Kleine kletsende dingen

"Kleine kletsende dingen"

Die nobelprijzen! Ze slagen er altijd weer in om voor verregaande verrassingen te zorgen. Neem nu die voor literatuur die deze week werd toegekend aan de Amerikaanse dichteres Louise Glück. Ik moet ootmoedig toegeven dat ik al héél érg diep moest graven in mijn poëtisch verleden om een vage echo van haar werk te horen opklinken. Erik Menkveld vertaalde in het jaar 2004 voor Raster een aantal gedichten. Dat wist ik bij benadering nog. Bij nader inzien zijn het best wel 'simpele' maar zeker wél intrigerende gedichten. In het gedicht 'Afnemende wind' lees ik iets over "Kleine kletsende dingen". Mooi, is dat! En eigenlijk zijn ze dat zelf ook, de gedichten: "Kleine kletsende dingen"... Die in het algemeen en die van Louise Glück in het bijzonder...

Ik kijk naar de foto's die ik van Louise Glück op internet terugvind. Geen vrijblijvende 'walk in the park', maar een heuse wandeling in de tijd. Een leven lang, een leven later. Van toen ze nog jong was, tot nu. Ik kijk haar in de ogen, een mij zo goed als onbekende dichteres uit Long Island, New York, ooit gelauwerd door die aimabele Barack Obama (naar wie het heimwee groot is). Nu staat Louise Glück geboekstaafd, 'bijgezet', voor altijd 'érkend' als Nobelprijswinnaar... Een leven buiten mij om trekt aan mij voorbij, boeiend, trillend, gehavend... (Zoals tenslotte elk leven is...) Van toen ze nog jong was, tot nu, kijk ik haar aan... En ik lees van haar wat ik terug kan vinden. En ja, ze geeft mij wat ik van elke dichter verwacht én verlang, alles wat ik nodig heb: "bed van aarde, dek van blauwe lucht". Als in een "Afnemende wind"!

Afnemende wind

Toen ik jullie maakte, hield ik van jullie.
Nu heb ik medelijden met jullie.

Ik gaf jullie alles wat jullie nodig hadden:
bed van aarde, dek van blauwe lucht –

naarmate ik verder van jullie vandaan raak
zie ik jullie steeds duidelijker.
Jullie zielen hadden al lang immens moeten zijn,
niet wat ze bleven,
kleine kletsende dingen –

ik gaf jullie ieder geschenk,
blauw van de lenteochtend,
tijd waarvan jullie het gebruik niet begrepen –
jullie wilden meer, dat ene geschenk
bestemd voor een andere schepping.

Wat jullie ook hoopten,
jullie gaan jezelf niet vinden in de tuin,
tussen de groeiende planten.
Jullie levens zijn geen kringloop als die van hen:

jullie levens zijn een vogelvlucht
die begint en eindigt in stilte –
die begint en eindigt, een echo in vorm
van deze boog tussen de witte berk
en de appelboom.

© Louise Glück
© Vertaling: Erik Menkveld

Gedichten in Raster - 2004

Twee meisjes op de baan

"Days of tennis!"

Roland Garros in Coronatijd! Ook en zelfs nu blijft tennis in deze gecrispeerde omstandigheden een mooi en 'bipolair' spelletje om naar te kijken. De langoureuze stapvoetse beweging tegenover het flukse huppelpasje... De mateloze drang naar voor, in fel contrast met het ingekeerde voetenwerk op de baseline. Glijden op gemalen baksteen, wissen wat de voeten hebben uitgetekend.

Tennis, als het niet bestond, ik vond het uit! In zijn betere momenten blijft deze sport (nee, vrienden, het is echt géén spel!) een puur gevecht waarbij intense emotie het maar zelden haalt van ingehouden branie. Sofia Sonya Kenin vs Iga ŚwiątekI... "Twee meisjes op de baan, een zaterdagnamiddag in Parijs". En af en toe worden wetten waar en legt het favoriete pittbullmeisje het wel ’s af tegen 'de underdog', in dit geval ‘the coolest new girl on the block’.

Sta mij toe dat ik lyrisch word: Iga is here to stay!!!

#daysoftennis #rolandgarros2020 #igaswiatek #sofiakenin

Iga maakt het sprookje helemaal waar!

Genomineerd voor de Melopee-Poëzieprijs van de Gemeente Laarne

Ik ben nog 's genomineerd voor de Melopee-Poëzieprijs dat het beste gedicht bekroont dat het voorbije jaar verscheen in een Vlaams literair tijdschrift. Daar verheugd mee want in héél mooi gezelschap! En je kan ook stemmen via onderstaand Digther-bericht. https://t.co/sYpugxuoSm https://t.co/PpMhJnmqpI

— Paul Rigolle (@paulrigolle) October 2, 2020

Aster Berkhof is niet meer!

Ik herinner mij, ik was net geen vijftien. Op het voetbalterrein van Pittem (of all places) brak ik mijn enkel. Tussen de coureurs, de weerman, de schlager- en de Canzonissima- en eurovisiesongfestivalzangers in, was er, toen ik revalideerde en een tijd noodgedwongen op krukken liep, op televisie plots plaats voor een… heus auteur. Een schrijver zowaar! Aster Berkhof, was de naam. Wat een spraakwaterval was die man! Boeiend en sprankelend vanaf het eerste begin. Ik las meteen een boek van hem. De sintels glinsterden, de vonk sloeg over. De literatuur en het schrijven werd een liefde voor het leven. En zo komt het dat ik tot op vandaag nooit nog een kwaad woord over Aster Berkhof heb willen horen. Rust zacht ouwe gabber, je was al die tijd een reisgenoot!

Extern:
Mooie bijdrage van Annelies Verbeke op de site van het Letterenhuis
Bericht op VRT-Nws-site
Digitaal rouwregister Gemeente Brasschaat

Ironie? Het is ingewikkeld...

“Ironie is allang niet meer wat ze is geweest.” Een Philip Guston retrospectieve die zou opgezet worden door curators van de musea van Boston, Washington, Houston en ook Tate Modern in Londen en die normaal deze zomer van start zou gaan, wordt verdaagd en op de lange baan geschoven. De reden? Het huidige tijdsgewricht!

“We recognize that the world we live in is very different from the one in which we first began to collaborate on this project five years ago. The racial justice movement that started in the U.S. and radiated to countries around the world, in addition to challenges of a global health crisis, have led us to pause.” En ook nog: “There is a risk that they may be misinterpreted and the resulting response overshadow the totality of his work and legacy”

Het stelt steeds meer te denken. Philip Guston (1913-1980), een vriend van Jackson Pollock, was een van Amerika’s belangrijkste maar ook een van de meest controversiële artiesten. Cartoonesk en satirisch in zijn werk wordt Guston beschouwd als een van de voorlopers van de “Bad painting”-stroming. De schilder ging ‘politieke’ elementen (onder meer statements over de KKK) nooit uit de weg. Zijn kritische en ironische benaderingen van het gedachtengoed van de KKK is een van de directe aanleidingen voor het uitstellen van de tentoonstelling…

Ironie is inderdaad allang niet meer wat ze geweest is. En zeker al niet in het verkrampte VS van vandaag de dag. Benieuwd of de tentoonstelling er überhaupt ooit nog komt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Artikel Via Ron Sullivan: “Irony has become more complicated”)  

Philip Guston, The Studio, 1969, oil on canvas, 71 × 73 3/10".

Major Philip Guston Exhibition Pushed to 2024 Over KKK Imagery Concerns

Jaarwerk MMXX van de VWS

Poëziepad van A tot Z in Sint-Denijs

Voor hen die het zouden vergeten zijn!

Voor hen die het zouden vergeten zijn, dit bericht!

Iemand

Iemand... Iemand moet toch het pad effenen!

#InstagramDingen

Karel Dierickx in Harelbeke

Donderdag 3/9/2020 laatst werd in de Harelbeekse Bib de tentoonstelling “Het (on)zichtbare” met erg boeiend werk van Karel Dierickx geopend. Dierickx was zoals bekend een van onze meest dichterlijke schilders die onder meer ook affiches maakte voor het Theater Malpertuis in Tielt... Dichteres Jo Gisekin, die de schilder goed heeft gekend, sprak op de vernissage pakkende en persoonlijke woorden uit. Meer over de tentoonstelling en de integrale tekst van Jo Gisekin vind je vandaag op De Schaal van Digther. Dit zijn de bijhorende linkjes:

Het (on)zichtbare - Karel Dierickx in de Bib van Harelbeke
Toespraak Jo Gisekin

Rara

Rara, wat zou ik drinken? (Vr 4/9/2020)

Update (Za 5/9/2020)
Ha Vrienden, ik mag jullie meedelen dat ik vanmorgen ('the morning after') nog altijd in leven ben! Het groene goedje, coctail geheten, luistert niet naar de namen die jullie ervoor hebben uitgevonden. Geen sex on the beach, geen Coctail Sagan, Swimming Pool, Sportdrankske noch Hulktail... Het edele mengsel van gin, blauwe curaçao, ananas en citroen heet "Deep Valley". En ik geef toe, op de foto zie ik eruit alsof ik er toen al van gedronken had... 🙂

Dit alles onder het motto "Als het groen is dan zeggen we het ook!" — bij La Vadrouille Bistrot.

Op naar Mont Aigouial

Vandaag brengt de zesde rit van de Corona-tour 2020 ons van Le Teil naar de top van de Mont Aigouial. Onmogelijk om daarbij niet aan Tim Krabbé en zijn onmisbare boek "De Renner" te denken! Alleen de openingszin is zo goed als 'onsterfelijk'. In zoverre je dat van openingszinnen kunt zeggen, natuurlijk... 

 

"Meyrueis, Lozère, 26 juni 1977. Warm, bewolkt weer. Ik pak mijn spullen uit mijn auto en zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.' 

 

Tim Krabbé, in 1977 nog zwaarbesnord en als amateur-wielrenner meestal verblijvend op een fiets (of achter een schaakbord) zet in 'De renner' met bravoure en in schoonheid zijn persoonlijk verhaal over zijn deelname aan de Tour du Mont Aigoual, een zware klimkoers in Zuid-Frankrijk, neer. 

 

Mede dankzij 'De renner' werd Tim niet langer beschouwd als "de broer van" Jeroen Krabbé maar werd hij stilaan wat hij van meetaf beloofde te worden: een auteur van aanzien. 

 

Het beste sportboek uit de Nederlandse literatuur? Als het dat niet is, komt het zeker dicht in de buurt! 

 

 

Meer info over Tim Krabbé:

Wikipedia-pagina Tim Krabbé
Thuissite Tim Krabbé
Interview bij NRC met Tim Krabbé
De Renner

Rit 6-Tour 2020-Le Teil-Mont Aiguoual

 

Habla la tierra - Philip Aguirre y Otegui

“Boetseren, voor mij is dat erotiek”, liet een van onze all-time-favourite-kunstenaars, Philip Aguirre y Otegui begin augustus optekenen bij Erik Rinckhout in Knack. En onder meer ook nog: “Alle goede kunst is humanistisch. Ik denk na over mijn rol en taak. Ik sta niet los van de maatschappij. Ik vraag me af wat mij ontroert en hoe ik dat kan overbrengen met mijn werk. Mijn kunst gaat over mensen.” 

 

In Knokke waar een zomerparcours van Aguirre nagestapt kan worden, mochten wij dat vrijdag laatst zelf vaststellen. Vooral zijn landmark ‘Toren’, een tien-meter hoge tipi in de Basisschool de Pluim kon ons erg bekoren en naderhand zelfs letterlijk voor een nakend onweer behoeden. “Shelter from the Storm”, jawel! 

 

Ook een heel mooie reeks kleinere beelden in de bijgaande tentoonstelling ‘Habla la tierra’ in Galerie Geukens & De Vil langs de Zeedijk staan mee garant voor de intimistische klasse die deze kunstenaar altijd weer typeert. Zonder meer: Te bezoeken! Nog tot 27/9/2020.

 

 #GalerieGeukensenDeVil #PhilipAguirreyOtegui #expo2020 

 

Beelden in de stad 

Galerie Geukens en De Vil 

Erik Rinckhout in Knack van 5/8/2020

Philip Aguirre y Otegui-thuissite

 

Landschap mét Rachel

Het is er in de hitte van de voorbije hondsdagen eindelijk van gekomen! In een kleine proeve van ‘binge-reading’ las ik chronologisch Contouren (2014), Transit (2016) en Kudos (2018), de drie delen van ‘Outline’ de zogenaamde ‘echtscheidings-trilogie’ van Rachel Cusk. Van mensen wiens lees- en ander oordeel ik meer dan op prijs stel en van collega’s van Cusk zoals daar zijn Saskia De Coster en Christophe Van Gerrewey had ik al zoveel lovends over het werk van de Brits-Canadese schrijfster gehoord, en gelezen, dat ik stilaan niet meer kon

achterblijven. En jawel hoor Cusk had mij al van bij het begin van boek 1 (Contouren) op een wonderlijke manier te pakken! Waar ze mij maar wou hebben. Geboeid en wel! En dat ondanks het frappant ontbreken van enige rechtlijnige verhaallijn. In de drie boeken van ’Outline’ steekt inderdaad nauwelijks verhaal en vanwege hun introspectieve aard en allesbehalve spectaculaire inhoud kun je het drietal bezwaarlijk ‘page-turners’ noemen. En toch… toch sorteren ze hetzelfde effect. 

In Contouren treedt de bijna anoniem blijvende schrijfster Faye aan. Ze vliegt van Londen naar Athene om er als gastdocent een schrijfcursus te geven. Ze is gescheiden en heeft twee kinderen. Veel meer zul je over haar niet vernemen. In boek 2 (Transit) vinden we Faye terug terwijl ze in Londen een appartement heeft gekocht en dat gaat renoveren. Kudos (“roem en eerbetuigingen”, boek 3) begint opnieuw, zoals in Contouren met een vliegtuigreis. Dit keer is Faye onderweg naar Europa om interviews te geven over haar nieuwe boek. Een onbekende passagier naast haar vertelt over de nacht waarin hij zijn hond moest begraven… Het is, net als in de andere boeken, het begin van een weefsel – een fresco bijna - aan uitwaaierende verhalen die een beeld schetsen hoe we er met zijn allen in de eerste decennia van deze nieuwste eeuw aan toe zijn.

Cusk heeft het via een pak ‘nevenfiguren’ over de zaken die er werkelijk toe doen. Ze spreekt met mensen en laat hen, zoals het op de cover van Kudos wordt vermeld, verhalen vertellen over familie, politiek, vervreemding, kunst, literatuur, liefde, over plezier en verdriet en over gerechtigheid en onrecht. Waar is onze identiteit gebleven? Wie zijn wij? Wat verwachten we? Waar gaan we heen? Cusk slaagt er wonderwel in om in haar schijnbaar ‘banaal en dagdagelijks’ proza een spanningsboog op te trekken tussen het eigenlijke leven en de manier waarop wij er over vertellen.

Eigenlijk dwingt de schrijfster die geboren is in Canada (°1967) en opgroeide in Amerika en Engeland, ons ertoe om zelf haar verhalen met onze eigen ervaringen in en aan te vullen. De ‘Outline’-trilogie is een eerbetoon aan de veelvertakte en gelaagde werkelijkheid die veel verder gaat dan de rechtlijnigheid van verhalen “die we normaal in boeken lezen”. Nog ’s blijkt hoezeer de stijl van een schrijver het verschil maakt en niet de inhoud. Wat Cusk doet – als Verteller zonder Verhaal - is zondermeer knap. Het hoeft niet te verbazen dat Rachel Cusk ondertussen beschouwd wordt als “een van dé vrouwelijke stemmen van haar generatie”. “Traditionele fictie past niet meer bij onze gebroken levens en doen alsof dat wel zo is, staat gelijk aan de boel belazeren” liet ze ergens optekenen in een interview met Christophe Van Gerrewey.

Met deze trilogie heeft Rachel Cusk, wat mij betreft, haar prominente plaats in het internationale literaire landschap voorgoed ingenomen. Landschap mét Rachel!

Toch ook nog ’s zeggen dat de drie boeken uit de trilogie best afzonderlijk te lezen zijn. Je hoeft de chronologie waarin ze geschreven zijn niet te volgen. Prettig bij de Nederlandse vertalingen die zijn uitgegeven bij de Bezige Bij zijn zeker ook de covers die gebaseerd zijn op foto’s die, wellicht niet toevallig, gekozen zijn uit het fotografisch werk van Man Ray. 

Mijn persoonlijke Cusk-inhaalbeweging is met het lezen van deze trilogie helemaal ingezet. Ik ben zeker dat ik, als de tijd mij gegeven wordt, nog meer dingen van Rachel Cusk ga lezen. Ook haar controversiële en voor sommigen ‘feministische’ boeken over het moederschap (‘In het land van de moeders’) als Aftermath (‘Nasleep’, over haar echtscheiding) staan intussen ook op het leeslijstje. Misschien brengt een volgende reeks hondsdagen wel soelaas.

(‘De man met de leesbril’, Paul Rigolle, vrijdag 21/8/2020)

Hieronder plaats ik ter illustratie van de stijl van Rachel Cusk nog drie wat willekeurig gekozen fragmenten: 

En omdat ik er zo in was opgegaan, had ik inderdaad niet doorgehad dat Panayiotis van onze ontmoeting vertrok met het gevoel dat zijn leven een mislukking was, net zomin als een berg doorheeft dat een bergbeklimmer een misstap maakt en in het ravijn stort. Ik zei dat het leven me soms voorkwam als een reeks afstraffingen voor dat soort momenten van achteloosheid: alsof je lot bepaald wordt door wat je niet aanvoelt of invoelt, en juist de dingen die je ontgaan of waaraan je geen aandacht aan schenkt je tot inzicht dwingen. (Contouren, p82)

“Hier hoefde je niet altijd en eeuwig uit te leggen waar je mee bezig was: een stad was een ontcijferbare interface, een soort lexicon van het menselijk gedrag waarmee het geheim van het ik al voor de helft werd gedecodeerd, zodat je door middel van een soort snelschrift adequaat kon communiceren. Waar ik eerst woonde, op het platteland, stond ieder individu op unieke, vaak onbegrijpelijke wijze voor zijn eigen handelingen en bedoelingen.” (Transit)

"Het oorspronkelijke recept van dat (Eccles-)taartje, zei men, was bedacht door nonnen die zulke grote hoeveelheden eiwitten gebruikten voor het stijven van hun habijten dat ze een nuttige bestemming moesten bedenken voor al die dooers. Een klooster was zeker niet de aangewezen plek om naar moederlijkheid te speuren, en hij had zich zelfs afgevraagd of dat taartje van de nonnen, waaraan de inwoners van dit land – vooral de mannen – min of meer verslaafd waren, iets zei over hoe men hier tegenover vrouwen stond. Als hij aan die habijten dacht, zo stijf en wit en ongerept, leken die gewaden hem te wijzen op seksloosheid en een leven zonder mannen. Het zoete taartje, waarmee de hongerige mannenmond werd gepaaid en afgeleid, was misschien niets minder dan de vrouwelijkheid die de nonnen hadden afgelegd en als het ware apart op een presenteerblaadje aanboden: een manier om de wereld op afstand te houden én een teken, mocht hij graag denken, van de staat van geluk die dat meebracht, want hij geloofde niet dat iets wat in smart en zelfverloochening was gemaakt zo verrukkelijk kon smaken.” (Kudos, p111-112) 

Rachel Cusk: Contouren, De Bezige Bij, Amsterdam, 2016, 207 p. ISBN 9789023442943. Vertaling van Outline door Caroline Meijer en Lette Vos.

Rachel Cusk: Transit, De Bezige Bij, Amsterdam, 2016, 219 p. ISBN 9789023417804. Vertaling van Transit door Marijke Versluys.

Rachel Cusk: Kudos, De Bezige Bij, Amsterdam, 2018, 207 p. ISBN 9789403132402. Vertaling van Kudos door Marijke Versluys.

 

  

 

Extern:  

Wikipedia-pagina Rachel Cusk (E)
Wikipedia-pagina Rachel Cusk (Nl)
Rachel Cusk bij de Bezige Bij
Pascal Cornet over Contouren
Christophe van Gerrewey in de Groene
Een oceaan voor jezelf. Over Kudos bij De Reactor
Het huis van Rachel Cusk bij The Modern House

 

 

No-Brainer

Wel zéér urgent en indringend, dit stuk van en met Gerardo Ceballos in de Standaard van gisteren. In de reeks 'Zieners'... Ceballos: "We hebben 50 miljard nodig om de mensheid te redden. Dat is minder dan 1 procent van de wereldeconomie. Eigenlijk is dat een no-brainer..."

Zesde Extinctiegolf bleef onopgemerkt.

Een brede glimlach

En toch, geloof me vrij, zit er een brede glimlach op mijn gezicht! Corona-proof op vrijdag. In Brugge, en zéér genietend van 'Petite Aneth'. ("Het kleine Dilleke")

#PetiteAneth #BruggeisVenetiënietmaarhetkomtaardigindebuurt

 

What do you want to do ?

New mail

Op afstand maar mét Rachel Cusk!

Dingen van vroeger: Duizend tijgers

Dingen van vroeger. Een Oostende-notitie (Ma 26/12/2005)

maandag, december 26, 2005

Oostende. Duizend tijgers.

Tweede kerst! Om uit te waaien... Niet van de kalkoen maar van de kleine kwartel ("eens zo lekker") hebben we het schip gisteren nog even in Oostende laten stranden. Oostende! "Daar waar Europa eindigt, begint Oostende. En waar Oostende eindigt, begint de wereld" zo wil het de wereld.

Ah, Oostende... Op een luie lome kerstdag van een zondag langs de vloedlijn te lopen... Merken dat ze er nog altijd ligt, die oude vertrouwde Dikke Mathilde. Al hebben sommigen blijkbaar andere plannen... Achter een Franse koffie te zitten in 't Zeezotje... Om ten slotte toch nog uit te komen waar je eigenlijk niet wil zijn. Op het Wapenplein waar het kerstfeest nog altijd niet afgelopen blijkt. Crimineel commercieel. Duizend tijgers en garnalen... Hot dogs en mutsen. Alle winkels en stallen, ijspiste open... Kramen, krochten... Een meer dan goeie reden om innerlijk om zoveel platte commercie alsnog uit te schieten in een Franse coleire... Plotseling die aandrang te voelen, iets, weetnietwat, naar de vernieling te willen helpen. Op het Wapenplein naar de wapens te grijpen... Maar niet wij. Zo ver zullen we niet gaan. We zijn geen Zweedse zottekok die om niets loopt te vloeken en te tieren. Wij vermannen ons. Hoffelijk als we zijn maken we ons alleen maar ijlings uit te voeten. En dan - als de nood het hoogst is, is de reddingsboei nabij - weet Oostende toch nog voor een mooi moment te zorgen. Een mooie afsluiter.

In de Witte Nonnenstraat blijkt ook boekhandel Corman open. Een oud huis van veel vertrouwen! Corman, waar Claus in zijn Oostendse periode kind aan huis was en waar elk boek dat over de toonbank gaat ook nu nog een wikkel krijgt... Een boekhandel zoals een goeie boekhandel hoort te zijn: een rustpunt, een kleine windstilte in de wereld. Zegt de man achter de toonbank die voor mij een boek uit het plastiekje haalt zodat ik er in een echt feest met mijn vinger doorheen kan wandelen: "Je moet er echt wel tegen praten". Hij wijst naar zijn computer. "Dat werkt eens zo makkelijk als je er tegen praat. En je moet hem bovendien een naam geven. De mijne heet "Bucephalus", naar het onbetrouwbaar paard van Alexander..." Dat ik daar zelf niet eerder ben opgekomen, zeg ik...

Even later loop ik met alweer een onweerstaanbaar boek onder de arm ("Aspecten van de Belgische Kunst na '45, deel 1 van Willem Elias") weer naar buiten. Niet nadat ik het de man van Corman met evenveel woorden heb beloofd. Dat ik het thuis ook zal proberen en ook mijn eigen beest van een pc een naam zal geven. Ik denk nu al aan... "Dikke Mathilde"... Die ligt in Oostende ten slotte ook maar in weer en wind op spam en spyware van halve hooligans en puntmutsen te wachten.

Oorspronkelijk gepost op een vroege blog “Arcadim in Arcadië”

Mathieu Corman: Een bijzonder leven. Een beschouwing van Frank Decerf op De Schaalvan Digther

Waarom niet alle Vlamingen...

Een bericht van Johan Depoortere: Ter lezing! En vooral Ter Lering!

"Waarom niet alle Vlamingen op 11 juli enthousiast met de leeuwenvlag staan te zwaaien..."

Extreemrechts gespuis op de eerste rij op de 11-juliviering in Kortrijk. Drie dagen later worden de mainstream media wakker.

(https://www.knack.be/nieuws/belgie/guldensporenviering-waarom-zat-jambon-drie-stoelen-van-veroordeelde-franse-rechts-extremist/article-news-1619591.html )


Jambon en Van Quickenborne vallen uit de lucht: Wij kenden dat sujet (Verhassel) niet. Al Jazeera, RTBF en anderen hebben die Franse neofascist nochtans maanden geleden al bekend gemaakt. Kenden ze Vanlangenhove ook niet? Kortrijkzaan Marc Lerouge heeft de aanwezigheid van deze figuren al de dag daarop aangeklaagd, ik heb op basis van zijn informatie hetzelfde gedaan. Stel je voor dat een moslimfanaat op 1 mei was gespot! (Di 14/7/2020)


Als de huisideoloog van de N-VA zich afvraagt hoe het komt dat niet alle Vlamingen op 11 juli enthousiast met de leeuwenvlag staan te zwaaien dan heeft hij hier het antwoord: de aanwezigheid van twee neofascisten op de officiële 11-juliviering in Kortrijk. Naast Van Langenhove zijn vriend Aurélien Verhassel hoofd van de extreeem-rechtse Franse Génération Identitaire Flandres in Lille. Deze gewelddadige extremisten waren niet alleen aanwezig maar als eregasten uitgenodigd. Verhassel heeft een tijd in de gevangenis doorgebracht na een veroordeling voor gewelddaden tegen buitenlanders.

(https://www.rtbf.be/auvio/detail_investigation?id=2637744)

Met dank aan Marc Lerouge (Zo 12/7/2020)

The dawning of the day

"The dawning of the day"...