prik een feit. Een Pfiser-feit!

Plaats van actie: De Tieltse Europahal. En onwillekeurig ga je terug in de tijd. Het einde van de Sixties, misschien wel jouw allereerste concert dat mocht van thuis. Vanuit K. met de fiets: The Cats in de Europahal van Tielt. Later zou Jacky van de Harlekijn nog veel meer onverwoestbare grootheden naar dé evenementenzaal van Tielt halen. De meeste wou je niet missen. J.J. Cale, Rory Gallagher, Rolands Bluesworkshop, Kevin Coyne… Noem ze maar. Ze waren er! ‘Times where when’ zongen de Volendamse Cats destijds in hun, toegegeven, nogal softe en zoetgevooisde Palingsound van toen… “Granddad sitting by the fire/Reminiscing of the times when he was a boy”… En nu, ja, kijk, zowat een halve eeuw later, zittend op dezelfde plaats, zit ik in... het Vaccinatiecentrum… Het kan voorwaar verkeren…

#laatjevaccineren #covid19 #EuropahalTielt #coronatijd #Europahal

White Sheet in Wijtschate en Silentium in De Queeste

Het is altijd goed om de steven (“ja hoor ik rij met een boot”) ’s te wenden richting Westhoek. Van zodra de gelegenheid zich voordoet laten wij ons alvast niet pramen. De Westhoek is er om er naar terug te keren! Waar de wolken in overacting aan escapisme doen en de heuvels het voorjaarslicht in hun vertes capteren, daar willen we graag vertoeven. Zo kwamen we gisteren in Heuvelland en meer bepaald in Wijtschate terecht. Een dorp uit het boekje! Door de Britten werd Wijtschate in de eerste wereldoorlog “White sheet” genoemd. Meteen de uitstekende titel van een overzichtstentoonstelling waarin plastisch werk van niet minder dan 25 kunstenaars met Westhoek-roots is opgenomen. We troffen er in het oude gemeentehuis zeer uiteenlopende dingen aan; alle, varianten op heel veel Westhoek- en andere thema’s. In Wijtschate laten de “Mollen van Stadsbader” die dezer dagen het Sint-Medardusplein hebben omgewoeld, zich niet onbetuigd. En de artiesten blijken niet voor hen onder te doen. Uit de dieptes van het witte blad vandaan ontwikkelt zich af en toe een klein kunstzinnig wondertje.

Van een heel andere gelaagdheid is dan weer de tentoonstelling Silentium! Daarin valt biezonder mooi en ingetogen werk te bekijken. In de Kunstkamers De Queeste, in Abele-Watou, al zowat eeuwen een plek om te koesteren, loopt een Stilte-expo waarin een aantal kunstenaars zoals Bruno Van Dijck, Chantal en George Grard, Carlos Alfonso, Daniel Enkaoua, Lieve Vanhoutte de dialoog aangaan met de "peinture pure" van de Spanjaard Juan Carlos Lázaro. ‘Silentium’ maakt op zich al een voorjaarsomweg meer dan de moeite waard! Telkens het een tijd geleden is dat we er nog geweest zijn beseffen we weer dat we elke tentoonstelling die door de heren Vonckx in de Kunstkamers wordt opgezet niet mogen missen.  

#whitesheet #Wijtschate #JuanCarlosLázaro #kunstkamersdequeeste #dequeesteart

De Westhoek in Coronatijden: een Essentiële Verplaatsing!

Silentium, Kunstkamers De Queeste, Abele. Nog tot 25.04.2021
White Sheet, A Group exhibition, Wijtschate. Nog tot 2.05.2021

 

 

 

White Sheet, de affiche

White Sheet: Sven Verhaeghe - 'Clean your history'

 

White Sheet: Werk van Tom Van Ryckeghem 

 

Wijtschate: 'De mollen van Stadsbader'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Queeste: Werk van Juan Carlos Lázaro 

 

De Queeste: Carlos Alfonso in confrontatie met Juan Carlos Lázaro

 

 

De Queeste: Bruno Van Dijck in confrontatie met Juan Carlos Lázaro

 

 

 

 

De Gedichtenwedstrijd geeft haar geheimen prijs

De Grote Gedichtenwedstrijd - Editie 12 gaf gisteren tijdens een online-zoom-evenementje haar geheimen prijs. Mijn gelukwensen aan de winnaars!

Sascha Beernaert kreeg voor zijn gedicht 'Mummie' de hoofdprijs van 10000 €. Mechelen boven dit jaar! Gerda Posthumus ('Chaos') en Elianne van Elderen ('100 songs every 2000's kid will remember') zijn twee en drie. De winnende gedichten en de andere gedichten uit de Top100 waaronder mijn gedicht "De taal een wereld", geschreven bij een portret van Ludwig Wittgenstein, zijn intussen na te lezen op de website van Prijs de Poëzie. (Scrollen!)

Je vindt ze ook terug in de bloemlezing "In donzen dromen", een uitgave van het Poëziecentrum. Daarin onder meer ook gedichten van Ekster Alven, Annemie Deckmyn , Erwin Evens, Steven Graauwmans, Rinske Kegel, Marie Meeusen, Leen Pil , Jan Posman , Leen Raats, Ludwig Van de Voorde, Rita Van Hauwermeiren , Bart Verstraete en uiteraard ook die van de winnaars. Er werden niet minder dan 7023 (!) gedichten ingestuurd. Twintig procent daarvan kwam uit Vlaanderen.

#degedichtenwedstrijd #prijsdepoezie #poëziecentrum #indonzendromen #ludwigwittgenstein

Mijn gelukwensen aan de winnaars van 'De Gedichtenwedstrijd'! Sascha Beernaert kreeg tijdens een online-uitreiking,...

Geplaatst door Paul Rigolle op Zaterdag 20 maart 2021

De zomer van Mérimée in De Vallei

De Vallei - Nummer 46

Een flinke tijd geleden dat ik nog 's een verhaal publiceerde... Tijdens mijn verblijf van eind verleden jaar in Het Lijsternest zette ik tijdens mijn dagen in het Land van Streuvels onder meer een punt achter 'De zomer van Mérimée'. Het verhaal is vanaf gisteren te lezen in het nieuwste nummer van De Vallei (Nr 46).

Het is er in mooi gezelschap want nummer 46 bevat in een samenstelling van de onvolprezen Vallei-Voortrekker Francois Vermeulen ook nog bijdragen van - en ik loop graag even het hele lijstje af - Frank Roger, Hannie Rouweler, Tine Hertmans, Ingrid Strobbe, Hugo Verstraeten, Jan Remi De Vriendt, Leen Raats, Joris Denoo, Melissa Murray, Jan Wyn, Paul Rigolle, Marleen de Crée, Frank Decerf, Wim Verzelen, Mike Jansen, Ronald de Hoogh, Francis De Preter, Niels Hav, Jan Baptist, Romain John van de Maele, Christophe Ywaska, Jan Van Gompel, Sandra Roobaert, Monique Bol en Bert Lema. Het nummer is voorlopig wel nog niet na te lezen op de Vallei-site-blog. Maar dat komt eerlang voor mekaar.

#DeValllei #Literairtijdschrift #FrançoisVermeulen

De Vallei - Gedichten en kortverhalen
De Vallei - nr 46
Facebook-Link

Het verlangen van woensdagen

Het verlangen van woensdagen!

Altijd weer is er het verlangen. En dat van woensdagen lijkt net nog iets intenser dan dat van andere dagen… Woensdagen zijn maar half! 

In de namiddag komen de bossen naar je toe. Met de bomen en de dieren, het elfjesbrood en bij het kasteel de watertorren op de vijver. Schrijvertjes! Alles wat je hebt en alles wat je nog moet vinden lees je op woensdagen in verhalen. Waarin het gebeurt dat je ergens heengaat. Het Aviflora van de vergeten dagen zoekt. Hongerwoud en dagjeshuis… Je volgt een leidraad, de volgekrabbelde bladwijzers van een ander. Je loopt in de voetsporen van wie je vertrouwt. Blindelings. Omdat je je gelukkig prijst en het vertrouwen kent van wie dat vertrouwen nooit beschaamt. 

Om uiteindelijk, na een lange omweg, toch maar weer uit te komen bij jezelf. En thuis waar je woont. Waar even later wordt aangebeld en zich bij de deurbel het wonder van de lach ontplooit. In het verlangen iemand aan te raken druk je de hand van wie die van hem of haar in de jouwe legt. Ongehinderd. Ongestoord zoals het hoort. Oog- en huidcontact! (“Contact schrijf je met een grote C”). Drie kussen op de wang. Smak! Smak! Smak! 

Woensdagen zijn maar half. Je ontbloot voor als het later wordt nu al jouw bovenarm. En wacht. En hoopt. Het verlangen van woensdagen is een verlangen dat aan vroeger denken doet!

.../... 

Notitie bij “Reach” een werk van Jan F.A. Vandendorpe dat in Damme deel uitmaakt van de ‘Beestig’-Stadsfestival-expo (foto). Wie het nog wil zien moet zich nu stilaan wel een beetje gaan reppen. Want nog tot slechts t.e.m. 21 maart 2021! @ Stichting IJsberg

#beestigindamme #JanFAVandendorpe #Stichting #StadsfestivalDamme #beestig #StichtingIJsberg #Stadsfestival #demanmetdeleesbril

Alle info: https://stichtingijsberg.be/

Het verlangen van woensdagen! Altijd weer is er het verlangen. En dat van woensdagen lijkt net nog iets intenser dan...

Geplaatst door Paul Rigolle op Woensdag 10 maart 2021

Niet helemaal van gisteren!

De troost van Kunst en Tuinen!

Ben ik even blij dat ik gisteren op de valreep (want de allerlaatste dag) nog de tentoonstelling ‘Niet helemaal van gisteren’ heb kunnen zien. In “Huis De Leeuw” in Machelen aan de Leie, in de directe schaduw van het Roger Raveel-museum, stelden gedurende twee weekends ‘twee heren van stand’ tentoon.
Ik noem William Ploegaert en Frederik Van Laere van wie ik op Instagram en andere Facebook-kanalen nauwelijks een bericht wil missen (het wil wat zeggen in overrompelende tijden als deze) graag mannen van Artistiek Stavast. 

Jaren geleden vonden ze elkaar in en rond de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten van Deinze, nu herdoopt met de naam ‘KADE’. Vaak en veel stellen ze hun eigen plastisch werk niet tentoon. Voor Frederik Van Laere – vooral in het Tieltse bekend als curator van Cuesta en andere tentoonstellingen – was het in Machelen zelfs een van de allereerste keren dat hij met zijn werk naar buiten kwam. In ‘Huis De Leeuw’ hingen van hem een pak zeer overtuigende schilderijen en een daarop reflecterend ruimtelijk beeldensemble dat meteen ons hart had gestolen. William Ploegaert toonde in Machelen dan weer een reeks van zijn, wat mij betreft onweerstaanbare iPad-tekeningen. Uit het fraaie cataloogje dat bij de tentoonstelling hoort daarover: “De omzetting van het tastbare met een virtuele tool veroorzaakt een paradox: de werkelijkheid wordt onwerkelijk en toch heel waarachtig.”. Ploegaert was beroepshalve jarenlang directeur van de Academie van Deinze. Hij is tevens auteur van het boek “Over het leren in de kunst. Naar een veelzijdig en innovatief deeltijds kunstonderwijs”.

Ploegaert en Van Laere? Beiden zorgen ze op hun eigen manier voor sensitief en hoog-inspirerend werk! Zonde voor wie hun expo “Niet helemaal van gisteren” niet heeft gezien of niet heeft kunnen zien.

Valrepen, artistieke en andere, zijn er om gehaald te worden. Ik ben hard van plan om er nog jaren mee door te gaan! 

Extern:
Tegen de academie-William Ploegaert
Over het leren van de kunst
Instagram William Ploegaert
Fredsprokkels – Homepagina Frederik Van Laere
Instagram Frederik Van Laere
De schilder als mikado-speler (Frederik Van Laere over Bart Vandevijvere)
Huis De Leeuw

De Gedichtenwedstrijd - Editie 2021

Mooi bericht bereikt mij vanavond vanuit de wandelgangen van de grote 'Gedichtenwedstrijd'. Na een paar jaar afwezigheid is er opnieuw een van mijn gedichten de top 100 binnengeslopen. Daar voel ik mij, mag ik het zeggen, toch wel vrij verguld mee! De hoofdprijs wordt op 20 maart 2021 e.k. (digitaal) uitgereikt... Benieuwd wie er nog in de top 100 staat. En uiteraard ook naar wie uiteindelijk met de drie hoofdprijzen gaat lopen. Prijs de Poëzie!


#gedichtenwedstrijd #top100 #Prijsdepoëzie

Mooi bericht bereikt mij vanavond vanuit de wandelgangen van de grote 'Gedichtenwedstrijd'. Na een paar jaar...

Geplaatst door Paul Rigolle op Maandag 22 februari 2021

De beemden van Egem

“Mensen leven niet lang. Ze worden omringd door een landschap waarvan ze aannemen dat het eruitziet zoals het hoort. Dat is onze tragedie. Als iemand die honderd jaar geleden leefde onze landschappen zou zien, zou hij verbijsterd zijn. Ik vind het kwalijk dat we wel leren over de geschiedenis van de mens, maar niet over die van het landschap. Gelukkig krijgen kinderen in Groot-Brittannië weer meer les over de geschiedenis van de natuur. Het is belangrijk dat we ecologisch geletterd zijn.”

Helen Macdonald, de Britse auteur van 'Schemervluchten' in de “De H is van havik”. De Standaard Letteren van zaterdag 13/2/2021, interview van en met Kathy Mathys. Foto: "De beemden van Egem"

#helenmacdonald #kathymathys  #debeemdenvanegem

Facebook-Link

 

Marcel onderaan de trap

Tiens, wat doet Marcel Proust daar onderaan onze trap?

Facebook-link

Zwarte sneeuw

Zwarte sneeuw? Soms is die om helemaal bij weg te smelten...

#instagramdingen #dedagenvanfebruari

Facebook-link

 

'Beeldige Verzen' in de Tieltse Bib

“Over de innige vriendschap tussen het gevleugelde woord en de beeldende kunst”

Nog tot en met 13 februari 2021 loopt in het spoor van de Poëzieweek in de Tieltse Bib de mini-tentoonstelling 'Beeldige Verzen'. Het motto dat daarbij gehanteerd wordt is niet mis: Een gedicht is een schilderij van woorden, een schilderij is een gedicht van verf.

Het project van Tim Verstrynge, bibliotheek-medewerker in Tielt, zag er in november 2020 nog bijzonder veelbelovend uit. Elf gedichten geïnspireerd op evenzovele plastische werken samenbrengen met het kunstwerk dat aan de basis van hun ontstaan lag... En dat in een tijdelijke tentoonstelling in het koetshuis van Mulle de Ter Schueren, dat was het nobele opzet. Maar helaas, wat had je gedacht... De tweede Corona-lockdown zorgde er voor dat het project in zijn oorspronkelijke vorm afgevoerd moest worden. Tim Verstrynge, fijnzinnig en vindingrijk als hij is maakte dan maar van de nood een deugd. Hij schaalde de geplande tentoonstelling van lieverlee om tot een fijn poëtisch minimuseum. De mini-expo is nu tijdens de openingsuren van de Bib te bezoeken tot en met 13 februari 2021.

De navolgende gedichten en het bijhorende kunstwerk worden in de tentoonstelling gevisualiseerd:

- Op de tocht van Marc Tritsmans bij Orpheus van Ossip Zadkine
- Looplijnen 4 van Paul Demets bij Voetbalsokken van Raoul De Keyser
- Winkelen van Daniel Billiet bij Wirtschaftswerte van Joseph Beuys
- Cindy van Kurt De Boodt bij Zonder titel no 96 van Cindy Sherman
- A great day van Annemarie Estor bij Beam Drop van Chris Burden
- In de verte groeit het geruis van Rutger Kopland bij Klare gezichten van Magritte
- De diagnostische blik IV van Patrick Peeters bij het gelijknamige werk van Luc Tuymans
- Twee vrouwen van Peter Verhelst bij Zwei Frauen auf der Strasse van Ernst Ludwig Kirchner
- Kalebas van Paul Rigolle bij De Waterdrager van Philip Aguirre y Otegui
- Bloedbeeld van Renaat Ramon bij Heilige Sebastiaan (Onbekende meester)
- Fragment uit Narwal, graphic novel van Wide Vercnocke

Bij de tentoonstelling van gedichten en kunstwerken hoort ook een miniscuul en beeldig hebbedingetje van een cataloogje dat gratis mag worden meegenomen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tielt Vandaag-bericht
Beeldige Verzen op Facebook
Bericht bij Het Nieuwsblad

Too late blues

Vandaag is het dag op dag exact 32 jaar geleden dat John Cassavetes overleden is. Cassavetes gold als een van de meest eigengereide filmmakers uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Ook was hij een van dé pioniers van de 'Independent film'. In mijn dichtbundel 'Van het hart een steen' uit 2009 staat een cyclus gedichten die 'Too Late Blues' heet en die ik in briefvorm opgedragen heb aan Cassavetes. ('Al te late brieven aan John Cassavetes en anderen'). 

Ondertussen schrijf ik - zoveel jaren later - al een tijdje aan een aantal vervolggedichten ('Nieuwe late brieven aan John Cassavetes, en de wereld') waarvan ik hoop dat ze 'voor de broodnodige opvolging' kunnen zorgen en bovendien ook een en ander zeggen over hoe de wereld er vandaag de dag uitziet. (Of niet uitziet). Om een en ander te gedenken plaats ik hier vandaag 'Chemie', een gedicht uit de cyclus 'Too Late Blues' uit 'Van het hart een steen'.

Vandaag is het dag op dag exact 32 jaar geleden dat John Cassavetes overleden is. Cassavetes gold als een van de meest...

Geplaatst door Paul Rigolle op Dinsdag 2 februari 2021

"Recht" - een weesgedicht!

Aalst... een stad waar poëzie in zit! Mijn gedicht 'Recht' is er nog tot 3 februari 2021 een van de Weesgedichten die geadopteerd en wel een raam gevonden hebben. Daar ben ik fijntjes blij mee! Op Instagram zie je zelfs hoe met Recht het eerste woord geschreven wordt!

Bekijk deze Instagram-video van @studiomorrisaalst: 

Met dank aan Utopia en Studio Morris voor het Raam! En veel dank ook aan Joke De Schrijver!

Meer info: 

De Weesgedichten anno 2021
Studio Morris
Utopia Aalst

#poezieweek #aalstpositief #chipka #paulrigolle #vergaderzaal #brainstorm #binnenkortinaalst #weesgedichten #weesgedichtenutopia #gedichtendag #gedichtenjacht

Aalst... een stad waar poëzie in zit! Mijn gedicht 'Recht' is er nog tot 3 februari een van de Weesgedichten die...

Geplaatst door Paul Rigolle op Woensdag 27 januari 2021

The hill we climb - Amanda Gorman

Dat de inaugauratie van een VS-president toch nog erg verfrissend kan zijn, leek ons na vier jaar donkere en vooral barse en smakeloze Trump-tijden bijna niet meer voor te stellen. En toch kon, en kan het. De aanstelling van Joe Biden als 46° president van de VS zorgde meteen voor een heuse stijlbreuk. Wat een verademing voor de VS, maar ook voor de hele wereld, om nog 's iemand op een normale manier aan het woord te horen!

Een van de ontdekkingen gisteren bij de inhuldiging was heel zeker de jonge dichteres Amanda Gorman. Ze zorgde voor een poëtisch statement dat kan tellen. De integrale tekst van haar tussenkomst is vandaag al op velerlei plaatsen na te lezen! "The hill we climb!".

Extern:
The hill we climb op Wikipedia 
Integrale tekst - 'Amanda stole the show'
Thuissite Amanda Gorman
Amanda Gorman Captures the Moment, in Verse-NY Times

 

 

 

 

Apache wint rechtszaak over het Fornuisfilmpje

Belang voor journalistiek
Het belang van de uitspraak voor de journalistiek in België is groot. Mocht de rechtbank de redenering van Van der Paal hebben gevolgd, dan zou dat immers een flinke knauw hebben betekend voor onderzoeksjournalistiek in ons land, maar ook voor de persvrijheid en voor de vrijheid van meningsuiting. Het zou immers betekenen dat journalisten geen onderzoek zouden mogen voeren naar personen die vooral achter de schermen opereren omdat dit hun privacy zou schenden. Dat is volgens de rechtbank dus niet het geval.

Het is de derde keer dat de ‘favoriete bouwpromotor van Bart De Wever’ bakzeil haalt voor de rechtbank. Eerder wees de rechtbank al twee gigantische schadeclaims van Land Invest Group – de projectontwikkelaar waar Van der Paal de sterke man was – en van de toenmalige kabinetschef van Bart De Wever tegen Apache af.

#intimidatievanjournalisten #apache #persvrijheid

Lees meer: Apache wint rechtszaak over fornuisfilmpje

Hey (pdw) waar ben je gebleven?

Wat is het heerlijk - ik vind niet echt een ander woord dat net zo waar én melig is - om na zoveel tijd nog ’s op een vergeten blog terecht te komen. Een vertrouwde plaats op het internet waar je vroeger – où sont les neiges d’antan – regelmatig kwam. Zo’n plek was destijds zeker ook de blog van (pdw) – patrick de witte zaliger… “Wat je op dit moment aan het lezen bent”. Vandaag is het dag op dag alweer 16 jaar geleden dat onderstaand estafette-bericht op zijn site stond. Ik werd er zelfs persoonlijk in aangesproken… De blogpost ging over vrij ordinaire banaliteiten van toen en nu als daar waren en zijn “een estafettestokje doorgeven aan een ander” maar De Witte had het daarin ook over de “all round grumpy bastard” die hij, begenadigd columnist en satiricus, volgens zijn reputatie bij leven al was en “de popste song aller tijden (All the young dudes van, waar is de tijd, Mott The Hoople).

In de rand van de (pdw) blog staat, het hoeft niet te verwonderen, een link naar Bill Hicks, Amerikaanse satirist, social critic en stand-upcomedian, bekend van, jawel, de quote "We're a virus with shoes". Ja, toen al, zestien jaar geleden waren er mensen die aan virussen dachten... Al was Hicks in 2005 ook al een flinke tijd zaliger. En satire in ... de VS, het is vandaag de dag nauwelijks nog denkbaar dat het ooit heeft bestaan. Ja dat verhaal van 'die tang op dat varken'... 

Eigenlijk is het omgekeerd en is de satire in de VS gewoon de werkelijkheid geworden... Gelukkig vertrekt het knorrigste varken straks met stille trump en op zijn achterste poten het Witte Huis...

Het bericht en de blog van (pdw) ligt me wel aan het hart, merk ik nu, exact zestien jaar later… Het is en blijft waar, en het zal altijd zo blijven: sommigen mensen zijn minder dood dan de anderen… 

(“Hey (pdw) waar ben je gebleven?”) 

#sommigenzijnminderdooddandeanderen #patrickdewitte

.../...

Het (pdw)-bericht:

De link: (pdw)-blogbericht-Estafette 

 

 

zondag, januari 16, 2005 

Estafette 

Diverse bloggers spelen mij de estafettestok toe die al een tijdje de ronde doet. O.a. Nadine, maar ook Paul Rigolle, die niet zeker weet of ik dit wel zal kunnen appreciëren en schrijft: 'Toch benieuwt het mij om te zien wat voor een kloterij Pdw dit allemaal wel niet zou vinden... ' Het is aardig om weten dat mijn reputatie van cynische misantroop en all round grumpy bastard mij ook op het internet vooruit snelt en dat men verwacht dat ik iets zal spuien van het kaliber 'degene die dit heeft uitgevonden moesten ze zijn favoriete rukhand afhouwen'. Ik ben ontroerd. Blij dat ik het allemaal niet voor niets doe. Afijn, hier zijn mijn antwoorden: 

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer ? Ik heb vrijwel geen muziekbestanden op mijn pc. Mijn pc is een lean mean game machine, en dat probeer ik zo te houden. 

2. Wat is je laatst gekochte cd ? 'There will be a light' van Ben Harper & The Blind Boys of Alabama, samen met 'Greatest Hits Live' van Boz Scaggs en de cd van de gebroeders Tim & Neil Finn. Die laatste is teleurstellende bollocks. 

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las ? 'Feelin' alright' van Mad Dogs & Englismen & Joe Cocker, een legendarische live-plaat uit 1970 (drie drummers!) waarop de quintessentiële Joe te horen is en die klinkt nogal een beetje opwindender dan de Joe van mediocre crap als 'N'oubliez Jamais'. 

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak beluistert of die veel voor je betekenen.
'I just wasn't made for these times' - uit 'Pet Sounds' van The Beach Boys. Teenage spleen getoonzet.
'Voodoo Chile live' - Jimi Hendrix. Neuken getoonzet.
'Rock'n roll' - Led Zeppelin. De kopstoot getoonzet.
'All the young dudes' - Mott The Hoople. De popste song aller tijden. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?
Iedereen heeft het al gehad. 

 Posted by Patrick at 3:26 p.m. Geen opmerkingen

 

 

 

De Westhoek staat niet stil

 Bericht op de VWS-blog 'Dun lied donkere draad'

zaterdag 9 januari 2021

De Westhoek staat niet stil

In Jaarwerk MMXVI, het jaarboek 2016 van de Vereniging van West-Vlaamse schrijvers, maakte Paul Rigolle een geslaagde westhoekoefening. Hij ging op zoek naar schrijvende nazaten van Marguerite Yourcenar aan de Vlaamse kant van de Schreve. Het zoete Heuvelland en de gure Westhoek zijn veelbeschreven locaties in de Vlaamse literatuur. In zijn bijdrage 'Dertig dagen en een versierhandboek' laat Paul Rigolle o.m. Annelies Verbeke, Jan Vantoortelboom, Thomas Blondeau, Roderik Six, Kris Van Steenberge en Piet Chielens de revue passeren.

Sindsdien stond de Westhoek in tegenstelling tot wat je wel eens hoort niet stil. Door Rigolle aangekondigde titels zijn ondertussen verschenen (Koen D'haene, Ketters van de Kemmelberg), op andere is het nog even wachten (Anne Provoost, Kinderen van de IJzer) en er zijn ook nieuwe namen en titels (Maaike Monkerhey, Bellenhof en Miguel Bouttry, Bron van Pijn).

In het recent verschenen Jaarwerk MMXX zoomt Paul Rigolle in op het proza van Jan Vantoortelboom. Terecht, want: 'Wie een bijzondere band bewaart met de Westhoek en ook nog 's van literatuur houdt, kan onmogelijk voorbij aan het proza van Jan Vantoortelboom. In amper een decennium tijd schreef oud-Elverdingenaar Vantoortelboom vijf romans bij elkaar die terecht een voor een, en stuk voor stuk, met de nodige égards ontvangen werden'.

De conclusie van de bijzondere bijdrage is veelbelovend voor al wie van Vantoortelboom en de Westhoek houdt: 'Benieuwd wat de man die veel schrijvers in hetzelfde hoofd met zich meedraagt de komende decennia nog voor ons in petto heeft. En welk soort schrijver hij uiteindelijk zal worden.'

Lees de volledige bijdrage over Jan Vantoortelboom in Jaarwerk MMXX.

Lees ook: Roman tussen de hopperanken: over Bellenhof van Maaike Monkerhey.

op januari 09, 2021 Geen opmerkingen:

"De westhoek staat niet stil"
VWS-pagina op Facebook
Dun lied donkere draad

The art of knowing

The Art of Knowing is knowing what to ignore (Rumi)