Dagen in het Streuvelshuis. Dag 3.
(Woensdag 11 november 2020)
Wapenstilstand vandaag! Dat betekent dat ik hier de hele dag niemand te zien zal krijgen. Elf november mag dan wel een ‘nationale’ feestdag zijn, ook de Vlaamse Gemeenschap viert mee. Terwijl ik in de ochtend de tuin verken raap ik de laatste gevallen vruchten van november. Als opbrengst tel ik – we zijn ook al halfweg november - nog twaalf okkernoten en 1 appel. Ik koester ze. Want ze zijn van Streuvels! Enfin, toch van de tuin waaraan hij - landman - zoveel waarde hechtte. Van mijn buit - kiekjes en klikjes vergarend als tweede natuur - maak ik zowaar een foto!
Vandaag is het een uitermate geschikt moment om ’s stil te staan bij het feit dat dit Huis, samen met zijn bewoners, twee wereldoorlogen heeft overleefd. Op verschillende plaatsen in het oeuvre van Streuvels hakt de oorlog er diep in. Er zijn boeken die kogels opvangen, er lopen Duitsers doorheen het huis... Olmen aan de kant van de weg worden gerooid door mensen die thuis geen middelen meer hebben om zichzelf te verwarmen. Het huis wordt vernield en geplunderd… De restauratie duurt telkens maanden. Ook in de buurt van het Lijsternest getuigen nog heel veel landmark-s
van de beide tragedies waar niemand beter van geworden is. Op de weg
die van Anzegem komt vind je een herdenkingsheuvel (foto). De plek is
nu een Vredespark en herinnert aan de gevechten van november 1918 op de
'Winterhoek'. En in het centrum van Ingooigem ligt het ‘Ingoyghem Military Cemetery’,
een driehoek waar een kleine groep Duitse en Engelse
gesneuvelden broederlijk naast elkaar liggen. Veel verbeelding moet je
niet hebben om je de oorlogstaferelen op en rond het Lijsternest voor ogen te
halen. Het Huis mag dan wel een prachtig Uitzicht bieden, het ligt ook open en bloot voor wie het met alle soorten bedoelingen wil benaderen. Het Lijsternest is een even kwetsbare als zachte, inneembare vesting!
Over de rol en de situatie van Streuvels en de ellende die de oorlog bij hem later op het persoonlijke vlak heeft aangericht, zijn al veel uitgebreide én boeiende studies geschreven. Biografen namen aanstoot aan zijn houding, anderen verdedigden hem… De waarheid ligt wellicht zoals wel vaker helemaal in het midden. Genuanceerder! En er zijn veel, heel veel raakpunten met vandaag de dag. De zin voor nuance van de vele tinten grijs (sorry voor de omschrijving die bij sommigen mogelijk wat anders kan oproepen - smiley) tussen wit en zwart is - aangedikt door pakken onzin op de sociale media - bij velen tegenwoordig kompleet zoekgeraakt. Het gesprek tussen mensen, aanvankelijk vaak vrienden, ontaardt en loopt emotioneel te pletter op muren van opgeklopt onbegrip. De heersende pandemie, je kunt het daar - residerend in het Streuvelshuis in de volle tweede lockdown van dit rampzalige Covidjaar – onmogelijk niet over hebben, doet daar met zekerheid nog een fors schepje bovenop. De rücksichtlosen onder ons voelen zich steeds meer gesterkt om de wetenschappelijke waarheden zonder boe of ba naast zich neer te leggen… Pedalen en perspectief worden moeiteloos verloren. Soms met hoogst ridicule argumenten. Moeilijke bipolaire wereld geworden, dit… Vreemde verkrampte tijd…
Op Radio1 heeft men het op deze Einde-van-de-oorlog-dag trouwens uitgebreid over mensen van vandaag die midden in het leven staan en over de wijze waarop ze elk op hun eigen manier deze Rare Virale Tijden proberen te overleven. Ruth Joos en Xavier Taveirne laten in een speciale erg emotionele uitzending van De Ochtend mensen getuigen over hun vaak zeer indringende Corona-ervaringen. Pakkende radio voorwaar.
Annick Moyaerts (46), een Limburgse verpleegster getuigt. Ze belandde met Covid in het ziekenhuis en lag vijf (5!) weken in coma. Pas zeven lange maanden en een erg pittige revalidatie later mocht ze terug naar huis. "Hoe ze mij in leven gehouden hebben, weet ik niet. Dat is nog altijd een mirakel. Maar ik ben dezelfde niet meer". Mensen uit de zorg laten hun stem horen. Moedige, niet-versagende mensen… Diep respect!
Wat, en hoe diep uit de grond van mijn hart hoop ik dat iedereen en vooral zij die menen dat zij alles naast zich neer kunnen leggen en alle, toegegeven soms stringente, maatregelen met de voeten mogen treden, deze uitzending hebben gehoord... En net als ik met vochtig wordende ogen hebben geluisterd. Er is ooit een tijd geweest dat 'burgerlijke ongehoorzaamheid' iets 'cools' had... Het kan verkeren! Nu is, wat mij betreft, en denkend aan mensen uit de zorgsector als Annick Moyaerts, iedereen 'cool' die de algemene richtlijnen met zorg en respect voor de ander tot de zijne heeft gemaakt.
Gabriel Rios maakt het met een klassieker van Facundo Cabral oorverdovend stil in mijn 11 november-Residentie: "No soy de aquí, ni soy de allá".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten