In Tasjkent, leer ik, bladerend in de krant van de dag, is de Sovjet-erfenis nog lang niet uit het zicht. Even ben ik in Oezbekistan. Het is de tweede maandag van maart.
Op de terugweg van mijn tandarts drink ik een koffie in “De plaatse”, het dorpscafé van Ruiselede. Een pas op de plaats, toevallige stopplaats. Halte. Opstapje naar landerigheid. Het café is (nog) zo goed als verlaten. Twee ouwe getrouwen, beiden weelderig mét baard, drinken bier in de ochtend.
Het Corona-virus is hier – vooraan maart anno 2020 - nog lang niet brandend actueel. Binnen enkele dagen zal dat wel even anders zijn, maar dat weten de mannen nog niet. Ik al evenmin.
Affiches. Ik neem – in een impuls waarvoor er niet echt een reden is - een foto van de affiches aan de muur. Oproepen voor eetfestijnen. Veloclub Ruiselede Sportief organiseert. Sinds 1935! Een ‘missing cat’. Reclame voor ‘de Foute Party’.
Iets verder kijkt op blinkend papier een helder ogend gezicht mij aan. Romina Lischka! Ik knipper even… Wie is Romina Lischka weer? En daar is dan, los van de vraag of het wel met de context spoort, opnieuw het woord, het woord obligaat! Of ik het wil of niet, obligaat grijp ik naar mijn smartphone.
En zomaar vult vanuit het Niets wat later een viola di Gamba de kamers van mijn hoofd. Samen met de stem van Ghalia Benali. Alsof het nooit anders is geweest. Op een maandagochtend in godbetert, het Ruiselede van al Mijn Plaatsen, A call to prayer! In een hoofd dat nog niet beseft hoe vreemd dit jaar de lente wordt.
Thuissite Romina Lischka
A Call to prayer: Ghalia Benali & Romana Lischka in Bozar - 16/5/2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten