Het Land van Streuvels - Dag 1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dagen in het Streuvelshuis. Dag 1.
(Ma 9 november 2020)

 

 

 

 

Nadat ik van Thomas Jacques, de bijzonder gastvrije coördinator hier, de sleutels gekregen heb, word ik – gemaskerd en wél - het Residentenverblijf en Het Huis rondgeleid. Onwillekeurig overvalt mij een dosis piëteit waartegen ik mij niet eens verzetten wil. Ik verheug mij zéér op het vooruitzicht om hier zo snel mogelijk mijn intrek te nemen en vooral, om voor Hét Raam te kunnen zitten.  

Maar, er al een tijdje in dit leven achter dat verlangen intenser wordt naarmate je het wat weet uit te stellen, wacht ik daarmee nog even. Profiterend van het milde novemberweer rij ik in de namiddag dwars doorheen ‘Het Land van Streuvels’ eerst nog ’s Tiegem-berg op. Dat valt met een ordinaire Venturelli-herenfiets zoals die van mij wat tegen. Het Vossenhol is een helling van twee keer niets maar ik overweeg sterk om een volgende keer mijn wielerijdelheid toch maar helemaal opzij te schuiven en naar die e-bike te grijpen die hier in ‘de Schuur’ (mijn Residentenverblijf) ter beschikking van de Streuvels-residenten staat. 

En dan is er al tegen de avond aan het langverbeide moment dat je gaat zitten voor Hét Raam. Langverbeid, het is een Streuveliaans aandoend woord dat in tegenstelling met veel van zijn woorden wél nog in van Dale staat. Wat een Voorrecht is het om hier te zitten! Met de fameuze wapenspreuk van Streuvels ‘Nulla dies sine linea’ letterlijk voor ogen, te mogen werken aan wat nog niet geschreven is en uit te kijken over ‘Het Land van Streuvels’ dat al eeuwen onveranderd lijkt.

Al vrij snel, én vroeg, valt hier de avond in. De lichten boven Tiegem floepen aan. Van werken komt die eerste avond niet veel in huis. Ik wandel doorheen het huis, bekijk en lees de ruggen en ruggetjes van de indrukwekkende bibliotheek, de foto’s, de barometer, de pianola, de vele kunstwerken die Streuvels hier bij leven bij elkaar heeft gebracht... Dit huis is een gesamtkunstwerk waarin je plaatsneemt. Plaats mag nemen! Sinds de dood van Streuvels is alles hier onveranderd bewaard gebleven. Het wekt een merkwaardig tijdloos gevoel op en toch is het alsof de man hier elk ogenblik - en wat creepy - zijn hand op jouw schouder kan leggen. Wanneer ik de gordijnen heb dichtgeschoven en de rolluiken heb neergelaten blijf ik nog even zitten voor het Raam waarvan je steeds meer de indruk krijgt dat het Huis er omheen is gebouwd.  

En zo gebeurt het dat de man die in dit raam zichzelf weerspiegeld ziet, voor zichzelf de vraag van Bruce Chatwin verwoordt: “Wat doe ik hier?” Naar een antwoord hoef ik in mijn geval al vanaf de eerste avond in het Huis evenwel niet meer te zoeken. De reden waarom ik hier zit is mij volkomen duidelijk. 


#SchrijvenbijStreuvels #HetLandvanStreuvels #demanmetdeleesbril #HetLijsternest