zondag 30 december 2018

Honderd en vijf



Gisteren was mijn vader plots terug. Hij was eerder dit jaar, in juni, 105 jaar geworden. Daar had ik best wel aan gedacht, zei ik, op 6 juni, de dag dat hij honderd en vijf werd. Hij kwam mijn nieuwe huis ’s inspecteren… Hij schrok dat de wereld intussen zo veranderd was. De mate waarin dat was gebeurd had niemand kunnen voorspellen, zei hij… Zo hard dat ie veranderd was, die wereld! Zelfs al was hij altijd al meer een vandaagmens geweest en niet zo iemand die vooral in het eergisteren van zijn leven was blijven steken, dit had hij helemaal niet voorzien.

Toen we later in T. iets in de Gouden Pluim zaten te drinken lieten we de voorbije decennia aan ons voorbij gaan. Ja, hij had wat gemist. De euro en de aanslagen. Trump… Een beetje schrikbarend was het allemaal wel, hoe het er was gaan uitzien, vond hij. Veel sloeg hem - eeuwige buitenstaander nu - om het hart. Bij dat onderwerp aangekomen keek hij mij strak in de ogen en zei dat hij merkte dat mijn karakter door die hartoperatie toch wel wat veranderd was. Ja zei ik, karakters veranderen naargelang je wat meemaakt in het leven, daar ben ik zelf ondertussen ook wel achter.

Later bracht ik hem naar het station. Hij beloofde zeker nog ’s een keer langs te komen.

(Rubriek: De man met de leesbril.)


woensdag 19 december 2018

81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was

Dag 10/10-"Art for lovers in 10 days"

En zo ben ik aan het eind gekomen van mijn particuliere én vooral tijdelijke wandeling doorheen mijn eigen artistieke "Art for lovers"-invloedssfeer en omgeving. Uiteraard kon ik evenzeer een pak absolute meesterwerken uit de kunstgeschiedenis hebben geselecteerd die voor mij van groot belang zijn en blijven. Het werk van bijvoorbeeld Francisco Goya, Francisco de Zurbarán, Nicolas Poussin, Lucebert, Jos Verdegem, Jean-François Millet, Aylem Aladogan, Raoul De Keyser, Antony Gormley en Nicolas De Staël,  om zomaar 's vluchtig tien Namen voor de geest te halen, ligt mij zeer aan het hart. Ik hield het voor deze 'challenge' evenwel bewust "kleiner" en schoof vooral werk naar voor dat zich heel dicht in mijn buurt bevindt.

Voor Dag 10 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge ga ik dan ook graag ook 'ns "over naar familie". Mijn zoon Jasper Rigole archiveert, reflecteert en annoteert al sinds meer dan een decennium binnen de denkbeeldige muren van het door hem opgericht fictief instituut IICADOM (The International Institute for the Conservation, Archiving and Distribution of Other people’s Memories).

Zijn totaal-werk bestaat intussen uit een breeduitwaaierend onderzoek naar het archiveren en plaatsen van onze herinneringen. Daarbij tracht hij een prominente plaats te geven aan wat verweesd is achtergebleven.




Voor deze challenge koos ik voor een werk dat al uit 2009 dateert: Outnumbered, a brief history of imposture.  

Deze installatie bestaat uit een panoramische schoolfoto uit 1936 die door een computergestuurd systeem langs een camera beweegt. Zodra het beeld stilstaat en de camera een van de honderden jongens en mannen in beeld brengt, produceert de computer een verhaal op basis van de namen en biografische gegevens in een uitgebreide database. De gebruikte informatie wisselt echter van keer tot keer en wordt door de computer soms door elkaar gemengd. Zo ontstaan steeds nieuwe, alternatieve geschiedenissen. (Bron: Edo Dijksterhuis in De Witte Raaf)


De titel boven dit stukje "81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was" is de titel van een eerste overzichtstentoonstelling van Jasper Rigole die in Z33 in Hasselt en in de Brakke Grond in Amsterdam doorging in de periode oktober 2015 - januari 2016.

Extern:
Jasper Rigole in het Archief van Z33
Outnumbered, a brief history of imposture
Thuissite Jasper Rigole

En wie wil ik vandaag tot slot 's nomineren om deze vreemde challenge mee aan te gaan?
Misschien ene Didier Van de Steene die heel zeker zelf in mijn persoonlijk rijtje niet zou hebben misstaan.
Voel je evenwel in géén geval verplicht Didier…

"Day 10/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Didier Van de Steene  to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)"




dinsdag 18 december 2018

De man die in de schaduw woont

Dag 9/10 - "Art for lovers in 10 days"

© Yves Velter: L'Homme de l'Ombre




































Voor Dag 9 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge koos ik voor een werk van Yves Velter: "L'homme de l'Ombre". Het bevreemdende van het doodgewone is wat mij in het werk van deze Oostendse kunstenaar altijd al heeft aangetrokken. Iets aan betekenis schemert door waarop je maar zelden de vinger kunt leggen. Een oeuvre dat vragen stelt terwijl het antwoord wellicht al besloten ligt in de vraag zelf...  

En wie vandaag 's nomineren om deze vreemde challenge mee aan te gaan? Ben ik vermetel genoeg om hiervoor ’s aan Johan Debruyne te denken? Ja dat ben ik.
Als ie d’er al zin in zou hebben, en er klaar voor zou zijn... En hier nog niet eerder aan heeft deelgenomen... Voel je evenwel in géén geval verplicht Johan…

"Day 9/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Johan Debruyne to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)"

Extern:
Thuissite Yves Velter


zondag 16 december 2018

Uit te komen in het herkenbare

Dag 8/10 - "Art for lovers in 10 days"

"Is Evil of great importance to the good" - Johan Clarysse - 2007-2008































Voor Dag 8/10 van mijn "Art for lovers in 10 Days"-challenge koos ik voor een werk van Johan Clarysse. Uit de cyclus "Is Evil of greate importance to the good".
Johan Clarysse is een kunstenaar die intussen een Waaier van een weg heeft afgelegd. Steeds nieuwe accenten toelatend tussen "kijken" en "zien". Al in het jaar 2004 mocht ik een inleidende tekst uitspreken bij een tentoonstelling in Galerie Utopia in Damme-Sijsele.
Hierna volgen daaruit een aantal fragmenten.

Enkele notities over het plastisch werk van Johan Clarysse

De Weg.
Wie het overzicht heeft bewaard, wie de weg kan zien die Johan Clarysse als schilder heeft afgelegd herinnert zich dat het begon met een Odyssee. Dat het niet geëindigd is daarbij. En dat het dat eigenlijk nog altijd is: een Odyssee. Zij het dat de jaren voor steeds meer bravoure in zijn werk lijken te zorgen. Na het eerste labo van het pure veldwerk, het ploegen, de aarde. Na het onderzoek van de materie uit het begin van de jaren negentig was er ineens - waarvandaan?- de gestalte. De gestalte die opdook en zich op ging richten. Een stijlbreuk opperden sommigen. Een monoliet in de grenzeloze ruimte van ons brein misschien. Maar de weg ging verder tot we gekomen zijn waar we vandaag mogen staan en bij Johan het beeld steeds verstilder lijkt in het beeld. De weg. Het is een lange weg, een merkwaardige queeste die de schilder intussen heeft afgelegd. Niet voor de hand liggend, geen platgetreden pad is het om zoals Johan Clarysse van het lyrische nog ongrijpbare, uit te komen in het herkenbare en toch zo zeer bevreemdende. Elke tentoonstelling van Johan Clarysse brengt hem verder op de weg. Elke tentoonstelling is een stap in een richting. Een tussenstap, halte, een 'pas op de plaats' en het is telkens weer een voorrecht om daarbij aanwezig te mogen zijn.

De Keurslagers
"Het leven is een slagerij waarin enkel vis te koop is". Het is een citaat van de Schaarbeekse surrealist Marcel Mariën, wapenbroeder destijds van Magritte. Schrijver, schilder. Het citaat zegt wel iets. Bijvoorbeeld: "Ook een manier om tegen de wereld aan te kijken". Humor en ironie kunnen ons inderdaad wel vaker redden. Moeten ons wel vaker redden. Maar ze doen niettemin niets af van het feit dat met elke kunst van enig niveau de dingen er nu eenmaal niet simpeler op worden. Gelaagd. Multi-interpretabel. Pluriform. Nooit eenduidig is de wereld van de kunstenaar die het ernstig onderzoek niet uit de weg gaat. Johan Clarysse is, dat lijdt geen twijfel, zo'n kunstenaar. Zijn wereld bestaat uit vele werelden. Getekend door de zorgvuldig aangebrachte nuance, de tonaliteit in al zijn vormen, getekend door het nooit verloren gelopen geloof in de maakbaarheid van de wereld en de relaties. Schilderen is voor Johan Clarysse een poging om greep te krijgen op de werkelijkheid. Greep op zijn werkelijkheid. En, laten we wel wezen, die heeft, met alle respect voor de meester-spekslagers onder ons, maar weinig uitstaans met wat ik voor één keer de platte dolgedraaide wereld van de keurslagers wil noemen.


Het raadsel
Bij nader inzien blijken er ten huize van Johan Clarysse wel heel veel personen onder hetzelfde dak te wonen.
De kunstenaar woont er samen met de zorgverlener en de doener snijdt er het brood aan met de denker. Zoals bij iedereen van ons, huizen ook bij hem duidelijk meerdere zielen in één en dezelfde borst.. Filosoof, psycholoog,  schilder... Interdisciplinair en naast elkaar maar toch ook alles inéén. Een mens kan immers van alles zijn. Mengsel,  samenstelling, legering, amalgaam. Geworden wat we lazen, zagen, zegden, voelden, deden, dachten. De kunstenaar Johan Clarysse staat ondertussen midden het leven - zoals dat zo mooi kan worden gezegd. Hij heeft en zet graag, naar hij zelf zegt, verschillende brillen op. Zijn ontvankelijkheid voor indrukken en sferen is met de jaren alleen maar groter geworden. Krantenkoppen, beelden uit films, citaten, zinnen... Wat ie pikken kan, oppikken uit en van de wereld zien we vaker terugkeren in zijn werk. Het spanningsveld tussen het beschouwende en het evocerende, tussen het direct emotionele en het cerebrale, tussen vorm en inhoud, woord en beeld lijkt met de jaren een groter evenwicht te kunnen vinden. De tekst als volwaardig grafisch element en de veelvuldige link met de rijke voedingsbodem van de cultuur in het algemeen en de literatuur en de film in het bijzonder, is in zijn werk nooit ver weg. Maar meer nog dan aan het proza lijkt het werk van de kunstenaar Clarysse verwant aan de poëzie. Proza en ook de filosofie zoeken het raadsel op te lossen, poëzie maakt het raadsel alleen maar groter. Ik meen mij niet te vergissen als ik zeg dat in het huis van Johan Clarysse vooral ook een dichter huist.


Drie fragmenten uit een tekst, als inleiding uitgesproken in Galerie Utopia, Damme-Sijsele bij de opening van een tentoonstelling van Johan Clarysse op zaterdag 9/10/2004.

“Day 8/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Christina Vanderhaeghe to continue the art game if he likes to play it too.” (Facebook-challenge)

Extern:
Thuissite Johan Clarysse


vrijdag 14 december 2018

Wat beklijft is niet altijd wat je had verwacht

Dag 7/10-"Art for lovers in 10 days"

















Zoveel dingen die je ooit ‘s zag, blijven sluimerend op de achtergrond, op het innerlijke behang van het netvlies hangen. Wie bladert in de mappen van zijn verzamelde beelden en impressies weet dat hij af en toe ook ’s iets volkomen lukraaks zal toelaten. Iets overweldigends dat vergeten leek maar plotseling zonder echte reden of aanleiding weer verrassend helder en scherp naar voor springt. Uit het geheugen vandaan! Zomaar. Abrupt. Om te blijven! "Wat beklijft is niet altijd wat je had verwacht". En zo hoort het ook. Zo mag het zijn!

Dit beeld is een foto die ik nam op de Arsenale op de biënnale van Venetië van 2015. In het Japanse paviljoen zette Chiharu Shiota (Osaka, 1972) met de installatie The KEY in the HAND een wereld neer die schipbreuk lijdt. Een werk als een sluitstuk. Of zeg ik beter: als een ‘sleutelstuk’.

Foto P.R. : Di 2/6/2015 – Arsenale, Venetië

“Day 7/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Lorna Baert to continue the art game if she likes to play it too.” (Facebook-challenge)


dinsdag 11 december 2018

Niets is gesloten hoewel ik er naar verlang

Dag 6/10-"Art for lovers in 10 days"

Kruisafname van Godfried Vervisch

















Kruisafname… Voor dag 6 van mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge koos ik voor "Kruisafname" een werk van Godfried Vervisch.

Kunst zal niet vrijblijvend zijn! Godfried Vervisch (Ieper, 4 februari 1930 - 15 mei 2014) was een kunstenaar die bij momenten niets of niemand ontzag. In geen geval zichzelf...

©Foto P.R.: Retrospectieve Vervisch - Kasteel Rumbeke 27/11/2010 t.e.m. 9/1/2011.

(…)
Gezicht dat zinkt en slinkt. Val maar samen.
Val maar dicht. Denk maar : Ik denk;
ik dacht de ring gesloten. Maar niets
is gesloten hoewel ik er naar verlang.

(Uit “Zelfportret”, Van het hart een steen, Paul Rigolle)

“Day 6/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Nyella Blanche Walters to continue the art game if she likes to play it too.”


zaterdag 8 december 2018

Het knerpen van het krijt

Dag 5/10-"Art for lovers in 10 days"



















Kalebas

 
(Bij ‘Waterdrager’ een beeld van Philip Aguirre y Otegui)


Wat je hoort en ziet! Iemand die
naar iets grijpt voor ie vertrekken moet.
De kalebas over de rug gegooid, holte,
iets wat inhoud geeft. Water dat zich
naar de omtrek van flessen plooit.

Wat je hoort en ziet! De roep van
de man in bijenwas. Gereuzel van zand.
Beton dat ons op doet stijven.
En niet te vergeten, niet te vergeten:

het knerpen van het krijt
in de machines van de wereld.


© Paul Rigolle


Dit gedicht werd recent ook opgenomen in de bloemlezing
("Vers Roeselare") n.a.v. de eerste editie van het gelijknamige poëziefestival.
Een uitgave van Uitgeverij Bibliodroom.

Bij de editie 2013 van de Turing Gedichtenwedstrijd bereikte het gedicht de top 100 van de Turing-Nationale Gedichtenwedstrijd, editie 2013. Gepubliceerd in de bloemlezing “Daar begint de poëzie”- De 100 beste gedichten uit de Turing Gedichtenwedstrijd 2013. Uitgeverij Van Gennep.

Day 5/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Miel Vanstreels to continue the art game if he likes to play it too.




donderdag 6 december 2018

Want niet één is ons gevoel

Dag 4/10-"Art for lovers in 10 days"

Een "Arcadim in Arcadië"- notitie bij het ruimtelijk werk van Wouter Pype

Wouter Pype - in Kunstkamers De Queeste ©foto: Paul Rigolle 


















Het gevoel… Ik heb het gevoel, zegt iemand, en daar stokt het al. Misschien bij gebrek aan woorden, misschien om de gêne die ons plotseling overvalt nog voor we uitgesproken zijn. Maar zelfs al scharrelen we alles samen en gaan we verder, we spreken ons niet uit. Eerder houden we ons in.

Zo hoor ik het. Zo zegt men dat, meer dan honderd keren op een dag: Ik heb het gevoel dat. Of het gevoel zus. Of mij lijkt het eerder zo. Terwijl, wat jij, het toch ook anders is…

Wat is het wat men bedoelt. Heeft men wel echt een gevoel als men zegt dat men het heeft. En kan het één uit de duizend zijn. Want niet één is ons gevoel. Het bestaat uit meer. Uit veel meer bestaat het. Het versplintert en het komt opnieuw bij elkaar. Op één en hetzelfde ogenblik komt het opnieuw bij elkaar.

Iemand zou ‘ns een spartelende poging moeten doen. Amechtig. Telkens weer iemand zegt “ik heb het gevoel dat” daarvan een foto te nemen! Het vastleggen van sporen op een gezicht. Het afdrukken van de dingen die wij gevoelens noemen en wat wij er ieder afzonderlijk onder verstaan. Iemand zou dat ‘ns moeten doen. Het vastleggen voor het weer verdwijnt. Teder tentakel, gevoelige plaat. De kaart van de wereld getekend door de uiterst vage contouren van alleen maar het gevoel.

Niet één is het gevoel. En daarom kan het gebeuren dat men dagenlang rond kan lopen met het gevoel dat alles een loopje neemt. Dat de feiten een loopje nemen met. Aan de haal gaan. Met jou. Met iedereen. En dat jij ergens in de niets ontziende stoet achterop loopt te hinken hoewel men jou ontziet en er nooit iemand te vinden is die bereid is om voluit en hardop “mankepoot” naar jou te roepen.

Het gevoel te hebben niet vooruit te gaan. Ken je dat? Het is de stilte voor de stormen van april. Het is het geluid van de aarde, de schitterend opengehaalde aarde van april. Het is de voorbode van wat nog moet komen. Het is de glimlach om het onbestemd gevoel dat zich aandient en waarover niettemin niemand spreken kan.

Soms is het goed om te vergeten hoe hard dit leven gaat terwijl we het gevoel hebben niet eens in staat te zijn de hand te kennen waaraan we lopen.

© tekst en foto: Paul Rigolle - "Want niet één is ons gevoel" - Vrijdag 14 april 2006

De foto werd genomen tijdens een tentoonstelling in het jaar 2005 in Kunstkamers de Queeste

Day 4/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski and now ask Hugo Verstraeten to continue the art game if he likes to play it too.

woensdag 5 december 2018

Het is maar wat het is en ik ben maar wie ik ben

Dag 3/10-"Art for lovers in 10 days"


















Voor Dag 3 van mijn "Art for lovers in 10 days" koos ik voor "Boot", een in deze tijden blijvend actueel werk van Gilbert Degryse (1946-2017).

"Het is maar wat het is en ik ben maar wie ik ben"

Van sommige kunstenaars, of zeggen we beter, van sommige mensen, mannen en vrouwen, die zich zowat hun hele leven passioneel laten leiden door de wankele wegen van hun eigen creativiteit zegt men, nogal vlug én altijd zeer achteraf, dat ze als artiest ‘erg verdienstelijk’ waren. Dat ze werk maakten en afleverden dat zéér gezien mocht zijn… Het zijn het soort mensen, de mannen en de vrouwen, die zelden een definitieve plaats verkrijgen in “de Galerijen van De Grote Wereld van de Kunst” waarin, dat weten we, maar al te vaak nog een pak andere normen gelden dan die van de passie van de artiest zelf. De Grote Kunstwereld heeft immers maar zelden een boodschap aan zij die het “net niet” haalden… Aan hen die net tussen de mazen van de (w)aandacht wisten te glippen en de Eeuwigheid aan hun naam voorbij zagen gaan. Het zij zo, en het is niet één van de dingen om écht wakker van te liggen in dit leven.

Dit is een fragment van "Allo met Gilbert", een blogbericht van zondag 20 mei 2018 dat je hier kunt nalezen.

Day 3/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski en now ask Jean-Marie Herman to continue the art game if he likes to play it too.”




maandag 3 december 2018

Een groot werk dat ontzettend stil staat

Dag 2/10-"Art for lovers in 10 days"

Wiel's - 'Het afwezige museum' - Mark Manders - 28/6/2017
















Graag verwijs ik voor deze keuze in mijn "Art for lovers in 10 days"-challenge naar een van mijn vroegere Arcadim-in-Arcadië-blogberichten. Uit Januari 2009 alweer:

.../...
dinsdag, januari 27, 2009

Streven, het ultieme

Zelden heb ik het ultieme streven van een kunstenaar mooier verwoord gezien dan bij Mark Manders zoals het laatst door Jan Braet werd opgetekend in Knack:

Ik wil een groot werk maken dat ontzettend stil staat. Daar werk ik natuurlijk al heel veel jaren aan. Het wordt gewoon één groot stilstaand moment, een gebouw dat zojuist verlaten is. Die dubbelmomenten zijn misschien ontstaan uit jaloersheid op cinema. Ik probeer in dat stilstaande moment meer tijd te krijgen. Door die dubbelmomenten of die splits, het verschuiven van de figuren ten opzichte van elkaar, komt er ook een extra moment in het beeld.

Mark Manders in een interview met Jan Braet – Knack 21/1/2009

Nog tot 22 februari 2009 is de solotentoonstelling “The Absence of Mark Manders” nu ook te zien in het Smak nadat ze eerder al Hannover, Bergen en Zürich heeft aangedaan.

Labels: Expo - gepost door Paul Rigolle @ 06:27
.../...
Bovenstaande foto nam ik dan weer in Wiels tijdens de tentoonstelling "Het afwezige museum" op 28/6/2017.

Day 2/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski en now ask Bea Venken to continue the art game if she likes to play it too.”


Extern:
WIELS, Centrum voor Hedendaagse Kunst, Van Volxemlaan 354, 1190 Brussel
Wiels: Het afwezige museum

zondag 2 december 2018

Een esthetische jaap van jewelste

Dag 1/10-“Art for lovers in 10 days”

Isidoor Goddeeris - Brighton revisited



















Er zijn dezer dagen blijkbaar weer heel wat Uitdagingen en Challenges allerhande losgebroken in de galerijen van het “Feesboek" en "Feestboek” dat Facebook heet. Terwijl ik op de achtergrond nog steeds werk maak van mijn “Tien-boeken-van-invloed-challenge” die ik van Digther-vriend Alain Delmotte kreeg toegeschoven bedenkt een andere heer van stand, nl Martin Pulaski, mij met een “Art for lovers in 10 days”-uitdaging. Da’s eerder een makkie want er worden bij de selectie geen namen of titels verwacht. Noch persoonlijke bedenkingen. Wél zijn alle commentaren welkom.

De voorwaarde die Martin Pulaski zichzelf heeft opgelegd, dat het nl. werken moeten zijn die hij ooit zelf met eigen ogen heeft gezien, leg ik mezelf ook graag op. Meer: ik zal van de komende dagen gebruik maken om een aantal plastische dingen naar voor te schuiven die ofwel in mijn bezit zijn of die bij mij een vonk van inspiratie weten los te maken. Ik val daarbij niet terug op de voordehand-liggende werken die mij ooit een esthetische jaap vanjewelste bezorgden, zoals die van pakweg Francis Bacon, Nicolas Poussin, Francisco de Zurbaran, Titiaan of Michaël Borremans maar hou het voor deze gelegenheid bij voorkeur graag “kleiner”. En bij artiesten uit mijn omgeving die mij gedurende al die jaren dierbaar geworden zijn.

Ik begin vandaag met een werk van Isidoor Goddeeris van wie uitgerekend eergisteren in Galerie Gevaert in Zwevezele een fantastisch boek werd voorgesteld dat een schitterend beeld geeft van de artistieke queeste die deze Roeselaarse rasartiest in de 65 jaar van zijn bestaan heeft afgelegd… Een boek, én een creatief leven om te liefkozen! Voorts zal ik mij per dag beperken tot het nomineren van één Facebook-vriend die geheel en al vrijblijvend en zonder enige verplichting zelf dit estafettestokje al dan niet mag opnemen en doorgeven. Vandaag is dat Danny Lefever.

Day 1/10. Art for art lovers in 10 days. Please post 10 of your favourite masterpieces of visual arts (paintings, drawings, prints, sculptures, photographs, ...) that are of great significance to you. No names, no titles, but all comments are welcome. I was nominated by Martin Pulaski en now ask Danny Lefever to continue the art game if the like to play it too.”

Extern:
Isidoor Goddeeris - Ingebeeld - Galerie Gevaert - Expo: 30/11/2018 - 23/12/2018

Bovenstaand werk van Isidoor Goddeeris "Brighton Revisited" was de basis voor het coverontwerp van mijn recentste dichtbundel "Tot het bestaat". Foto: © Maaike Bearelle



woensdag 28 november 2018

Ode aan de vrije geest - VWS-prijs voor Kristien Dieltiens

Zondag laatst werd in 'Het Beernem van al onze plaatsen', Jaarwerk MMXVIII het vierde jaarboek van de VWS voorgesteld. In een gemoedelijke en af en toe ontroerende voorstelling werd de publicatie van het nieuwe jaarboek ook dit jaar weer gekoppeld aan de uitreiking van de VWS-prijs. Deze prijs bekroont een literator uit de Provincie West-Vlaanderen of een schrijver die er zijn roots heeft. De prijs kan zowel een erkenning zijn voor het gehele werk van een auteur of voor een aantal werken. Dit jaar ging de eer naar de Beernemse auteur Kristien Dieltiens. En terecht! De weg die auteur en plastisch kunstenaar Dieltiens intussen heeft afgelegd oogt ronduit imposant.

Jet Marchau die in "Ode aan de vrije geest", haar bijdrage aan het jaarboek, op een
Jet Marchau
Kurt Van Eeghem
intense manier ingaat op het werk van de auteur lichtte ook zondag de positie van Dieltiens in het Vlaamse literaire landschap even toe en praatte de voormiddag aan elkaar.  Schepen van cultuur Gijs Degrande (NVA) bracht in zijn welkomstwoord een beeld van zijn gemeente door de jaren heen. Hij stond, vertrekkend vanuit de Vlaamse ontvoogdingsstrijd, stil bij de figuren van de Oedelemse schrijvers Norbert Edgard Fonteyne en Marcel Matthijs, om ten slotte de laureaat en dorpsgenote Kristien Dieltiens te bedanken voor haar literaire prestaties. Als lezer en boekenworm vertelde hij het publiek dat hij zich dankzij haar werk vaak weer een achtjarige ridder voelt. Zijn speech kan hier via dit open Facebook-bericht nagelezen worden.
Daarop verduidelijkte Koen d'Haene de werking van de VWS ("Vereniging van West-Vlaamse schrijvers) en nam meteen ook een fikse duik in "Jaarwerk MMXVIII", het nieuwe en alweer vierde jaarboek van de vereniging. Het boek bevat bijdragen over ondermeer Maud Vanhauwaert, Kristien Dieltiens, Fernand Bonneure, Marcel Matthijs, T(h)omas Blondeau, Colard Mansion en Rita Ghesquière.

Voor Kurt Van Eeghem die voor het jaarboek een mooie gastbijdrage over zijn jeugd in Heist-aan-zee leverde, waren de welkomstwoorden van Gijs Degrande het vertrekpunt om op zijn beurt een aantal badinerende gedachten op te hangen aan de culturele en sociale toestand in het Vlaanderen van vandaag. Hij raakte meer dan eens een gevoelige snaar. De zelfvoldaanheid en het dédain waarmee de rijke Vlaming ("met SUV op de oprit") tegenwoordig zijn geschiedenis en de armoede van de vroege jaren 1900 vergeet, noemde hij een typisch "nouveau-riche-attitude". Ook het feit dat de Vlaming tegenwoordig moeiteloos voorbijgaat aan het feit dat wij in oorsprong - zoals het geval in de Groote Oorlog toen wij maar wat graag in Nederland werden opgevangen - allen vluchtelingen zijn, werd door hem badinerend en niet zonder ironie over de hekel gehaald.
Jooris Van Hulle, Renaat Ramon
en Kristien Dieltiens
Een bevlogen en geheel en al geïmproviseerde toespraak was het, zoals alleen Kurt Van Eeghem die kan houden. Ook hij heeft een lange weg afgelegd sinds hij als tengere jongen met een mandje vol papieren bloemen over het strand van Heist-aan-zee liep. Na de uitreiking van de VWS-prijs, alweer een heel mooi abstract marmertje van de hand van Renaat Ramon en het zeer persoonlijke dankwoord van Kristien Dieltiens volgde nog een ontroerend moment toen de auteur 'Spelende kinderen' (een beeld uit de Spaanse burgeroorlog), een schilderij van haar,  mocht uitreiken aan de winnaar van de actie 'Maithili en het onderzoek naar DIPG', een zeer zeldzame vorm van hersenstamkanker die voorkomt bij kinderen. 
Tot slot bood het gemeentebestuur van Beernem-Oedelem de aanwezigen in de fonkelnieuwe Beernemse Bib een gezellige receptie aan.

Tijdens de voorstelling van het jaarboek en de prijsuitreiking zorgde Focus-Wtv voor beelden die hieronder bekeken kunnen worden. Waarvoor dank.



"JAARWERK MMXVIII" is een uitgave van Scriptomanen en kan aldaar of op het secretariaaat van de VWS worden verkregen!
De volledige inhoudstafel kan via deze Schaal van Digther-link worden nagekeken.

Zoals eerder gemeld schreef ik zelf voor Jaarwerk MMXVIII met “Wat rest er van de Ruitentikker” een uitvoerige bijdrage over het literaire werk van Oedelemnaar Marcel Matthijs (1899-1964) en wat daar op vandaag nog van mag resten. Het was aangenaam om een paar keer in Oedelem rond te struinen. Ook sprak ik ondermeer met de achterneven van Marcel Matthijs, Edelhart en Koenraad, en grasduinde, zoveel jaren na datum, in het Antwerpse Letterenhuis in leven en werk van de vanwege zijn oorlogssympathieën niet onomstreden Oedelemse auteur.