Waar eigenlijk situeren zich de meeste kopbrekens? In het achterhoofd of toch maar in het voorhoofd? Of laten kopbrekens zich vooral voelen, én gevoelen, als ze er niet zijn en het vooral de herinneringen aan die kopbrekens zijn die zich laten voelen?
Breindingen, oorwormen, muizenissen van laag of hoog allooi, plaagstoten van de geest en van het hart, kwabbekratsen van je welste... Vermommingen van de wrevel...
Schrijf ze op en je raakt ze kwijt! Vergeet ze en ze komen naar je toe. Verlies ze uit het hoofd en ze kruipen onder je huid!
Maar... ze vrezen (als waren het krassen op het koetswerk), nee, daar is absoluut geen reden voor!
(In de reeks "Nieuwe woorden en andere dingen die nog niet bestaan")
Geen opmerkingen:
Een reactie posten