Als de draad van zijde is

Vrijdag laatst, 8/3/2019, ging in “De Bremstruik” in Roeselare de tentoonstelling ‘Als de draad van zijde is’ open. In het voormalige Roeselaarse Clarissenklooster is een mooie gedenktocht met creatief en informatief werk opgezet over de laatste levensfase.
De tentoonstelling is een initiatief van De Bremstruik, het Netwerk palliatieve zorg De Mantel en een enthousiaste groep vrijwilligers.

Zelf schreef ik voor de tentoonstelling met ‘Bries’, ‘Merel’ en ‘Krijt’ drie nieuwe ingetoomde gedichten. Bij de ingang van de mooie kloostertuin, waar ik al in september met Vers Roeselare al een van de gasten was, vond ik een deur waarop mijn gedicht 'Krijt' zich moeiteloos in mijn handschrift en in de materie van zijn titel liet vasthechten. Tot het weer wordt weggewassen...

Want is dat niet wat we met zijn allen zijn: verhalen in krijt die op een dag weer worden weggewassen door de regen...

De tentoonstelling bevat ook gedichten van onder meer Tom Veys, Reinout Verbeke en Daniel Billiet.

Extern:
Als de draad van zijde is Plaats : De Bremstruik, Arme Klarenstraat 36, 8800 Roeselare – inkom via de grote tuinpoort
Tijd : 9 maart tot en met 17 april 2019 – 14 tot 17 uur – niet op zondag - Inkom : vrij

Contactpersoon : Freddy Kindt – 051 200420 – info@debremstruik.be – niet op vrijdag

Als een nederzetting in de taal

Op 'De Schaal van Digther' staat vandaag mijn recensie van 'Nederzettingen' de nieuwste bundel van Bert Bevers, één van mijn Geelzucht-kompanen van destijds. Zie daarvoor de link: "Al het grommen ging rookwaarts".

Voorstelling 'De zee is een zij' van Jan van meenen

Op zaterdag 23 februari 2019 wordt in de Harelbeekse Bib de nieuwe bundel "De zee is een zij" van Jan van meenen voorgesteld. Deze jongen neemt de inleidende woorden voor zijn rekening. Uiteraard: zeer welkom!

Voorstelling op 23/2/2017 van "De zee is een zij" van Jan van meenen. Graag zal ik de inleidende en toevoegende woordjes plaatsen! https://t.co/Efh2ruAiYw https://t.co/yJg1dWFjHy

— Paul Rigolle (@paulrigolle) 12 februari 2019

Nulla dies sine linea

Poëzie-Centraal

Nauwelijks een gerucht

(dagboekgedicht voor Gedichtendag)


Nauwelijks een gerucht was hoorbaar die dag.
Jij las, roerloos in de schaduw. Ik keek om
naar woorden die ik nooit zelf verzinnen kon.
De oorlog van Het einde van de Wereld.
Eb en Vloed. De Eenzaamheid der mannen. 

Niets klonk op. Geen woord kwam over onze lippen.
Maar we hadden het over vulkanen, slapend
in de zomer. En hoe geen hand nog rukte aan
de kettingen van Dit Bestaan. Over dit soort
dingen hadden we het. Zonder woorden.

Rest mij in het hoofd daarvan enkel nog
de foto die ik zoveel later in mijn handen hou:
Als verzwegen, even stilhoudend richting tuin.
Ik breng jou koffie, moet glimlachen plots
om zoveel duidelijkheid: Het licht is het licht.

En groen het gras waarop jouw lichaam
nooit gelijk zal zijn aan het mijne.

Niets is hoorbaar. Mateloos trillen de bladen
in hun heimwee naar het boek.


© Paul Rigolle


Uit: ‘Het tomeloze totaal van de dag’
(typoscript in wording)



Dit gedicht werd met 'Gedichtendag 2019' ook geplaatst op 'De Schaal van Digther'

Drie jaar geleden overleed Martin Carrette

Microkosmos en Horizontale zaken - Willy Spillebeen

Auteur, vertaler en dichter Willy Spillebeen (°Westrozebeke, 30/12/1932) blijft ten  eeuwigen dage alert en fit, én vooral

Willy Spillebeen & Leo Peeraer

 schrijvend, in de wereld staan. Op zaterdag 2 februari 2019, in volle poëzieweek, worden in zijn thuisstad Menen niet minder dan twee nieuwe publicaties van hem voorgesteld.
‘Microkosmos’ is een nieuwe dichtbundel van Spillebeen, die in 2016 de VWS-prijs kreeg en pas, op 30 december, zijn 86° verjaardag vierde. De tweede bundel die wordt voorgesteld is 'Horizontale zaken', een ruime verzameling met werk van de grote Amerikaanse modernistische dichter Edward Estlin Cummings. Deze bundel bevat in vertaling van Willy Spillebeen niet minder dan 69 liefdesgedichten plus 1.

Beide boeken verschijnen bij Uitgeverij P. Vanaf morgen en in de komende dagen publiceert ‘de Schaal van Digther’ als voorpublicatie uit de beide bundels drie gedichten. Kijk er gerust naar uit!


Programma
Zaterdag 2 februari 2019 om 19u30
CC De Steiger, Waalvest 1 in Menen

o Kleinzoon Jeroen Spillebeen, leraar Woord SAMW Menen, presenteert het geheel.
o Griet Vanryckegem, schepen van cultuur, verwelkomt.
o Literatuurcriticus Jooris Van Hulle praat met Willy Spillebeen over beide publicaties.
o Reinaert Albrecht, pianist, en Ami Muto, violiste, brengen musicale intermezzi.
o Willy Spillebeen leest gedichten uit beide bundels.
o Uitgever Leo Peeraer overhandigt de eerste exemplaren.
o Receptie.

Gratis toegang.
Inschrijven? Mail het aantal aanwezigen en eventuele voorbestelling van het boek aan contact@uitgeverijp.be.


(P.R.)

Extern:
Bericht ivm de voorstelling bij Digther
'Microkosmos' en 'Horizontale zaken' bij Uitgeverij P
Wikipediapagina Willy Spillebeen

Als een scherf in het hart

Vandaag, 21 januari, is het excact 45 jaar geleden dat Jan Arends vanuit het raam op de vijfde etage van zijn flat op het Roelof Hartplein in Amsterdam uit het leven stapte. Een groot maar tragisch schrijver én dichter ging heen. Zomaar. Schielijk. IJlings… Gisteren las ik tijdens “Aankomen in Oostende”, mijn Toast Literair-lezing op de Vuurtorenwijk in Oostende, bij wijze van kleine hommage zijn gedicht “Ik schrijf gedichten als dunne bomen”. Het dunne bomen-gedicht van Jan Arends is ondertussen welhaast klassiek te noemen. Dit gedicht illustreert en bewijst dat gedichten alle kanten uit kunnen en dat ze het niet altijd “lang en breed en horizontaal” moeten laten hangen. Een gedicht is dit; zo verticaal als wat; dun en vlijmscherp neerkomend. Als een scherf in het hart…

Toast Literair in Oostende

“Toast Literair” is ook dit jaar weer een literair feestje dat op tal van plaatsen in Vlaanderen voor hapjes en knabbels literatuur zorgt. Al dan niet met verlaat ontbijt en cava toe. Het jaarlijks festijntje gaat dit jaar door op zondagvoormiddag 20 januari 2019. Onder het motto “Het is fijn om weer ’s in Oostende te zijn” ben ik vanaf 10:30 u. zelf erg graag te gast bij Davidsfonds Vuurtoren Oostende. (“Op den Opex, da we zeggen…”). Uiteraard is iedereen zéér én van harte welkom!

Afscheid van Marcus Cumberlege

Gisteren, zaterdag 5 januari 2019, namen we tijdens een serene dienst vol mooie getuigenissen afscheid van dichter-bij-én-voor-het-leven Marcus Cumberlege

Afscheid van Marcus

(23/12/1948 - 30/12/2018). Altijd al een buitenbeentje onder de Brugse dichters, want Engelstalig en inwijkeling, was Marcus als dichter een ware man van de straat. Het geluid van de straat, het volle geluid van Brugge ook, bleef, sinds hij er in het jaar 1972 zijn vrouw Maria ontmoette en er voorgoed kwam wonen, doorklinken in zijn werk. Ook zijn verbondenheid met het Shin-boeddhisme was een voorname inspiratiebron voor zijn poëzie. Zijn talent was het talent om het poëtische in zijn heel directe nabije omgeving te zoeken. En te vinden. Marcus Cumberlege mocht dan wel door de jaren heen zo goed als verknocht geraakt zijn aan Brugge, gisteren was de voertaal van de plechtigheid internationaal. Zoals dat voor een meertalig dichter hoort te zijn. Italiaans, Frans, Engels en Nederlands wisselden elkaar af. Het typeert het grensoverschrijdende karakter van de zachte en innemende figuur die Marcus bij leven was. Brugge mist sinds een aantal dagen een dichter die haar lief was. Zijn nederig dichterschap was niet minder dan een statement. "I am a poet" stond er al die jaren als intro op zijn Facebook-bladzijde.  Herman Leenders, net als Marcus, een voormalig Brugs stadsdichter schreef en las als afscheid met "Dear Marcus" een bijzonder treffend in-memoriam-gedicht.

(Bericht ook gepubliceerd op 'de Schaal van Digther')

Extern:
Site over leven en werk Marcus Cumberlege

Troost in schoonheid!

"Troost in schoonheid, een hand te vinden
die zichzelf op een schouder legt.

Wijsheid aantreffen bij wie traag
en intens naar de dingen kijkt.

Koesteren wat verloren gaat in wat blijft.

De verte zoeken tussen de woorden
en een ander toewensen wat je zelf wil vinden!"

.../...

Mag ik jou en de jouwen voor vandaag en voor alle andere dagen, volmondig en ongebonden, een gezond en creatief 2019 wensen! Jazeker mag ik dat!

Honderd en vijf

Gisteren was mijn vader plots terug. Hij was eerder dit jaar, in juni, 105 jaar geworden. Daar had ik best wel aan gedacht, zei ik, op 6 juni, de dag dat hij honderd en vijf werd. Hij kwam mijn nieuwe huis ’s inspecteren… Hij schrok dat de wereld intussen zo veranderd was. De mate waarin dat was gebeurd had niemand kunnen voorspellen, zei hij… Zo hard dat ie veranderd was, die wereld! Zelfs al was hij altijd al meer een vandaagmens geweest en niet zo iemand die vooral in het eergisteren van zijn leven was blijven steken, dit had hij helemaal niet voorzien.

Toen we later in T. iets in de Gouden Pluim zaten te drinken lieten we de voorbije decennia aan ons voorbij gaan. Ja, hij had wat gemist. De euro en de aanslagen. Trump… Een beetje schrikbarend was het allemaal wel, hoe het er was gaan uitzien, vond hij. Veel sloeg hem - eeuwige buitenstaander nu - om het hart. Bij dat onderwerp aangekomen keek hij mij strak in de ogen en zei dat hij merkte dat mijn karakter door die hartoperatie toch wel wat veranderd was. Ja zei ik, karakters veranderen naargelang je wat meemaakt in het leven, daar ben ik zelf ondertussen ook wel achter.

Later bracht ik hem naar het station. Hij beloofde zeker nog ’s een keer langs te komen.

(Rubriek: De man met de leesbril.)

81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was

Dag 10/10-"Art for lovers in 10 days"

En zo ben ik aan het eind gekomen van mijn particuliere én vooral tijdelijke wandeling doorheen mijn eigen artistieke "Art for lovers"-invloedssfeer en omgeving. Uiteraard kon ik evenzeer een pak absolute meesterwerken uit de kunstgeschiedenis hebben geselecteerd die voor mij van groot belang zijn en blijven. Het werk van bijvoorbeeld Francisco Goya, Francisco de Zurbarán, Nicolas Poussin, Lucebert, Jos Verdegem, Jean-François Millet, Aylem Aladogan, Raoul De Keyser, Antony Gormley en Nicolas De Staël,  om zomaar 's vluchtig tien Namen voor de geest te halen, ligt mij zeer aan het hart. Ik hield het voor deze 'challenge' evenwel bewust "kleiner" en schoof vooral werk naar voor dat zich heel dicht in mijn buurt bevindt.

Voor Dag 10 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge ga ik dan ook graag ook 'ns "over naar familie". Mijn zoon Jasper Rigole archiveert, reflecteert en annoteert al sinds meer dan een decennium binnen de denkbeeldige muren van het door hem opgericht fictief instituut IICADOM (The International Institute for the Conservation, Archiving and Distribution of Other people’s Memories).

Zijn totaal-werk bestaat intussen uit een breeduitwaaierend onderzoek naar het archiveren en plaatsen van onze herinneringen. Daarbij tracht hij een prominente plaats te geven aan wat verweesd is achtergebleven.




Voor deze challenge koos ik voor een werk dat al uit 2009 dateert: Outnumbered, a brief history of imposture.  

Deze installatie bestaat uit een panoramische schoolfoto uit 1936 die door een computergestuurd systeem langs een camera beweegt. Zodra het beeld stilstaat en de camera een van de honderden jongens en mannen in beeld brengt, produceert de computer een verhaal op basis van de namen en biografische gegevens in een uitgebreide database. De gebruikte informatie wisselt echter van keer tot keer en wordt door de computer soms door elkaar gemengd. Zo ontstaan steeds nieuwe, alternatieve geschiedenissen. (Bron: Edo Dijksterhuis in De Witte Raaf)


De titel boven dit stukje "81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was" is de titel van een eerste overzichtstentoonstelling van Jasper Rigole die in Z33 in Hasselt en in de Brakke Grond in Amsterdam doorging in de periode oktober 2015 - januari 2016.

Extern:
Jasper Rigole in het Archief van Z33
Outnumbered, a brief history of imposture
Thuissite Jasper Rigole

En wie wil ik vandaag tot slot 's nomineren om deze vreemde challenge mee aan te gaan?
Misschien ene Didier Van de Steene die heel zeker zelf in mijn persoonlijk rijtje niet zou hebben misstaan.
Voel je evenwel in géén geval verplicht Didier…

"Day 10/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Didier Van de Steene  to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)"

De man die in de schaduw woont

Dag 9/10 - "Art for lovers in 10 days"

© Yves Velter: L'Homme de l'Ombre

Voor Dag 9 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge koos ik voor een werk van Yves Velter: "L'homme de l'Ombre". Het bevreemdende van het doodgewone is wat mij in het werk van deze Oostendse kunstenaar altijd al heeft aangetrokken. Iets aan betekenis schemert door waarop je maar zelden de vinger kunt leggen. Een oeuvre dat vragen stelt terwijl het antwoord wellicht al besloten ligt in de vraag zelf...  

En wie vandaag 's nomineren om deze vreemde challenge mee aan te gaan? Ben ik vermetel genoeg om hiervoor ’s aan Johan Debruyne te denken? Ja dat ben ik.
Als ie d’er al zin in zou hebben, en er klaar voor zou zijn... En hier nog niet eerder aan heeft deelgenomen... Voel je evenwel in géén geval verplicht Johan…

"Day 9/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Johan Debruyne to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)"

Extern:
Thuissite Yves Velter

Uit te komen in het herkenbare

Dag 8/10 - "Art for lovers in 10 days"

"Is Evil of great importance to the good" - Johan Clarysse - 2007-2008

Voor Dag 8/10 van mijn "Art for lovers in 10 Days"-challenge koos ik voor een werk van Johan Clarysse. Uit de cyclus "Is Evil of greate importance to the good".
Johan Clarysse is een kunstenaar die intussen een Waaier van een weg heeft afgelegd. Steeds nieuwe accenten toelatend tussen "kijken" en "zien". Al in het jaar 2004 mocht ik een inleidende tekst uitspreken bij een tentoonstelling in Galerie Utopia in Damme-Sijsele.
Hierna volgen daaruit een aantal fragmenten.

Enkele notities over het plastisch werk van Johan Clarysse

De Weg.
Wie het overzicht heeft bewaard, wie de weg kan zien die Johan Clarysse als schilder heeft afgelegd herinnert zich dat het begon met een Odyssee. Dat het niet geëindigd is daarbij. En dat het dat eigenlijk nog altijd is: een Odyssee. Zij het dat de jaren voor steeds meer bravoure in zijn werk lijken te zorgen. Na het eerste labo van het pure veldwerk, het ploegen, de aarde. Na het onderzoek van de materie uit het begin van de jaren negentig was er ineens - waarvandaan?- de gestalte. De gestalte die opdook en zich op ging richten. Een stijlbreuk opperden sommigen. Een monoliet in de grenzeloze ruimte van ons brein misschien. Maar de weg ging verder tot we gekomen zijn waar we vandaag mogen staan en bij Johan het beeld steeds verstilder lijkt in het beeld. De weg. Het is een lange weg, een merkwaardige queeste die de schilder intussen heeft afgelegd. Niet voor de hand liggend, geen platgetreden pad is het om zoals Johan Clarysse van het lyrische nog ongrijpbare, uit te komen in het herkenbare en toch zo zeer bevreemdende. Elke tentoonstelling van Johan Clarysse brengt hem verder op de weg. Elke tentoonstelling is een stap in een richting. Een tussenstap, halte, een 'pas op de plaats' en het is telkens weer een voorrecht om daarbij aanwezig te mogen zijn.

De Keurslagers
"Het leven is een slagerij waarin enkel vis te koop is". Het is een citaat van de Schaarbeekse surrealist Marcel Mariën, wapenbroeder destijds van Magritte. Schrijver, schilder. Het citaat zegt wel iets. Bijvoorbeeld: "Ook een manier om tegen de wereld aan te kijken". Humor en ironie kunnen ons inderdaad wel vaker redden. Moeten ons wel vaker redden. Maar ze doen niettemin niets af van het feit dat met elke kunst van enig niveau de dingen er nu eenmaal niet simpeler op worden. Gelaagd. Multi-interpretabel. Pluriform. Nooit eenduidig is de wereld van de kunstenaar die het ernstig onderzoek niet uit de weg gaat. Johan Clarysse is, dat lijdt geen twijfel, zo'n kunstenaar. Zijn wereld bestaat uit vele werelden. Getekend door de zorgvuldig aangebrachte nuance, de tonaliteit in al zijn vormen, getekend door het nooit verloren gelopen geloof in de maakbaarheid van de wereld en de relaties. Schilderen is voor Johan Clarysse een poging om greep te krijgen op de werkelijkheid. Greep op zijn werkelijkheid. En, laten we wel wezen, die heeft, met alle respect voor de meester-spekslagers onder ons, maar weinig uitstaans met wat ik voor één keer de platte dolgedraaide wereld van de keurslagers wil noemen.

Het raadsel

Bij nader inzien blijken er ten huize van Johan Clarysse wel heel veel personen onder hetzelfde dak te wonen.

De kunstenaar woont er samen met de zorgverlener en de doener snijdt er het brood aan met de denker. Zoals bij iedereen van ons, huizen ook bij hem duidelijk meerdere zielen in één en dezelfde borst.. Filosoof, psycholoog,  schilder... Interdisciplinair en naast elkaar maar toch ook alles inéén. Een mens kan immers van alles zijn. Mengsel,  samenstelling, legering, amalgaam. Geworden wat we lazen, zagen, zegden, voelden, deden, dachten. De kunstenaar Johan Clarysse staat ondertussen midden het leven - zoals dat zo mooi kan worden gezegd. Hij heeft en zet graag, naar hij zelf zegt, verschillende brillen op. Zijn ontvankelijkheid voor indrukken en sferen is met de jaren alleen maar groter geworden. Krantenkoppen, beelden uit films, citaten, zinnen... Wat ie pikken kan, oppikken uit en van de wereld zien we vaker terugkeren in zijn werk. Het spanningsveld tussen het beschouwende en het evocerende, tussen het direct emotionele en het cerebrale, tussen vorm en inhoud, woord en beeld lijkt met de jaren een groter evenwicht te kunnen vinden. De tekst als volwaardig grafisch element en de veelvuldige link met de rijke voedingsbodem van de cultuur in het algemeen en de literatuur en de film in het bijzonder, is in zijn werk nooit ver weg. Maar meer nog dan aan het proza lijkt het werk van de kunstenaar Clarysse verwant aan de poëzie. Proza en ook de filosofie zoeken het raadsel op te lossen, poëzie maakt het raadsel alleen maar groter. Ik meen mij niet te vergissen als ik zeg dat in het huis van Johan Clarysse vooral ook een dichter huist.

Drie fragmenten uit een tekst, als inleiding uitgesproken in Galerie Utopia, Damme-Sijsele bij de opening van een tentoonstelling van Johan Clarysse op zaterdag 9/10/2004.

“Day 8/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Christina Vanderhaeghe to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)

Extern:
Thuissite Johan Clarysse

Wat beklijft is niet altijd wat je had verwacht

Dag 7/10-"Art for lovers in 10 days"

Zoveel dingen die je ooit ‘s zag, blijven sluimerend op de achtergrond, op het innerlijke behang van het netvlies hangen. Wie bladert in de mappen van zijn verzamelde beelden en impressies weet dat hij af en toe ook ’s iets volkomen lukraaks zal toelaten. Iets overweldigends dat vergeten leek maar plotseling zonder echte reden of aanleiding weer verrassend helder en scherp naar voor springt. Uit het geheugen vandaan! Zomaar. Abrupt. Om te blijven! "Wat beklijft is niet altijd wat je had verwacht". En zo hoort het ook. Zo mag het zijn!

Dit beeld is een foto die ik nam op de Arsenale op de biënnale van Venetië van 2015. In het Japanse paviljoen zette Chiharu Shiota (Osaka, 1972) met de installatie The KEY in the HAND een wereld neer die schipbreuk lijdt. Een werk als een sluitstuk. Of zeg ik beter: als een ‘sleutelstuk’.

Foto P.R. : Di 2/6/2015 – Arsenale, Venetië

“Day 7/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Lorna Baert to continue the art game if she likes to play it too.” (Facebook-challenge)

Niets is gesloten hoewel ik er naar verlang

Dag 6/10-"Art for lovers in 10 days"

Kruisafname van Godfried Vervisch

Kruisafname… Voor dag 6 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge koos ik voor "Kruisafname" een werk van Godfried Vervisch.

Kunst zal niet vrijblijvend zijn! Godfried Vervisch (Ieper, 4 februari 1930 - 15 mei 2014) was een kunstenaar die bij momenten niets of niemand ontzag. In geen geval zichzelf...

©Foto P.R.: Retrospectieve Vervisch - Kasteel Rumbeke 27/11/2010 t.e.m. 9/1/2011.

(…)
Gezicht dat zinkt en slinkt. Val maar samen.
Val maar dicht. Denk maar : Ik denk;
ik dacht de ring gesloten. Maar niets
is gesloten hoewel ik er naar verlang.

(Uit “Zelfportret”, Van het hart een steen, Paul Rigolle)

“Day 6/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Nyella Blanche Walters to continue the art game if she likes to play it too.”

Het knerpen van het krijt

Dag 5/10-"Art for lovers in 10 days"

Kalebas

 
(Bij ‘Waterdrager’ een beeld van Philip Aguirre y Otegui)


Wat je hoort en ziet! Iemand die
naar iets grijpt voor ie vertrekken moet.
De kalebas over de rug gegooid, holte,
iets wat inhoud geeft. Water dat zich
naar de omtrek van flessen plooit.

Wat je hoort en ziet! De roep van
de man in bijenwas. Gereuzel van zand.
Beton dat ons op doet stijven.
En niet te vergeten, niet te vergeten:

het knerpen van het krijt
in de machines van de wereld.


© Paul Rigolle


Dit gedicht werd recent ook opgenomen in de bloemlezing
("Vers Roeselare") n.a.v. de eerste editie van het gelijknamige poëziefestival.
Een uitgave van Uitgeverij Bibliodroom.

Bij de editie 2013 van de Turing Gedichtenwedstrijd bereikte het gedicht de top 100 van de Turing-Nationale Gedichtenwedstrijd, editie 2013. Gepubliceerd in de bloemlezing “Daar begint de poëzie”- De 100 beste gedichten uit de Turing Gedichtenwedstrijd 2013. Uitgeverij Van Gennep.

“Day 5/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Miel Vanstreels to continue the art game if he likes to play it too.”

Want niet één is ons gevoel

Dag 4/10-"Art for lovers in 10 days"

Een "Arcadim in Arcadië"- notitie bij het ruimtelijk werk van Wouter Pype

Wouter Pype - in Kunstkamers De Queeste ©foto: Paul Rigolle 

Het gevoel… Ik heb het gevoel, zegt iemand, en daar stokt het al. Misschien bij gebrek aan woorden, misschien om de gêne die ons plotseling overvalt nog voor we uitgesproken zijn. Maar zelfs al scharrelen we alles samen en gaan we verder, we spreken ons niet uit. Eerder houden we ons in.

Zo hoor ik het. Zo zegt men dat, meer dan honderd keren op een dag: Ik heb het gevoel dat. Of het gevoel zus. Of mij lijkt het eerder zo. Terwijl, wat jij, het toch ook anders is…

Wat is het wat men bedoelt. Heeft men wel echt een gevoel als men zegt dat men het heeft. En kan het één uit de duizend zijn. Want niet één is ons gevoel. Het bestaat uit meer. Uit veel meer bestaat het. Het versplintert en het komt opnieuw bij elkaar. Op één en hetzelfde ogenblik komt het opnieuw bij elkaar.

Iemand zou ‘ns een spartelende poging moeten doen. Amechtig. Telkens weer iemand zegt “ik heb het gevoel dat” daarvan een foto te nemen! Het vastleggen van sporen op een gezicht. Het afdrukken van de dingen die wij gevoelens noemen en wat wij er ieder afzonderlijk onder verstaan. Iemand zou dat ‘ns moeten doen. Het vastleggen voor het weer verdwijnt. Teder tentakel, gevoelige plaat. De kaart van de wereld getekend door de uiterst vage contouren van alleen maar het gevoel.

Niet één is het gevoel. En daarom kan het gebeuren dat men dagenlang rond kan lopen met het gevoel dat alles een loopje neemt. Dat de feiten een loopje nemen met. Aan de haal gaan. Met jou. Met iedereen. En dat jij ergens in de niets ontziende stoet achterop loopt te hinken hoewel men jou ontziet en er nooit iemand te vinden is die bereid is om voluit en hardop “mankepoot” naar jou te roepen.

Het gevoel te hebben niet vooruit te gaan. Ken je dat? Het is de stilte voor de stormen van april. Het is het geluid van de aarde, de schitterend opengehaalde aarde van april. Het is de voorbode van wat nog moet komen. Het is de glimlach om het onbestemd gevoel dat zich aandient en waarover niettemin niemand spreken kan.

Soms is het goed om te vergeten hoe hard dit leven gaat terwijl we het gevoel hebben niet eens in staat te zijn de hand te kennen waaraan we lopen.

© tekst en foto: Paul Rigolle - "Want niet één is ons gevoel" - Vrijdag 14 april 2006

De foto werd genomen tijdens een tentoonstelling in het jaar 2005 in Kunstkamers de Queeste

“Day 4/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Hugo Verstraeten to continue the art game if he likes to play it too.”